Heimilisblaðið - 01.05.1928, Blaðsíða 13

HE-IMÍLISBL AÐIÐ
63
kunna vegi yfir Olíufjallið. Til vonar og vara tók
Amazía með sér nokkra vopnaða menn og svo voru
þeir feðgar báðir vopnum búnir.
Ferðin gekk greitt til Betaníu. Þeir gengu inn og
drápu ekki á dyr, en fylgdarliðið gætti dyra. í fyrstu
hugðu þau, að þau hefðu komið of seint, gamla kon-
an væri víst dáin. Hanna var á bæn við rúmið lienn-
ar og féllu tár af augum; og er hún heyrði þau
koma, gaf hún þeim bendingu með fingrinum, að
þau skyldu hafa hljótt um sig. Þær Júdít og Naómí
gengu hægt og hlj óðlega að rúmi Maríu; Hanna dró
fortjaldið til hliðar, er hún hafði breitt fyrir ljósið,
til þess að það skini ekki í augu sjúklingsins; sáu
þau þá, að hún var ekki dáin, en að hún var aó
dauða komin. Þau söfnuðust nú kringum rúmio
hennar að bendingu Júdítar. Hún lá með luktum aug-
um og dauðafölvi var á ásjónu hennar; aðeins mátti
hrarka það af stunum hennar, að hún var enn á lífi.
Enn hafði hún þó fult ráð og rænu; en heyrn og
sjón var orðin svo sljó, að hún varð þess ekki vör, er
vinir hennar gengu inn.
Alt í einu lauk hún augunum upp. Og er hún sá
alla þessa ástvini sína standa hjá sér, þá kallaði hún
upp með veikri og titrandi röddu: „Drottinn, láttu
nú arnbátt þína í friði fara! Ó, hvað eg hefi þráð
uð sjá ykkur, elskuðu börn! Mér hefir þótt dagurinn
seinn að líða, af því eg vissi, að eg átti ekki von á
ykkur fyr en að kvöldi, og eg var hrædd um, að
dauðinn mundi verða fyrri til. En Drottinn, sem hef-
ir hjálpað mér og blessað mig alla daga, hefir nú
heyrt síðustu bænina mína. Komið nú nær mér, til
hess að eg geti blessað ykkur“.
Þau krupu hljóð í kringum hana, og hún lagði
titrandi hendurnar á höfuð þeim og mælti: Ó, end-
nrlausnari minn, þú, sem hefir sigrað dauðann og
numið brodd hans burtu frá oss, sem á þig trúum,
leyf þú mér nú við síðasta andtakið mitt að vitna
nm kærleika þinn og vegsama mátt þinn, því að
sakir návistar þinnar verður dauðans dimmi dalui
bjartur fyrir mér. Blessa þú þessi börn þín og varð-
veittu fætur þeirra á friðarvegi. Sé það þinn náðug-
Ur vilji, þá lát þau njóta bjartra daga á jörðu hér,
en eigi sorgir og þrengingar að liggja fyrir þeirn, þa
hjálpa þeim og styrktu þau og lát þau sigra í hverri
haráttu. Og er þau hafa runnið skeiðið, láttu okkur
há hittast aftur hjá þér og syngja saman lofsöngva
má þaö sjá áf aug'-
lýsingunum í Lund-
úna-blöðunum, t. d.:
Stofustúlkur: Tíu
daga frí á ári, get-
ur farið í bíl við og
við. Einkastúlka:
Rafmagnsljós og miðstöðvarhiti í öllu
húsinu, og útvarp; bílferðir til upp-
lyftingar. Húsþjónn: Skemtiferðir og
gnægð af nýjum eggjuin og svíns-
fleski. Eldabuska: Tómstundir marg-
ar, frí frá laugardegi til mánudags,
lnisfreyja viðkynningargóð. — Einka-
stúlka í eldhúsi: Baðherbergi út af
fyrir sig, hiti, ljós og útvarp. Stofu-
stúlka: Kjólaefni og dýrar gjafir
gefnar; herbergi með luisgögnum oins
og lnin vill sjálf kjósa. —
í þorpinu Anak-
lía í Anatolíu urðu
tvær nágrannakon-
ur óðar og uppvæg-
ar út af því, hvor
eldri væri af mönn-
um þeirra. Annai'
þeirra hét Mekmed og sagður 120 ára
eftir kirkjubókunum, en lúnn, Bald
Hassán, var ekki nema 60 ára. »S'ú.
sem átti eldri manninn, kvað sinn
mann vera yngri. Út af því iiófst,
rimrnan milli þeirra. Ur þessu skáru
nágrannar þeirra með nokkurs konar
Salómons-dómi. Þeir stungu upp á
þvíj að þeir reyndu kapphlaup með
séi'; þá hlyti það að reynast, að sá
eldri drægist aftur úr. Konurnar ráku
þá menn sína óðar og æfa út á völl-
inn. Mekmed rann eins og iluga á
undan og var löngu kominn að mark-
miðinu, áður en Hassan kom, móður
og másandi; hann var þó ekki í heim-
inn borinn, þegar Mehmed var limt-
ug’ur!