Heimilisblaðið - 01.09.1928, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
107/
ekki í neinum skefjum; lét hún þá aftur og aftui'
harma sína í ljós við bróður sinn og' hreyttist aldrei
að lýsa fyrir honum öllum hinum ágætu kostum
Þeófílusar.
Einu sinni er þau töluðu um þetta, þá fekk Mar-
cellus fyrst að vita, hver orðið hefði dauðdagi Þeó-
fílusar.
>,0, Marcellus“, sagði Kládía, „en hve þú hefðir
elskað hann, ef þú hefðir kynst honum. Og þú mund-
u' varla hafa metið hann eins og hann átti skilið,
Því að trúin, sem hann lét lífið fyrir, er, því miður.
heimska í augum þínum“.
„Hvað segirðu, Kládía?“ sagði Marcellus forviða,
„dó Þeófílus ekki eðlilegum dauða? Eg hefi ekki
haft tóm til að spyrja Zadók um dauðdaga hans“.
„Svo? Þú hefir þá ekki heyrt, að hann dó píslar-
v*ttisdauða, af því að hann játaði trú sína á Jesú
íi'á Nazaret, og þú veizt ekki heldur, að eg, veslings
systir þín, er sönm trúar og. leita í henni allrar
huggUnar“.
„Elsku sy-Stir!“ hrópaði Marcellus upp, og faðm-
aði hana að sér af mikilli gleði. „Þetta er mér meiri
fögnuður en eg hefði dirfst að vona eftir. Nú erum
v'ð í sannleika bundin því bandi, sem er sterkara
blóðskylduböndunum. Því að eg tel mér það mestan
heiður, að eg dirfist að kalla mig nafni Krists. Nú
finn eg sannlega, að Þeófílus mundi vera orðinn mér
rneira en bróðir og nú skil eg það fyrst til fulls,
kvað þú hefir mist“.
Þá fyltust augu Naómí fagnaðartárum, er hún
heyrði Marcellus segja þetta. Hann leit á hana
spurnaraugum og las í fögru, társtokknu augunum
hennar alt, sem hann hafði vonað og beðið um; nú
var það heyrt fyrir löngu, einmitt það, sem hann
hafði óttast mest, að mundi skilia þau um aldur og
æfi.
„Má eg segja það hiklaust, Naómí, að þú sért nú
sömu trúar og systir mín?“ sagði hann; „en hve
það gerði mig sælan, ef eg heyrði þig játa Jesú frá
Nazaret“.
„Lofað sé nafnið hans til eilífðar11, sagði Naórní og
augun ljómuðu af fögnuði, „eg veit, að ekkert ann-
að nafn er til undir himninum, sem frelsar okkur“.
„En hve Guð hefir verið okkur náðugur“, mælti
Kládía, „að hann skuli svona með ýmsu móti hafa
leitt okkur öll að sama marki! IJvenær heyrðir þú
og afarbratt ot'an Tálknafjarðarveg-
inn, en þetta hafði séra Magnús geng-
ið í 25 ár til aukakirkjú sinnar í
Tálknafirði. Eg fékk mér far yfir
fjörðinn, var þá myrkur fallið á, er
eg kom að Hóli til vinar míns, Emils
E. Vestfjörðs, átti hann inanna sízt
von á inér. Eg var þar um nóttina
og undi inér vel hjá þeim hjónum.
Daginn eftir (19. sept.) fylgdi Einil
mér á hestum yfir svonefndan »Hálf-
dán«, til Bíldudals, og ekkert vildi
hann taka, hvorki fyrir næturgreiða
né fylgd.
Þar hélt eg barnaguðsþjónústu í
kirkjunni, þá um kvöldið, og var
margt fólk. Hafði presturinn, sr. Jón
Árnason, útvegað mér kirkjuna, og
látið berast um þorpið fréttina um
þessa samkomu; liann er aldurhnig-
inn maður, mjög. elskulegur og við-
inótsþýður. Hann er mjög farinn að
heilsu, og var kona hans á sjúkra-
húsi í Reykjavík, er eg var þarna á
ferð. Hann hefir nú látiö af prests-
skap og er fluttur til Reykjavíkur.
Varð eg þess víða var á Bíldudal,
hve hann var þar virtur og elskaður.
Eg dvaldi á Bíldudal í þrjá daga, var
hjá Agiisti kaupmanni Siguirðssyni og
frú hans Jakobínu Pálsdóttur, prests
í Vatnsfirði. Eg hafði fyrir mörgum
árum notið þeirrar gleði, að hafa á
heimili mínu tvo bræður hennar, Stef-
án og Böðvar; þá var eg búsettur í
Hafnarfirði, og þeir námsmenn við
Flensborgarskúla. Seldi eg þeim þá
fæði og húsnæði ásamt nokkrum fleiri
piltum. Nú naut eg þessara góðu vina
minna, og bauð hún mér að vera á
heimili sínu á meðan eg dveldi þar.
Heimili þeirra hjóna er stórmyndar-
legt; eiga þau falleg, siðprúð og mjög
mannvænleg börn.
Síðasta daginn, sein eg dvaldi á
Bíldudal, fór eg fótgangandi út að
Bakka, sem er utar með Arnarfirðin-