Heimilisblaðið - 01.08.1928, Blaðsíða 8
HEIMILISBLAÐIÐ
• 94
tölu lærisveina hans, af því að ástvinir hennar væru
þjónar hans, og hvort sú trú mundi frelsa hana.
Bænin var eina athvarfið hans í þessari sorg; hann
i)að Drottinn að gefa henni sanna trú, þótt það svo
bakaði henni sorgir.
Svona leið tíminn fyrir honum, unz hann sá bregða
fyrir birtu um hurðargættina og heyrði að gengið
var inn. Veit hann þá ekki fyrri til en Naómí er þar
komin. Þau gátu nú í fyrstu engu orði upp komið,
þau höfðu bæði svo margs að minnast frá síðustu
samfundum við dánarbeð Maríu í Betaníu. En er
Þeófílus kom til sjálfs sín, rak hver spurningin aðra
um Kládíu og' foreldra hans. Þótti honum gott að
heyra, hve vel þau hefðu tekið sorginni og tók þakk-
látur kveðju og blessunaróskum frá'þeim; en klökk-
ari varð hann þó, er Naómí sagði honum, að Kládía
hefði iðrast syndar sinnar; þakkaði hann Guði, að þá
var þyngsti kvíðinn hans ástæðulaus. Nú gat hann
glaður farið héðan, viss um að hún mundi fylgja
honum til sælla heims, eins og sú, sem þvegið hefir
kyrtil sinn og hvítfágað í blóði lambsins. Bað hann
nú Naómí að segja Kládíu, að hann fyrirgæfi henni
hjartanlega yfirsjónina og gæti nú glaður dáið, full-
viss þess, að hvorki synd né dauði gæti skilið þau.
„Já, hún bregst nú ekki framar“, sagði Naómí,
„það er eg viss um; það var ekki hún, sem henni lá
þyngst á hjarta — það var líf þitt á blómaskeiði, sem
henni þótti óbærilegt að missa, henni fanst alt unn-
ið gæti hún’ bjargað lífi þínu. En hún sá, það of
seint, að líf ykkar beggja yrði beiskjuborið, er það
væri keypt með röngu móti, með því að svíkja
Krist. Guð huggi hana og styrki, veslings barm, hún
er svo ung og viðkvæm og elskar þig svo innilega.
„Það endurhressir hjarta mitt að heyra þig tala
um Kládíu, en sarnt má eg ekki hlusta á það til lang-
frama, því þá vaknar aftur hjá mér um of löngunin
til að lifa. Bið þú með mér, að trú mín þrjóti ekki,
bið, að Drottinn gefi mér kraft og hugrekki til að
ganga móti dauðanum. Þú hefir oft huggað mig með
orðum þínum og nú ertu mér sem engill, er Drottinn
hefir sent tíl að friða órólega hjartað mitt“.
Síðan báðu þau saman og er þau stóðu upp frá
bæninni fyltust hjörtu þeirra friði og heilagri gleði.
En þau gátu ekki talað lengi saman, því fangavörð-
urinn kom og varð Naómí að fara með honum; þeim
var bara leyft að skiftast á fáum kveðjuorðum. Na-
inu sé sá kraftur, að liún geri hvern
sjúkan mann, sem af henni drekkur,
allieilan, og drekki garaall maður einn
teyg af henni, þá komist hann aftur
á þrítugsaldur.«
Svo trúðu menn því fastlega, að
þessi undursamlega lind væri til, að
þegar Ivolumbus var búinn að íinna
Ameríku, þá voru menn sannfærðir
um, að lindin hlyti að vera í því ný-
fundnalandi. Fóru þeir þá vestur um
haf til að leita hennar. Þegar liinn
spánski sæfari Pancede Léon fann
Florida 1512, þá var hann að leita að
ódáinslindinni, æskugjafanum þráða.
Pessi trú hélzt lengi frarn eftir ölduin.
En þegar menn fóru að skygnast
inn í leyndardóma efnafræðinnar, þá
þóttust menn finna þar ráðið til að
lengja líf sitt og varðveita æskuna
um ótakmarkaðan tíma.
Pegar gullgerðarmennirnir sátu álútir
yfir tilraunaflöskum sínum, þá var það
ekki aðeins til þess, að þeir gætu
breytt öllu í gull, heldur til að finna
ódáinsdrykkinn til að varðveita lífið
og æskuna. Menn trúðu því nú fast-
lega, að þennan drykk væri unt að
finna.
Árið 1590 gaf Bacon hinn lærði í
Oxford út bók eina, og mælti þar með
ýmsum blöndutegundum, sem gerðar
væru úr gulli, perlurn og dýruin stein-
um, því að þær væru vel fallnar til
að lengja lífið. Til dæmis nefnir hann
í bókinni greifafrú eina, Desmonts að
nafni, sem hafi náð 140 ára aldri með
því að drekka gullblöndu. Nú var
Bacon talinn manna lærðastur á sinni
tíð. Ilvað inun þá eigi hafa mátt fá
fáfróðan almúgann til að trúa?
Nú voru fjárglæframenn og svikar-
ar öldum saman á ferðinni um alla
Norðurálfu og höfðu allskonar kynja-
lyf á boðstólum. Þessi hjátrúaralda
náði auðvitað út.til íslands. Það sýna
lækningabæklingar gamlir, sbr. líka