Heimilisblaðið - 01.09.1928, Blaðsíða 3

er dagsins Yerki skilað.
»Ekkert fræ skal deyja«.
Vinnútíminn protinn er.
í'yrir löngu brjóotid bilad,
batavon hann litla sér.
Hann er einn af ohkur tíu,
1 einni stofu er liggjum hér.
Lyftir 'hann hug ad landi nýju,
lcngra en daudlegt auga sér.
>,Veit mér styrk, mitt strid aö heyja,
stattu hjá rnér, Drottinn minn,
bknaóu mér og lát mig deyja,
lpflíl ég önd i fadminn pinn“.
kannig baó hann — pannig lióur
pessi nótt hins lúna manns,
anz hann sigrar svefninn blíður,
systirin lokar augum hans.
Verð ég ncestur? — Veit pad eigi;
I11'1 veizt pað einn, ó, Drottinn minn.
fuit mig pegar lýkur degi
V>ka koma i faðminn pinn.
Heyr, ó, faðir, liinzta kvakið,
hjarta mínu' er stígur frá,
°y við síðsta andartakið
engill pinh mér standi hjá.
S. II.
---—»> <£> <—---
»Ekkert fræ skal deyja«, segja Buddatrúar-
menn. Petta er sama hugsunin, sem kenmr
fram í norræna málshættinuin: »Hið góða
hlýtur að sigra«.
»Ekkert fræ skal deyja«. Ilið góða skal að
lokum sigra, pótt eigi verði fyr en eftir ár
og áratugi.
Sérhver göfug hugsun, sem vér sendum frá
oss, liíir, pótt hún deyi. Hún deyr til pess
eins að rísa upp aftur. Hún sefur eins og
fræið í moldinni, er vaknar í fyllingu tímans.
Fræið er ekki dautt. Par spírar pað, meira
að segja. —
Góð hugsun er ekki dauð, pótt eigi beri á
henni. Hún spírar og grær, oft og einatt, í
huga peim, sem hún er fólgin í. Menn muna
ef til vill ekkert eftir henni, ræða aldrei um
liana né auglýsa hana á sölutorguin. En samt
sein áður lifir hún, og einn góðan veðurdag
kemur pað í ljós, að hún er bráðlifandi.
Peirra hugsana, sem enn pann dag í dag eru
grundvallarhugsanir mannlegs samfélags, verð-
ur vart á ailra fyrstu dögum sögunnar.
Lögbækur okkar hafa sífelt farið stækk-
andi, og eru nú máske orðnar púsund blað-
síður með tíu púsund greinum, en pessar
stóru bækur gejrma samt sem áður í heild
sinni eigi aðrar aðalliugsanir en pær, sem
fólgnar eru í 10 einföldum boðorðum Mósesar.
Pað, sem lögbókin okkar segir, liafa vitrir
inenn í austur- og vesturlöndum sagt löngu
áður en tímatal vort hófst. Pær hugsanir, er
peir sáðu, voru fræ, sem aldrei dóu. Pær
uxu — ef svo má segja um hugsanir —, pær
breyttu mynd, pær klæddust nýjum búningi