Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 8
132
HEIM.ILISBLAÐIÐ
slöngvuðu grjóti í sífellu inn yfir borgarmúrana og'
urðu steinarnir mörgum að bana og létu hrúta sína
viðstöðulaus dynja á hinum sterku múrum og vakti
það skelfingu mikla hjá borgarbúum, því að vegg-
irnir nötruðu.
Iler Gyðinga varði borgarmúrana hið efra af mik-
illi hreysti fyrir hervélum Rómverja; en þeir gátu
ekki komið í veg fyrir, að múrbrjótum þeirra ynnist
smám saman á, og urðu þeir loks að flytja úr Ný-
borg og inn fyrir múra Neðri-borgar. Konur og börn
æptu af hræðslu og trcðningurinn varð svo mikill,
vegna fólksmergðarinnar.
Þeir, sem húsviltir urðu áttu lítilli gestrisni að
mæta, því að sjálfselska og metorðagirnd höfðu svo
lengi í'áðið í borginni, að mannkærleiki allur var að
mestu útdauður. En þó voru eftir fáeinir, eins og
Zadók, sem kostuðu kapps um að gera Guðs vilja og
hjálpa nauðstöddum; hann hýsti margar húsviltai'
fjölskyldur í húsi sínu og veitti þeim með ástúð hjálp
og hjúkrun; en kona hans fékk eigi afborið allar þær
hörmungar er hún mátti heyra og sjá.
Síðast var eigi annað eftir en musterið og- Ant-
onía-kastalinn. En þá gekk hungrið og græðgin í lið
með Rómverjum, svo að því verður ekki með orðum
lýst; hermenn Gyðinga rændu öllum matvælum, svo
að friðsamir borgarar urðu að deyja úr hungri. All-
ur kærleikur og vinátta sloknaði út. Eiginmaðurinn
hiifsaði brauðið af konu sinni hungraðri, móðirin af
barni sínu; gamalmennin og ungbörn urðu að deyja;
enginn veitti þeim vörn, enginn kendi í brjósti um
þá munaðarleysingja.
Þegar Títus hafði náð Neðri-borginni á sitt vald,-
vildi hann gefa borgarbúum nokkurt vopnahlé, ef
verða mætti, að þeir gæfust upp og beiddust friðar;
lét hann halda hersýningar að þeim ásjáandi, til
þess að þeir gætu því betur séð, hvílíkt ofurefli var
við að etja; en enginn gaf sig fram af hálfu Gyð-
inga til að biðjast friðar eða heita Títusi hlýðni.
Ilann sendi Jósef öðru sinni til að leita hófanna, en
herstjórar Gyðinga vildu eklci heyra minst á upp-
gjöf neina.
En sakir volæðisins og góðra loforða af hendi Tít-
usar urðu margir til að ganga honum á hönd og fór
þeim æ fjölgandi og fengu í fyrstu góðar viðtökur.
En er Símon komst að þessu, og Giskala, voru þeir
þá vægðarlaust látnir deyja kvalafylsta dauða, er
gerðu tilraunir til að flýja, og þurfti eigi annað en
að ekki er ofmælt um fegurð þessa
liéraðs og Akureyrarbæjar. lkað, sem
mest vakti athygli mína á Akureyri,
voru hin beinvöxnu, háu reynitré,
sem þar gat að líta. En nú stóðu
þau fölnuð og lauifallin, og hvít fann-
breiðan huldi fögru sumarblómin í
trjágörðunum. Annað er það líka,
sem vekur athygli manns á Akur-
eyrarbæ, og það er hve mörg hús
eru þar smekklega bygð og reisuleg.
Eg dvaldi rúina viku á Akureyri,
og bjó lijá vinum mínum þar, Bjarna
Halldórssyni, verzlunarstjóra, og frú
hans, Margréti Gunnarsdóttur. Var eg
þar eins og heima lijá mér.
Með »Drotningunni« tók eg mér
svo far 30. okt., og kom heim úr
ferðalagi mínu 1. nóv. ríkur af góð-
um endurminningum. Bið eg Heimilis-
blaðið að bera kæra kveðju til hinna
mörgu, þó ekki séu hér nafngreindir,
sem sýndu mér vináttu og greiddu
götu mína.
Jón Helgason.
-----•><-><•---
Lífgjafinn hans.
Jólasaga frá Alaska.
írlendingur einn, Murray Sheldan
að nafni, hafði það að atvinnu, að
skjóta refi og önnur loðfeldardýr og
grafa gull úr jörðu. Hann átti sér
tík eina stóra og gráa, er Júnó nefnd-
ist. Gengu fáheyrðar sögur af þeirri
skepnu í bænum Nome í Alaska. Hús-
bóndi hans hafði tekið sér bólfestu
uppi á »íraheiðinni« svo nefndu; en
það var venja þeirra Iranna á heið-
inni, að koma niður til bæjarins á
jólunum ár eftir ár. Rann Murray þá
frá einni drykkjukránni og dansbúð-
inni til annarar, og altaf var Júnó