Heimilisblaðið - 01.10.1928, Blaðsíða 7
HEIMILISBL AÐIÐ
117
yfir borgihni; þau hlutu að rætast; hún gat því ekki
huggað móður sína með von um að friður og ham-
ingja kæmi yfir ísrael, á undan þeim dómi. Messí-
as gæti litið í náð til iðrandi lýðs. Hún beið úrslita-
dóms með rósemi og treysti því, að frelsarinn fyndi
ráð til að hlífa sínu fólki á neyðardeginum. Hún
horfði með skelfingu fram á forlög bróður síns og
elskaðs föður, ef þeir höfnuðu eina sáluhjálparveg-
inum. Það var bezta huggun hennar að fela Guði þa
í bæn. Hún átti að sönnu engan kristinn vin, ei hún
gæti leitað til um ráð og kjark; en guðspjallið dýi-
mæta hennar Maríu frá Betaníu; það varð henni si-
streymandi lind huggunar og gleði.
Naómí var lengst um ein hjá móður sinni, því ao
Zadók var sjaldnast heima að degi til; hún gat ekki
látið móðui' sína vera nokkra stund eina, svo hug-
döpur sem hún var, heldur lagði sig alla fram til að
hugga hana. Þær töluðust einatt við um Marcellus
og tók móðir hennar innilegan þátt í öllu, og lagði
niður fyrir sér framtíðarhorfur þeirra. En þó var
þetta ekki aðalumtalsefnið, heldur um frelsarann;
nú var móðir hennar farin að hlusta með gleði á þæt
frásagnir, og orðið festi í kyrþey rætur í hjaita
hennar, og Salóme sá af sögu postulanna og píslar-
vottanna, að trúin á Krist veitir kraft í hörðustu
þrengingum. Nú fann hún, hve henni væii mikii
þörf á slíkum frelsara; þar gæti hún fundið hvíld á-
hyggjufullu hjarta sínu.
Þetta gerðist fyrst eftir heimkomuna frá Joppe,
og varð þeim til mikillar blessunar í einverunni á
fyrstu ógnardögum eftir það er Símon kom í boig-
ina.
Ekkert vissi Zadók um þetta; hann var með allan
hugann á stjórnmálunum og hafði því lítinn tíma til
að hugga og gleðja konu sína og spurði ekkert um.
hvað þær hefðust að í fjarvist sinni. Og Salóme sá.
&ð frelsi sálar hennar var undir því komið, að Na-
ómí hefði rétt fyrir sér og vildi því ekki leggja bann
fyrir að þær ræddu þetta mál með sér, og sagði því
manni sínum heldur ekkert frá þessu.
Á þeim degi, sem hér er um að ræða, töluðu þæi
mæðgur saman um þetta mál sér til gleði. En þá
homu þau frú María og Davíð litli til þeirra. Davíð
^ók sér áhyggjulaus og hlæjandi að vanda í kringuni
þser og Naómí tók þátt í gleðskap hans. En þá komu
þeir Zadók og Javan inn. Þá brá Davíð litla og hætti
öllum leik og ótti skein úr augum hins unga Farísea.
an og góðan félagsbróður minn úr
U. M. F. R., Guðmund Mosdal.'JHann
kennir þar tréskurð, og tekur!mjög;
mikinn þátt í hinu andlega vekjandi
lífl þar í kaupstaðnum. Guðmundur
er einn af þeim fáu mönnum, senúal-
staðar eru reiðubúnir sjálfboðaliðar,
þar sem eitthvað er hægt að vinna
til gagns og blessunar. Hann kom
með mér til prestsins, séra Sigurgeirs
Sigurðssonar, sem eg ekki hafði kynst
persónulega áður, en eg þekti konu
hans, frú Guðrúnu Pétursdóttur Sig-
urðssonar, fyrrum bónda í Hrólfskála
á Seltjarnarnesi.
Eg gat þess, að eg hefði ekki get-
að sakir tímaskorts farið út að Núpi,
er eg dvaldi á Dýrafirði; en þarna á
Isafirði varð eg svo heppinn að kom-
ast í kynni við Kristinn bónda Guð-
laugsson á Núpi. Hann var með son-
um sínum þar í khupstaðarferð, og
einnig að flytja dóttur sína, Unni,
til skips; hún ætlaði ineð Brúarfos.s
norður til Blönduóss á kv.ennaskól-
ann þar. Pau dvöldu hjá Magnúsi
Ólafssyni.
Ekki kann eg við að vera að bera
lof á menn, veit líka, að viðkomandi
mönnuin er lítil þægð í slíku. En það
verð eg" þó að segja, að ein af beztu
endurminningunum úr ferðalagi inínu
er einmitt bundin viö Kristinn bónda
Guðlaugsson frá Núpi. — Einmitt í
gegnum hann kyntist eg öðrum ágæt-
um Dýrfirðingi, Guðna Jónssyni frá
Alviðru, sem síðan hefir reynst mér
sem sannur vinur við útbreiðslu blaða
minna þar vestra. Hann er bróðir
Stefáns sál. Jónssonar frá Dunkár-
bakka, sem andaðist hér í Reykjavík
í haust, og landsmönnum var að
miklu góðu kunnur.
Hinn 28. sept. fór eg út í Bolunga-
vík, þar átti eg góðan vin, sem eg
l aldrei hafði séð, en eignast í gegnum
' bréfaviðskifti, Kristján Á. Stefánsson