Heimilisblaðið - 01.08.1928, Blaðsíða 12

98
HEIMILISBLAÐIÐ
að fara með þeim, hverfa, af stöðvum æsku sinnar
og ástarsælu. En Naómí sagði henni, að hún yrði að
gæta þess, að nú væri hún Júdít sem dóttir, og
þar sem hún hefði nú sama sem mist son sinn, þá
mætti dóttirin ekki bregðast og bað hana minnast
þess, hvað Þeófílus vildi að hún gerði. Þá sá Kládía
eigingirni sína í þessu og hét því nú með sjálfri sér,
að framvegis skyldi hún helga líf sitt því starfi að
hugga og uppörfa þessa ástkæru tengdaforeldra sína
og vera þeim það sem ástvinurinn hennar vildi að
hún yrði þeim. Þetta áform styrkti hana og veitti
henni þrek til að horfa möglunarlaust fram á veginn
og bera harm sinn í hljóði, svo lengi sem Drotni
Þóknaðist að láta sig lifa.
Tíminn var seinfara. Frú María var hljóð og sorg-
bitin og jafnvel Davíð litli, sem annars var vanur
að vekja bros og létta hlátra, var nú látinn eiga sig.
Engum kom dúr á auga þá nótt. Og morguninn eft-
ir mátti sjá, að sumir höfðu grátið.
r
Dauði píslarvottanna. Naúmi og Marcellus hittast.
Morguninn eftir skein sólin á allar raunir þeirra
og sálarkvöl, vina Þeófílusar.
Um sjöttu stundu lét eitthvert fagnaðaróp í eyr-
um þeirra, eins og dánarklukknahljómur. Þá var
búið að hálshöggva vottana og líkin lögð á fangelsis-
múrinn, til þess að fólkið gæti svívirt þau. Ekki
vildi Javan láta aftökuna fara fram fyrir allra aug-
um, og lét fólkið sér það illa líka; voru líkin því
lögð á múrinn og fólkinu veittur matur og vín til að
friða það, því að svo gekk skríllinn fast að; hann
var alveg stjórnlaus.
Einn af þjónum Zadóks var viðstaddur, er vott-
arnir voru af lífi teknir; átti hann að segja til, er
öllu væri lokið. Hann þóttist hafa þekt lík Þeófílusar
á fötunum, en höfuð vottanna hefði enginn fengið
að sjá. Þeófílus var í kyrtli, sem Kládía hafði saum-
að; í honum var hann síðasta kvöldið, er hann fór
að heiman.
Þetta sagði þjónninn Zadók í forsalnum.
Þegar Zadók kom inn, sáu allir á svip hans að
úti var um Þeófílus, en Amazía bað þakkarbæn til
Drottins fyrir það, að sonur hans hefði nú barist
góðu baráttunni, fullnað skeiðið og tekið á móti sveig
réttlætisins á himni.
menn 140 ára gainlii', 8 menn 135
ára og G menn 120 ára.
Atli Húnakonungur, sem kallaði sig
>svipu Guðs á jörðunni«, og uppi var
á 5. öld e. Kr., varð 124 ára gamall.
Englendingur einn var fæddur 1483
og dó 1651 ; liafði lifað 10 konunga.
Og þýzkur læknir, Ivristján Mentzel-
lino, fylgdi kjörfurstanum af Branden-
borg til bæjarins Clewe og hitti þar
mann 120 ára gamlan; sýndi hann
sig þar fyrir peninga. Öldungur þessi
var þá svo ern, að hann gat þreskt
korn og talað svo hátt, að vel mátti
greina í 100 skrefa fjarlægð.
Enn furðulegri er sagan, sem Dr.
Hufeland hinn þýzki sagði frá öld-
ungi, sem hann Iiitti í Reehingen í
Pfalz árið 1787. Hann dó 1791 og
var þá 120 ára gamall. Þegar Hufe-
land hitti hann, þá var hann búinn
að missa tennurnar, en alt í eiuu
komu upp 8 nýjar tennur í munni
hans; að missiri liðnu losnuðu þær
að sönnu aftur, en 8 aðrar komu í
þeirra stað og þær héldu sér.
Þessar sögur eru alls eigi ótrúlegar,
að því leyti, að á vorum dögum á
það sér stað, að stöku menn verði
meira en 100 ára gamlir, svo að full-
sannað sé. Um 1870 var uppi maður
nokkur á Líflandi, sem hægt var að
sýna með skilríkjum, að væri 168 ára
gamall. Ilann var þá fæddur, er bar-
daginn stóð við Púltava milli Karls
12. og Péturs mikla Rússakeisara.
Frakkneskur undirforingi, Savin að
nafni, var tekinn höndum af Rússum
hjá Berezina 1813, en dó eigi fyr en
1916, og var þá meira en 126 ára
gamall; hann dó í borginni Saratow
og hafði sezt þar að sem skólakennari.
Það er líka sannanlegt, að Norð-
maðurinn Christian Drakenberg, er
dó í Árósum 1772, varð 146 ára.
Þegar samtíðarmenn þessara fjör-
gömlu manna sáu þá, gátu þeir vel