Heimilisblaðið - 01.04.1928, Blaðsíða 6

44
HEIMILISBLAÐIÐ
og kappa lians orðið okkur til upp-
örvunar, hvað trygð við hugsjónir
okkar snertir. Nú eru peir tímar löngu
liðnir víðast hvar, að menn láti lífið
fyrir trú sína eða hugsjónir, en samt
getur vel átt sér stað, að við verðum
fyrir miklum óþæginduin, já, meira
að segja, séum ofsótt fyrir trygð okk-
ar við hugsjónir eða gott málefni.
Mun það borga sig, að halda velli og
falla með sæmd, eins og Leonidas og
kappar hans?
Pað borgar sig líklega ekki, ef við
rnælum alt á mælikvarða matar og
fallegra fata, eða annars af því tæi.
En mælum við á mælikvarða hinna
sönnu verðmæta lífsins, þá borgar það
sig áreiðanlega. Eða livað segið þið
um Efialtes? — Mun hann ekki hafa
mælt verðmæti lífsins . á mælikvarða
matar og fata, gulls og gróða, því
gera iná ráð fyrir, að hann hafi talið
víst að fá ættjarðarsvikin höfðinglega
launuð hjá Persakonungi? Pað skiftir
minstu, hvernig konungur launaði hon-
um að lokum, en hitt er meira um
vert, að hin raunverulegu laun hans
urðu hefndarhugur og óbænir heillar
þjóðar, og mögnuð fyrirlitning og ó-
hugur framtíðar-kynslóðanna f öllum
siðuðum löndum.
Iívoruin er nú, þegar öllu er á botn-
inn hvolft, skynsamlegra að líkjast,
Leonidasi eða Efialtes?
Eg læt ykkur um svarið, enda geri
eg ráð fyrir, að það yrði á einn veg,
ef þið ættuð úr því að leysa. Frh.
Skírnar-athöfnin
í söfnuðum postulanna.
Elzta lýsing, sem til er af skírnar-
athöfninni, er í ritinu »Didaké« eða
»Kenning Drottins, sein postularnir
tólf lluttu heiðingjunum«. Pessi »Kenn-
NAOMI
eða
Eyðing Jórsalaborgar.
Eftir J. B. Webb. Pýdd af Bjarna Jónssyni, kennara.
fFrli.]
minsta kosti Þeófílusi. Hún lagði nú fast að Naómí,
að hún skyldi reyna að fá föður sinn til að búa sig
til brottfarar úr bænum á þriðja degi þaðan frá, því
að hún kvaðst vera viss um, að hún gæti fengið
Amazía til að fara af stað: um það leyti. Naómí lof-
aði því fúslega, því að henni stóð ótti af Javan; hún
hét því líka, að hún skyldi, ef unt væri, halda því
leyndu fyrir Javan, að fjölskyldan væri að búa sig
til brottfarar.
Þá barst talið að Maríu í Betaníu, hvernig hénni
liði; kvartaði Naómí sárt undan því, að nú gæti hún
ekki eins og fyrrum leitað ráða og hjálpar til hennar,
nú gæti hún ekki heimsótt hana og reynt að hlynna
að henni.
„En, Kládía, einu sinni verð eg þó að sjá hana enn.
Eg hefi fastlega ásett mér að sækja hana heim einu
sinni og sjá auglit hennar og taka á móti blessun
hennar, hvað sem það kostar. Eg hefi nú dögum
saman borið á mér lítið bréf í þeirri von, að eg fengi
færi á að afhenda þér það eða Júdit; í bréfinu er
ekki annað en bón til ykkar um það, að þið sæjuð
einhver ráð til þess, að eg mætti fá að fara með
ykkur til Betaníu. Eg hitti Hönnu um daginn; við
Debóra vorum þá á leið út í aldingarð föður míns,
til að tína ávexti niður við lækinn; hún sagði mér,
að María væri orðin svo hrum, og síðan hefi eg ver-
ið svo hnuggin út af því, að hún mundi ef til vill
deyja svo, að eg fengi ekki framar að sjá hana hér
á jörðu“.
„Þeófílus og foreldrar hans fóru til Betaníu í
kvöld“, svaraði Kládía; „þau höfðu að sönnu lofað
henni að gera það ekki, en af því að Javan er hér,
þá hugðu þau sér væri það óhætt. Þau ætla að fá
hana, ef unt er, til að flytja til sveitaseturs Ama-
zía; býr þar nú góður og miskunnsamur maðui’, sem
mun taka hana undir sína vernd, þann stutta tíma,
sem hún á eftir ólifað, þótt ekki sé hann sjálfur
kristinn. Og kæmist hún þangað, þá er hún óhult
fyrir eftirsókn Javans, þá gæti þér verið hættulaust