Heimilisblaðið - 01.08.1928, Blaðsíða 11

HEIMILISBL AÐIÐ
97
dauðanum eins og eg nú, þá fundið hinn sama ai-
máttug-a. og miskunnsama leiðtoga, sem styrkir mig
nú og leiðir til sigurs“.
Þá heyrðist kurr mikill meðal dómenda, og
emstöku dómendur höfðu samúð með honum og dáð-
ust að þessum unga, eldheita bandingja. Zadók
barðist fyrir lausn hans og ísak studdi mál hans af
beztu getu; en það kom fyrir ekki; þeir dómendur
voru fleiri, sem héldu því fram, að hann skyldi
kaupa sér líf með því að afneita Jesú, því að af
varnarorðum hans, svo átakanleg sem þau voru.
hóttust þeir geta ráðið, hve hættulegur þessi læri-
sveinn Jesú var, sem þeir nú höfðu á valdi sínu og
kví ákveðnari urðu þeir í kröfu sinni.
Heima hjá Zadók var beðið með mikilli eftirvænt-
ln8'u. Komu konumar hlaupandi á móti honum í for-
sulnum.
það þurfti engum orðum að eyða-. Öllu var tap-
að Þeófílus hafði verið dæmdur til dauða. Ves-
ln8s Kládía hné niður og Naómí reisti hana á fætur
°§ leiddi hana inn í herbergi sitt, til þess að hún
gæti algerlega sökt sér niður í harma sína; hún
leyfði henni að gráta og kveina og huggaði hana
ustríkum orðum, unz hún grét sig í svefn eins og
barn.
Þegar þær Naómí voru farnar, sagði Zadók konu
smni og Júdit svona undan og ofan af um það, sem
gerst hafði, en lagði að bróður sínum að fara sem
yist á burt úr Jórsölum, því að hann ætti þar nú
svo marga óvini með háum og lágum, sakir trúar-
Svlfta sinna; kvað hann ráðlegast, að hann tæki sig
nPP á næturþeli, svo þau væru komin langt úr færi
íandmannanna um aftureldingu. Og þó að Júdit
væii þessu mótfallin, af því að hún vildi bíða þess,
a ^nn H'étti aftöku sonar síns, og Zadók byði þeim
Vemd og skýli hjá sér, þá var það ráðið af að lok-
Um’ því að Zadók bauðst til að fylgja þeim ásamt
aomí næsta morgun, svo að þau gæti komist til
°ppe á næsta kveldi. Bað Júdit nú Salome, sína
s!Uföstu systur, að hjálpa sér sama kvöldið að búa
SL undir ferðina, því að óvíst væri að hún gæti
u&o rnoi‘8'nninn eftir. 0g þó að þeim væri þetta nauð-
^nöaiför, þá varð þeim það til góðs, því að við þetta
^,eyrn^u öllu öðru og Salome var svo dæmalaust
S uleg við Júdit, orð hennar féllu eins og balsam
Barta hmnar sorgbitnu móður. Kládía var treg til
græddi. Samtíða honum var læknir
einn, Claude Chevalier; hann gaf út
bók 1787 og kallaði hana: »Ellin
sigruð, eða sannprófað meðal til að
afmá öll ellimörk og lifa svo lengi,
sem maður vill, og finna eigi til nokk-
urs þunga né þjáninga, þó árin fjölgi«.
Svona langt fram náði þessi hjátrú.
Þessir tiginbornu féglæframenn léku
helzt á ríkisfólkið, en óbreyttir al-
múgamenn sluppu ekki heldur við þá
að öllu. Aldrei var svo haldinn mark-
aður, að eigi væri þar staddur ein-
hver »doktor«, er seldi ódáinsdrykki.
Pont Neuf í París og Cheapside í
Lundúnum úði og grúði af þessuui
kynjalyfja-pröngurum ; seldu þeir ódá-
insdropa rauða, bláa eða græna. Vana-
lega kváðust þessir prakkarar vera
hundrað eða tvö hundruð ára gamlir.
Festu þeir á staura vottorð frá kirkj-
unni, þar sem þeir voru skírðir, til
að sýna, að þeir væru svona æfa-
gamlir og þeir sögðust vera. Allur
þorri manna vissi eigi annað né meira
um þá, og þótt þeim þætti sá og sá
hafa prettað sig, þá létu þeir þó ginn-
ast til að treysta þeim, er næstur
kom. Pað var þessi hugsun, sem
menn höfðu svo miklar mætur á:
Hvers vegna skyldi eg ekki geta
sjálfur orðið hundrað ára eða meira?
Mönnum fanst það ekkert undarlegt
nje ólíklegt, að hægt væri að finna
meðul til að lengja lífið að miklum
mun. Og þar sem biblían sagði frá
því, að Metúsala liefði orðið 965 ára,
þá þótti það vora full sönnun fyrir
því, að menn þyrftu eigi að deyja
sjötugir eða áttræðir.
Aðalástæðan til þess, aö mcnn trúðu
því, að ódáinsdrykkur gæti verið til,
voru frásagnir um það, hversu gamlir
stöku menn hefðu orðið á öllum öld-
um. Latneski sagnaritarinn Svetonius
segir frá því, að á dögum Títusar
keisara (79 e. Kr.) hafi verið uppi 3