Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 11
heimilisblaðið
135
með þeirri gleði, sem hann hafði búizt við, heldur
starði á hann eins og utan við sig og fór að gráta.
„Hvers vegna grætur >ú, mamma?“ spurði svemn-
inn, „e'g hélt jni mundir brosa og þakka rner ems og
eg þakkaði okkar kæru Salóme“.
„Eg græt af þyí, að eg er sorgbitin", svaraði
María. „Nú er hún ríka María orðin ölmusukona og
sveinninn hennar verður að biðja séi matai hjá öði
um. Ö, íaðir minn, ef >ú hefðir séð fyrir basl og
bág-indi dóttur þinar, >á mundi >að hafa krannð
sundur hjarta þitt, >vi að þú lifðir eingöngu fyrir
ahg og hamingju mína. Nú hafa ránsmennii nii svi
mig öllum auði, þeim er þú leifðir mér. Vinir mmii
hafa svikið mig, þjónar mínir svívirða mig og stela
frá mér og eg er einstæð og voluð .
Þetta var alt satt. María hafði lifað rnjog verald-
legu lífi, 0g þeir, sem voru tíðir gestir a heimi.i
hennar, meðan hún átti nógan auðinn, sneru nu við
henni bakinu. Þeir Isak og Rúben svikari fóru með
alt, sem hún átti. Isak af hefndarhug, en hmn með
fláttskap. Rúben trúði hún fyrir því, hvar hun hefði
fólgið dýrgripi sína, en hann sagði ísak frá og Isa.\
lét flokk Zelóta ræna hús hennar.
Nú krepti svo að, að hveiti fékst eigi nema fyrir
jafnvægi af gulli, og matleifar allskonar voru keypt-
ar afarverði; menn átu gras, ef ekki var annað f.vrn
hendi. Sumir tóku til ráðs að flýja að næturþeh ut
fyrir borgarmúrana, og ef þeir þá veittu Romver.i-
um nokkra mótstöðu, þá voru þeir krossfestir hundr-
uðum saman og loks kvað svo mjög að þessu, að efm
brast í krosstré. Títus hugði, að með þessu gæti
hann sannfært Gyðinga um, að þeir yrðu að geia
borgina upp og flýja á miskunn hans. Marcellus leit-
uðist við af fremsta megni að fá þessari grimd at-
stýrt, en fékk engu á veg komið um það.
Þessi grimdarverk Títusar höfðu öfug áhrif á Gyð-
inga við það, sem hann ætlaðist til. Þegar þeir sau,
hvernig farið var með flóttamennina, þá hættu þen
að mestu að ganga á vald Rómverja, en upp vildu
heir ekki gefast, hversu sem Titus fór þess á leit,
heldur gerðu Rómverjum það ógagn er þeir gatu.
En er Títus sá, að hann engu fékk áorkað, þá fekk
hann samþykt hersins fyrir því að þeir skyldu svelta
borgarbúa inni; lá nú herinn í 10 kílómetra fjarlægf
E’á borginni öllum megin.
Naómí sá allar aðgerðir Rómverja í Kcdion an
um og' Olífufjallinu. Mintist hún þá orða Jesu, að
sér til Nome einn síns liðs; nú ætl-
aði hann ekki að hafa neinn með sér
til að vera á verði. En sá heimskingi!
Murray lét sem hann heyrði ekki
né sæi, hversu sem hún lagði að
honum með það að fara hvergi. Hann
sótti svo fast að komast til Nome 1
svallið og drykkjuglauminn, að hann
ýar sem vitstola, enda var hann enn
nálfkendur frá því kvöldið áður. llann
varð meira að segja öskuvondur yið
veslings Júnó fyrir það, að hún skyldi
vera svona nærgöngul við hann.
»Farðu burtu, Júnó«, hrópaði hann
upp og sparkaði í hana; »geturðu
ekki skilið það, ilónið þitt, að eg get
ekki haft þig og alla hvolpahruguna
þína með mér til borgarinnai ?«
»Pað kom fát á Júnó við þetfa,
hún skildi ekki og varð alveg hissa
á þessu atferli hans, blessuð skepnan,
og hröklaðist burt með hvolpana sma.
En svo staðnæmdust þau öll, og
störðu og hvestu eyrun á eftir hus-
bóndanum, þangað til hann hvarf þar
sem bugur varð á götunm. Litlu siO-
ar hlupu þau öll heim i kofann sinn;
nú varð Júnó sjálf að sja fyiii böm
unum sínum.
Pau höfðu nú ekki annaö til matar
fjóra daga en harðfisk, pem Júno stal
á kvöldin frá peim, sem bjó næst
þeim, en það var Owen Kerrigan.
Hvolparnir voru soltnir, og Juno
stal svona mat handa þeim, eins og
hvert annað villidýr, og þar á meðal
frá Owen, sem var einhver bezti vin-
urinn þeirra — næst húsbóndanum
sjálfum. Ilann tók ekki eftir þvi fyr
en á timta kvöldi eftir það er Murray
var farinn. Hann skildi óðara livermg
í öllu lá, því að á þessum slóðum var
baráttan fyrir lífinu svo hörð, og þai
atela menn ekki hver frá öðrum. bvo
sá hann lika förin eftir Júní i snjon-
um — »Ho, hó!« sagði hann. »Það
er enginn annar en hún Júnó hans