Heimilisblaðið - 01.06.1928, Blaðsíða 3

Reykjavík, júní 1928.
Yorvísur.
Heimilin okkar.
>• Ljúdid mitt lilla, léttur vorgródi,
leiktu pér, leiktu pér, langt út um sveit«.
(J. H.).
Nú er vor! Nú er vor!
xndir vorhvmni blá
"ólin ,vekur hvert frœkorn af bliind.
sú (jledi livern dag!
Uverjufn dagsmorgni á
f(o eg dfjrð fnna ad sjá
0cJ ecJ (jeng á pinn fund
I'd að cjefa pér} Drottinn minn, hjarta og nmnd.
l'ví ú vori míns Hfs,
nndir vorhimni blá
'JJ vil vinna sem ástvinur pinn.
,ef m(,r himinsins blóm,
ecJ vil blómsveig mér fá,
I>ann, setn blikna ei má.
I’ ad fögnuður pinn
Jtði, frelsarinn kæri, sá blómsveigur minn.
k eg veit pað svo vel,
l)ú vilt vera hjá tnér
Hl að varóveiia fögnudinn pinn.
‘Vo I)ú hjarta tfiitt hreint,
Je> pað höll handa pér,
pad mín hjartans prá er,
SVo ad fögnuður pinn
aiœtti fullkominn verða par, ástvinur tninn.
B. J.
Pið hafið sjálfsagt lieyrt söguna af mann-
inum, sem lagði af stað til að leita hamingj-
unnar.' Hann ferðaðist um heim allan bæði á
sjó og landi.
En hvar sem hann fór og hvernig sem hann
leitaði í frumskógum jarðar, á hæstu fjöllurn,
í gínandi gjám og hraunhellum suður í eyði-
mörkum eða norður í heimskautslöndunum, í
sólaruppkomustað eða í vestri, par sem sólin
rennur að fjallabaki, pá fann hann pó lrvergi
hamingjuna. Og að lokum hvarf hann heim
aftur.
Hann var ungur, pegar hann lagði af stað;
vonin og hugurinn báru lrann á vængjum sér.
Nú var hann orðinn garnall og preyttur og
uppgefinn með öllu.
En er hann kom lreim, pá sá hann yndis-
lega veru sitja á bekk úti fyrir dyrum.
»Hver ert pú?« spurði hann undrandi.
»Eg er hamingjan«, svaraði hún undur blíð-
lega. »Hérna hefi eg sitið og verið að bíða
eftir pér alla æfi pína«.
I’á hneigði hann lröfuðið niður svo sorgbit-
inn, að hann gat enga lruggun fengið af tár-
ununr.
Eru rrú ekki eins og fólgnár lrugsanir nor-
rænu pjóðanna rrtn heimilið r pessari sögu?
Segir hún oss ekki að forfeður vorir hafi frá
öndverðu fundið hamingjuna á heimili sínu?
Peir fóru að sönnrt út urn lönd til að afla sér
fjár og frarna, en lramingjan varð pá eftir
lieinta, og heim hurfu peir ávalt aftur, að sér
heilum og lifandi.
í einni stórborginni í Yesturheimi var hald-
in veizla mikil og kom par saman fjöldinn