Heimilisblaðið - 01.08.1928, Blaðsíða 9

HEIMILISBL AÐIÐ
95
ómí hugsaði til frænda síns og þótti örlög hans svo
sár, að tárin hrundu af augum hennar; líf hans
hefði þó getað oi'ðið til svo mikillar blessunar og
gleði. En þetta var þó vilji Guðs, og gat hún ekki
annað en beygt sig í auðmýkt fyrir honum og sagt
með sálmaskáldinu: „Eg var hljóður, eg vil ekkert
segja, því að þú hefir gert það“.
Zadók beið við hliðið úti eftir dóttur sinni með
sveinum sínum vopnuðum. Enginn gat farið óhultur
um götur þessarar borgar, sem áður var svo frið-
helgur staður, sízt að nóttu til. Zadók var líka
hræddur um að þeir hinir sömu sætu um dóttur sína,
sem hremdu Þeófílus; hann hafði því vakað yfir
benni alt frá því, er það fór að kvisast víðar, að hún
hefði tekið kristna trú; þau foreldrar hennar voru
síhrædd um hana, og hún var auðvitað hamingjan
Þeirra hér á jörðu, augasteinninn þeirra.
Margt bar þeim fyrir augu í tunglsljósinu, er þau
v°ru á leið niður eftir hæðinni, sem fangelsið stóð
ai friður virtist hvíla yfir borginni og erfitt að trúa
Því, að hún feldi svona mikla synd og eymd í skauti
sei‘, sem raun bar á. Borgarbúar sváfu óhultir í
syndum sínum. En nú voru þeir búnir að fylla mæli
synda sinna; þolinmæði Guðs var á þrotum við þver-
brotinn eignarlýð; refsidómurinn hlaut að koma.
Zadók sá, að dóttir hans var döpur og skildi, að þvi
mundi skilnaður þeirra Þeófílusar valda. Og hrygg-
Ul’ var hann líka, að vonin um dýrðina, sem píslar-
votturinn átti í vændum, gat ekki mildað sorgina
bjá honum eins og dótturinni.
^á bar þar að dularfulla manninn, Ananus-son,
sem fyr er getið, og hrópaði vei yfir Zadók og allri
ætt hans og yfir dóttur hans. Stjarna þín hnígur,
en bemur þó upp aftur!“ Zadók ávarpaði hann vin-
8'jarnlega að skilnaði og bað hann verða. þeim sam-
feiða heim, kvaðst skyldu gefa honum mat og fatn-
ftð, og gjalda honum svo bölbænir með blessun. „Eg
kenni í brjósti um þig“, sagði hann. En Ananus-syn-
lnum var annað nær skapi en að þiggja boð hans og
unna sér hressingar og hvíldar, þótt hann væri út-
slitinn af þreytu. „Eg hefi svo margar fleiri varn-
aðarspár að flytja enn“, svaraði hann, ,,eg á að
uopa þær til hvers einasta borgarbúa. Vei yfir Jór-
salaborg!“
Að svo mæltu flaksaðist hann áfram og upp að
U11gelsishliðinu og æpti þar vei og truflaði hvíld
Óla Wonn og Ai'ngrím lærða Yídalín,
bréf, sem fóru milli þeirra um það efni.
Einna ítækastur allra þessara ódá-
insdrykkja-mangara var maður sá, er
kallaði sig greifann af St. Germain.
Honum tókst að sveipa líf sitt þeirri
liuliðsblæju, að enginn vissi eiginlega
nokkur deili á honum; trúðu því
sumir, að hann væri 500 ára gamall
o. s. frv. De Belle-Isle marskálkur
leiddi hann fyrir Madame de Pompa-
dour í París og hún fór svo með hann
á fund Loðvíks 15. Frakkakonungs.
Hann komst brátt í kærleika við kon-
ung og hirðina af því að hann kunni
listina 'þá öllum öðrum fremur, að
segja sögur frá löngu liðnum öldum,
alveg eins og hann hefði verið sjón-
arvottur að því, sem hann sagði frá.
Iíann gat lýst persónum og híbýla-
háttum svo nákvæmlega, að auðtrúa
mönnum fanst hann hafa verið sam-
tíða höfðingjum þeim, sem hann sagði
frá. Einu sinni snerist talið að því
hjá Madame de Pompadour, að hann
mundi vera 500 ára gamall, og þá
sagði Sant Germain: »Ef það getur
verið Parísarbúum til skemtunar, þá
1 látum þá bara trúa því«.
Parísarbúar fóru að leika þetta eftir.
Bjuggu þeir þá einn út, sem þeir köll-
uðu Mylord Gawer. Átti hann að
herma eftir alt, sem var sérkennilegt
við Englendinga. Ilann kvaðst hafa
verið uppi á döguin Krists og kynst
honum, og þá sögu sagði hann af
gamalli herbergisþernu, að hún hefði
tekið sér svo drjúgan skamt af ódá-
insdrykknum, að hún varð alt af yngri
og yngri, og loks varð hún að brjóst-
barni. Saint Germain dó í Slésvík eða
Eckernförde árið 1780, alveg útslitinn
á sálu og líkama. Til er handrit frá
hans hendi á frakknesku, 24 skinn-
blöð, öll þríhyrnd. Pað handrit var
fyrir skemstu til sölu í Lundúnum
fyrir 1000 pund sterling. Það er ekki