Heimilisblaðið - 01.04.1928, Blaðsíða 10

48
HEIMILISBLAÐIÐ
astur til þess að geta falið þar dýrgripi þessa fyrir
augum allra.
„Er kviknað í húsinu?“ spurði Naómí.
„Nei“, svaraði María, „það er annað miklu verra;
Zelóta-flokkur hefir ráðist á okkur og rænt og rupl-
að öllu, sem eg á; og höggvið niður sem hráviði alla,
sem búist hafa til varnar“.
„Hvar eru foreldrar mínir?“ spurði Naómí með
öndina í hálsinum, „bitnar grimd verstu óvina þeirra
á þeim?“
Hún hraðaði sér að húsinu til að leita að foreldr-
um sínum, en sneri brátt aftur.
„0g hvar er elsku litli Davíð?“
María misti úr höndum sér dýrgripina, sem hún
bar og hrópaði: „Ó, barnið mitt! honum hefi eg
gleymt, hann var að leika sér í forsalnum, skömmu
áður en ræningjarnir brutust inn. Leitið hann uppi
fyrir Guðs sakir, Naómí; hann kemur óðara, er hann
heyrir málróm þinn. Zelótarnir hafa varla gert hon-
um mein, þeir hugsa ekki um annað en að ræna“.
Naómí horfði undrandi á þá móður, sem sárbað
aðra að frelsa barnið sitt, en þorði ekki að skunda
til baka sjálf til að bjarga honum; síðan hljóp hún
hart upp þrepin og Kládía fylgdi henni; þótt hún
væri hræðslugjörn að eðlisfari, þá tók áhyg-gjan út
af vinum hennar alla hræðslu frá henni. Þær hlupu
inn í súlnaganginn og hrópuðu hátt á Salóme og Da-
víð. Vopnagnýr og bardagakliður barst til þeirra úr
stóru sölunum, en í súlnaganginum var enginn. Þær
gengu njósnandi áfram og voru alt af að kalla á Sal-
óme og barnið; áður en langt um leið veittist þeim
sú gleði að heyra tekið undir og sáu drenginn koma
hlaupandi til sín framundan fortjaldi einu og Sak
óme kom á efthir föl og titrandi og hrópaði:
„Lofaður sé Guð ísraels fyrir það, að eg fæ að
sjá þig aftur, dóttir góð! Eg hefi alstaðar verið að
leita að ykkur; en af því, að eg fann ykkur ekki, þá
faldi eg mig hér til að njósna um ykkur. Eg gat ekki
farið héðan fyr en eg vissi, að þið væruð óhultar.
En komið þið nú og höldum heim til mín, Zadók
hefir lofað að koma á eftir, jafnskjótt sem ránsmenn
þessir eru á brott reknir héðan. Hann veslings barn-
ið í miðjum bardaganum og ringulreiðinni og bar
hann til mín; litli sveinninn hélt dauðahaldi í mig og
kallaði mig móður sína; en móðir hans ílýði, er
fyrsta áhlaupið var gert og eg veit ekki, hvað orðið
er af henni.
giftist — ef þér annars létuð hana
giftast nokkrum<<.
Afleiðingar þessarar skýringar urðu
gífurlegar. Sir Francis tók andann á
lofti og féll aftur ú bak í stólinn, og
úr andliti lians skein tortrygni og
undrun.
»Sagði hún það? Eruð þér viss um
það, Pétur?«
»Já, eg er viss um það«.
Sir Francis stundi og horfði á mig
eitt augnablik. Svo hvarf undrunar-
svipurinn af lionum og honum lótti
augsýnilega. Hann brosti ofurlítið og
sagði í lágum rómi: »Eg hafði þá rétt
fyrir mér«.
»Hver er það þá?« spurði eg með
svo miklum hjartslætti, að eg gat
varla dregið andann.
»Einmitt hinn rétti maður handa
henni, Pétur«, sagði Sir Francis á-
nægður, »sá rnaður, sem eg hefi von-
að, að hún myndi einhvern tíma velja.
Eg vissi, að liann unni henni, en eg
hefi aldrei getað fullvissað mig um
vilja hennai'. I’etta gleður mig sann-
arlega«.
»En það gleður mig sannarlega
ekki. Ef að Rosemary á að g-giftast
nokkruin, þá á h-hún að g-giftast
mér. Eg hefi v-verið mikill asni, cn
segið mér aðeins nafn [æssa s-stam-
andi náunga. Eg skal sannarlega
kenna honum að hætta að hugsa um
Rosemary«.
»Pér verðið víst lieldur að spyrja
Roseinary sjálfa«, sagði Sir Francis
og leit í áttina til dyranna.
Eg sneri mcr við, en þar stóð Rose-
mary ósegjanlega falleg, og horfði á
okkur með einkennilegu brosi.
»Rosemary«, sagði eg æstur, »segðu
m-mér n-nafn [i-þessa náunga, svo eg
geti f-íarið og kent honum að hætta
að hugsa um þig«.
»Pað skaltu ekki gera, Pétur«, sagði
Rosemary brosandi, því eg yrði mjög