Heimilisblaðið - 01.04.1928, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
49
Naómí tók nú litla drenginn á arma sér og nú
hröðuðu þær sér út úr súlnaganginum. Þær hittu
brátt Maríu úti í garðinum; faldi hún sig þar bak
við tré og beið þess með óþreyju, að Naómí kæmi
með barnið. Þegar hún sá hann heilan, fór hún að
hágráta og ætlaði alveg að kæfa drenginn með kjassi
og blíðuhótum.
„Hví fór mamma burtu og skyldi Davíð eftir hjá
ræningjunum", spurði Davíð í öllu sakleysi; vondir
menn deyða Davíð; en svo kom Zadók og hljóp burt
með Davíð“.
María leit á dýrgripina, sem hún hafði forðað
undan ræningjunum og skildi ekki í sjálfri sér, að
hún skyldi hafa gleymt barninu, einkabarninu sínu,
vegna þessara dauðu gripa. Hún var augnabliksins
og á þessari stundinni fann hún að drengurinn væri
henni mætarí en lífið í æðum sjálfrar hennar.
„Hvar get eg nú fundið fylgsni handa þér, auga-
steinninn minn?“ hrópaði hún; eg vil leita mér at-
hvarfs í vesalasta hellisskúta til að bjarga þér! Ef
morðingjarnir fara þessa leiðina, þá er úti um okk-
ur! Salóme, þú hlýtur að þekkja örugt hæli; láttu
ekki myrða augasteininn minn fyrir augunum á
mér“.
lirygg, ef þú ynnir sjálfum þér moin
á einhvern hátt«.
Alt í einu rann hið sanna ljós upp
fyrir mér.
»Rosemary«, hrópaði eg, »þ-þú átt
víst ekki við mig?«
»Jú! en eg hefi nú fariö svona að
því láta þig rumska«.
»Þið afsakið máske«, sagði Sir Fran-
cis, »þó eg fari inn í bókaherbergið
til að lilæja mig út«. (Aðsent).
----.-isse----
Kristileg hringsjá.
Búddaspekin er að ryðja sér til
riiins í Bandaríkjunum. Þar kváðu nú
vera 74 Búddamus^eri. Auðvitað er
það fólk frá Asíu, Indverjar, Kin-
verjar, Japanar o. II., sem sækja þau
mest. En sumstaðar kvað Bandaríkja-
mönnum þykja fínt að vera Búdda-
Nú heyrðu þær harkið aukast í húsinu og virtist
sem ræningjarnir færðust nær. Konurnar urðu
skelfdar og vissu ekki hvert flýja skyldi; mundi þá
ein þernan eftir litlu hliði í múrnum; þaðan lá þröng-
stigi eitt að görðum nágrannanna. María vissi ekk-
ert um þetta hlið, því að það var sjaldan notað og
nserri ávalt hulið af laufríkum vínviðargreinum. Ilún
Jét ekki segja sér þetta tvisvar og skundaði með
þernunni á undan hinum að hliðinu, gengu þær síð-
an út á þröngstigið dinnna, og þreifuðu sig áfram;
gekk Naómí á undan og kannaðist loks við sig á dá-
Htilli gangstétt, sem lá upp að húsi föður hennar.
Það var einmitt um þetta sama hlið, sem Hönnu
var hleypt innum um kvöldið og um hið sama hlið
hafði Naómí farið oft á ferðum sínum til Betaníu.
I3á lustu konurnar upp fagnaðarópi og innan
skamms voru þau öll komin á öruggan stað undir
þaki Zadóks.
Þau Amazía, Júdit og Þeófílus spurðu forviða,
hvernig stæði á því, að þær kæmu svona snemma
heim. Þegar þær sögðu þeim frá árásinni, gripu þeir
feðgar til vopna, kölluðu nokkra þjóna með sér og
skunduðu til hallar Maríu. Þeim Naómí og Kládíu
menn. — Já, svona er það: »Þegar
trúin fer út, þá fer hjátrúin inn«.
Sænskur kristniboði í Suður-Kína,
Eklad að nafni, skrifar, að þjóðernis-
mennirnir kínversku eyði skurðgoða-
myndum, livar sem þeir koma, og
hreinsi alt burt, sem heyri til hjá-
guðadýrkun, geri gys að henrii og
telji hana hjátrú. Kveður inest að
þessu í Kanton. En i þess stað setja
þeir upp myndir af Sun-Yat-Sen, ganga
frarn fyrir þær, beygja sig, standa
berhöfðaðir í þrjár mínútur og brenna
kerti honum til heiðurs.
Sumstaðar í Þýzkalandi er fólk nú
farið að halda hátíðlega fermingar-
daga sína á 25 og 50 ára fresti, og
kalla það »silfurfermingu« og »gull-
fermingu«. Þessi hugsun virðist iá
góðan byr hjá þjóðinni, og tekur all-
ur söfnuðurinn þátt í hátíðahaldinu.