Heimilisblaðið - 01.06.1928, Blaðsíða 8

70
HEIMILISBLAÐIÐ
NAOMI
cða
Eyðing Jórsalab.orgar.
Eftir J. B. Webb. Pýdd af Bjarna Jónssyni, kenuara.
[Frh.]
Javan hrökk saman, en sagði ekkert, til þess að
hún skyldi ekki þekkja málróminn, og ýtti henni
harkalega frá sér. Þeófílus greip Kládíu í arma sér,
en Javan brá sverði og særði hann djúpu sári á öxl-
inni; féll þá sverðið úr hendi Þeófílusar og blóðið úr
sárinu streymdi um Kládíu; hneig hún þá niður
máttvana og misti meðvitundina. Þeófílus lagði hana
þá í arma Naómí, en varði sig eins og hann gat með
vinstri hendinni.
Þau urðu leikslokin, að illvirkjarnir náðu Þeófílusi
á sitt vald og höfðu hann bundinn með sér út um
bakdyr hússins. Þær Júdít og ungu stúlkurnar
fleygðu sér fyrir fætur þeim og æptu; vissi þá Ama-
zía, að í óefni var komið, en sjálfur átti hann í vök
að verjast, og gat ekki komið þeim til hjálpar; fóru
ódáðamennirnir með Þeófílus út í náttmyrkrið; loks
fengu þeir Amazía og sveinar hans rekið þá á flótta,
sem þeir áttu í höggi við; vildi þá Amazía skunda til
liðs við son sinn, en sveinar hans öftruðu honum frá
því, því að þeir sáu, að það var gagnslaust, hann
legði aðeins líf sitt í hættu.
Amazía og allur hópurinn stóð nú agndofa af
skelfingu yfir líki Maríu og Kládíu, sem fallið hafði
í ómegin. En nú mátti ekki tefja; nú reið á bráðri
hjálp; þeir skyldu nú skunda til Zadóks og biðja
hann að beita áhrifum sínum til að losa Þeófílus úr
höndum illvirkjanna. En hvað átti að gera við Klá-
díu? Ekki mátti skilja hana eftir. En rétt í því rakn-
aði hún við og spurði fyrst alls eftir Þeófílusi.
Júdit svaraði ástúðlega, að hann væri farinn á
undan til borgarinnar, og hún mundi bráðum hitta
hann aftur á frjálsum fótum.
„Já, en særður var hann, blóðið úr honum flaut
um mig. Hví var hann ekki kyr, til þess að taka mig
með sér. Hversvegna fór hann? Ó, nú man eg það!
Nú veit eg það. Javan sleit hann af mér, hann ætlar
að firra hann lífi. Eg hefi alt af búist við því, að af
Javan mundi mér óheill standa, og nú er það komið
fram“.
Kristileg1 hrmgsjá.
Biblíuskólakennari Gustav Mevik
sagði fyrir skemstu í páskaræðu:
»Oft hefir staðið lieit barátta um
krossinn, huggunarlindina miklu fyrir
sálirnar.
Heimurinn er of drambsamur til að
kannast við, að hennar sé þörf. Þeir _
vilja ekki trúa á vald krossins. En
öllum, sem til hans komu, gaf hann
rétt eða vald til að verða börn Guðs.
Hér fundu peir það, sem þeir leit-
uðu að.
Friðvana sál, sem lystisemdir heims-
ins liafa dregið á tálar — hér er hjálp
handa þér«.
Peir séra Kjeld Stub og Gunnar
ráðherra Knudsen rita báðir nýlega
um: »Siðferði nútímans«, og komast
að þeirri niðurstöðu, að nýja siðalög-
málið leiði til lastaíulls lifnaðar. Ekk-
ert bjargar nema fagnaðarerindi Ivrists.
Gunnar Knudsen ritar:
»Kristindóinurinn verður að setjast
í ötidvegið.
Siðferði alþjóðar í þessu landi (Nor-
egi) sem annarsstaðar héfir beðið stór-
tjón af heimsstyrjöldinni síðustu, eigi
síður en annarsstaðar, enda mátti við
því búast. Pá var svo mörgum sið-
gæðisreglnm traðkað. Pað sem talið
er lestir og lagabrot að jafnaði, er
talið hið gagnstæða á styrjaldartím-
um. Marga mannsaldra þarf til að
byggja það aftur upp, sem rifið hefir
verið niður. Kristindómurinn einn er
enn eins og hann ltefir verið, eina
ráðið og hjálpin til að bæta úr þessu
tjóni.« —
Séra Kjeld Stub ritar meðal annars:
»Oft er það, að sorgbitin móðir eða
áhyggjufullur faðir kemur til mín og
spyr: Hvað á til ráða að taka?
Börnin okkar hverfa-smám saman frá
okkur og heimilinu.