Heimilisblaðið - 01.11.1928, Side 10
HEIMILISBLAÐIÐ
134
stríð þetta endaði með sigri hennar þjóð til handa;
en hann furðaði sig á rósemi hennar og staðfestu,
er hún sá slíkt fram undan. Hann þekti ekki friðinn
sem trúin á Frelsarann getur veitt þeim, sem brenna
af kærleika til hans og gefa sig alv-eg á hans hönd.
Jóazer rabbí hafði sömu vonir og þeir Zadók og
Javan og reyndi að hugga Salóme með þeim; en
hann sá brátt, að orð hans máttu sín ekkert við
hana; álasaði hann Naómí fyrir, að hún hefði náð
móður sinni á sitt band í trúarefnum.
sér og bylta í kringum hatm, cn hún
skifti sér ekkert af látum þeirra, held-
ur stakk hún trýninu inn í lófa hús-
bónda síns, og það var svo greini-
legt, að hún var að segja: »Hvernig
í ósköþunum getur þér liugkvæmst
að fara til Nome, og hafa mig ekki
með þér? Pú veizt þó, að þú getur
•eklci án mín verið, og þú ættir líka
að geta séð, að eg get ekki orðið þér
Naómí þráði, að móðir hennar játaði opinberlega
trú sína, en hún færðist undan því og sagði, að sinn
tími væri enn ekki kominn.
Svo unni hún móður sinni mjög, að hún lagði sig
í þá hættu, að laumast um leynidyrnar út í víngarð
föður síns til að ná vínberjum handa móður sinni
veikri. Ilenni tókst að ná berjunum og komast inn
fyrir hliðið; þá mætti hún hermönnum Símonar og
hefði þá orðið þeim miskunnarlausu ómennum að
herfangi, ef Javan bróðir hennar hefði ekki heyrt og
séð til hennar; varð henni það til bjargar.
Ó, hve hún þakkaði Guði, að hún skyldi hafa
skroppið úr höndum illþýðisins með vínberin. Nú gat
hún svalað móður sinni í hitasóttinni. Móðir hennar
spurði, hvaðan hún hefði þennan berjaklasa, en Na-
ómí sagði eins og var. Móðir hennar bað Guð að
blessa hana fyrir það, að hún hefði lagt svona líf sitt
í hættu sín vegna, en bað hana að gera það aldrei
framar, „því að þig má eg ekki missa, eina stoðin
mín og huggunin“, mælti Salóme, og lét hana segja
sér alla söguna og lofaði að láta eigi vínberin freista
sín aftur, enda kom ekki til þess; hermenn Róm-
verja komu og hjuggu alt niður og gerðu garðinn
frjóa að tröð.
Nú var orðin öldin önnur fyrir ríku frú Maríu; nú
átti liún ekki lengur bita brauðs til að seðja með
hungur sitt og Davíðs litla. Davíð litli kom nú mag-
ur og fölur til Naómí og hún gaf honum nokkur af
vínberjunum, sem hún ætlaði sér og át hann með
beztu lyst, en svo kom hik á hann og hann kallaði
upp: ,,Eg ætla að fara með þetta heim til mömmu,
það hressir hana, hún er svo ósköp mögur og föl“.
Salóme sagði þá: ,,Eg ætla þá að bæta dálitlu við,
elsku drengurinn minn. IJún á víst bágt, Guð gefi,
að eg gæti hjálpað henni“.
Davíð tók við gjöfinni, þakklátur og glaður og
flýtti sér til móður sinar. En hún tók gjöfinni ekki
sainferða í þetta skifti?«
Og J»að var satt. Hann gat ekki
án hennar verið. Hún var nú búin
að vera honum samferða í þessum
jólaförum lians fimm sinnum. llver
var það annar en hún, sem þá liafði
vísað honum veginn í hálfófærum kaf-
aldsbyljum? Allir vita, að á þessum
norðurslóðum er allra veðra von uin
það leyti árs. Eu henni var það geíið,
að rata í hverri niðahríð og nátt-
myrkri, og með því gat lnin bjargað
honum úr hverri hættu. Og svo var
þetta óravegur, liátt á aðra þing-
mannaleið, og yfir firnindi og hjarn
að fara.
Og nú átti Murray að fara eiun
síns liðs yfir þessi firnindi!
Júnó hafði altaf verið með honum,
þegar til bæjarins kom, frá einum
stað til annars; hvað sem á dundi
úti fyrir af hörkubyljum, þá sat hún
altaf og beið við dyrnar, þangað til
hann kom út aftur.
Júnó var af úlfi komin í aðra ætt-
iua, eins og sjá mátti af litnum og'
háralaginu; hún var því hin inesta
útileguskepna að eðlisfari; það álli
bezt við lungun í lienni, að anda að
sér kalda, ferska heimskautaloftinu;
hún þoldi ekki innibyrgða molluloftið
í veitingastofunum; því var það, að
lnin fór aldrei inn fyrir liúsdyr, held-
ur sat lnin trúlega á verði, þangað
til húsbóndi hennar slampaðist út
aftur. —
Og svo ætlaði hann nú að hætta