Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 4
128
HEIMILISBLAÐIÐ
þótt þeir væru sokknir niður í lögleysu og óguð-
leika, og þeii- trúðu, að Guð mundi frelsa þá af
hendi allra óvina sinna. Þess vegna gladdist hann
með þeim Zadók og Javan yfir þessu síðasta tákni
frá Guði um sérstaka umhyggju hans; hvatti Símon
menn sína með fullyrðingum um það, að forsjónin
mundi veita þeim sigur á öllum óvinum þeirra.
Zadók hvarf heim það kvöld með glöðum vonum
og reyndi að fá konu sína og dóttur til að taka þátt
í þeim vonum með sér. En það kom fyrir ekki. Na-
ómí geymdi orð Frelsarans í huga sér, að eyðing
borga-rinar væri í hans höndum, og Salóme efaðist
nú ekki um það heldur. ■ Þær gátu eigi samglaðst
honum; ámælti Zadók dóttur sinni fyrir, hve henni
tækist lítt í fjarveru sinni að hughreysta móður
sína. Hann hélt bænir kvölds og morgna með konu
sinni og talaði þá oft við hana um þá sælu, er hún
mundi hljóta, ef Guði ísraels þóknaðist að kveðja
hana héðán og þau laun, er hún mundi hljóta fyrir
stöðuga hlýðni við lögmál Drottins og hið auðmjúka
traust hennar á miskunnsemi Guðs, við eignarlýð
sinn; en orð hans megnuðu eigi að veita henni neina
huggun. Salóme gat heldur eigi sagt manni sínum
enn frá trúskiftum sínum, hversu fegin sem hún
hefði viljað gera það; hún þorði það ekki.
Titus var reiður árás þeirri, er hann hafði orðið
fyrir; skipaði hann nú að taka upp herbúðirnar og
færa þær nær borginni, til Scopus, er var 1 Yz kíló-
metra frá Jórsölum; var þaðan gott útsýni yfir slétt-
una til borgarinnar.
Næsta morgun var tekið til verka og vanst fljóti;
og síðan tók herinn sig upp með venjulegu skipulagi
og flutti sig í nýiu herborgina. Kallarinn stóð við
hlið Títusi og spurði hvort alt liðið væri viðbúið til
atlögu; svöruðu allir „já“ í einu hljóði, hátt og
kröftuglega.
Meðan á þessu stóð kom 10. rómverska herdeildin
frá Jeríkó; var henni skipað að tjalda við rætur Olíu-
fjallsins, gegnt borginni. En er hún var tekin til
verka, þá í éðust Gyðingar á hana af æði miklu og
mundi herdéíldin hafa beðið algerðan ósigur, ef Tit-
us hefði ekki óvænt borið að með hrausta riddara-
sveit og tókst þeim að reka Gyðinga af höndum sér.
Þeim Javan og Marcellusi sló nú saman í þessari
hríð; var Javan mestur kappi í liði Gyðinga og mið-
aði sverði sínu á höfuð Títusi og mundi hann hafa
beðið bana, ef Marcellus hefði þá ekki brugðið skildi
arsdóttir. Eru þau hjón bæði sam-
hent í því að gera garðinn frægan.
Sunnudag dvaldi eg í Tungu. Þá
reið Jón með mér út að Hraunum,
því hann heyrði á mér, að mig lang-
aði til að kynnast Guðmundi nokkuð.
Eg hafði heyrt, að hann iðkaði ósjálf-
ráða skrift, og kæmist þannig í sam-
band við látna menn. Og þó eg liaíi
aldrei aðhylst slíkar nýjungar, eða
látið þær eins og koma í staðinn fyr-
ir mína blessuðu sælu barnatrú, þá
hefi eg þó ekki verið í vafa um, að
ósjálfráð skrift og andafyrirbrigði
væri eitthvað meira en blekkingar frá
mönnum þeim, sem við shkt eru
riðnir. Og í þeirri trú minni styrktist
eg, er eg Iilustaði á hin mörgu og að
mörgu leyti merkilegu bréf, er Guð-
mundur las mér frá vinunum að hand-
an. Hann lofaði okkur að heyra bréf
frá séra Davíð sál. föður sínuin og
Ólafi bróður sínum, eitt bréf frá Guðm.
sál. Magnússyni lækni, og 2—8 frá
Sig. Kr. Péturssyni. Lýsa þessir menn
allir lífinu hinumegin, og sumir all-
nákvæmlega.
Af því að við Sig. Kristófer sál.
höfðuin oft átt tal saman Um guð-
spekina, þá þóttu mér merkilegust
bréfin frá honum. Eg man vel, hvað
hann áleit endurlioldgunarkenninguna
þýðingarmikið atriði í trú guðspek-
inga. En í bréfum Guðmundar tekur
hann það skýrt fram, að endurholdg-
unarkenningin sé villa, sprottin upp
af indverskri sálnaflakkstrú. Hanii
telur trúarskoðanir sínar hafa tafið
fyrir sér, þegar yfir um kom, og hann
segist altaf vera meira og meira að
sannfærast um fánýti guðspekinnar.
Guðmundur er fróður maður og við-
lesinn, og framúrskarandi skemtilegur
lieim að sækja. Hann er nú máðúr
hniginn að aldri, en Einar sonur lians
hefir tekið við jörðinni. —
Tveir eru kirkjustaðir í Fljótum,