Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 12
13G
HEIMILISBLAÐIÐ
þeir dagar numdu koma, að óvinir borgarinnar gerðu
hervirki um hana og þröngva henni á allar hliðar.
Þóttist hún sjá, að það mundi brátt koma fram, er
eftir var spádómsins.
Salóme var svo veik orðin, að hún gat lítið greint
af þessum hervirkjum, þaðan sem hún var vön að
hvílast nálægt húsi Zadóks. Ógnir þær, er hún hafði
séð undanfarna daga, höfðu nærri borið hana ofur-
liði. En nú hlakkaði hún til að fá enn einu sinni að
sjá sólina rísa upp undan Olífufjallinu og draga að
sér hressandi morgunloftið; var hún borin út í hvílu
sína. En nú sá hún það, er henni reið að fullu. Öll
fjallshlíðin stráð krosstrjám og hékk lifandi maður
á hverju tré; varð þá að bera hana inn aftur hið
bráðasta. Þessari ægilegu sjón gat hún ekki hrundið
úr huga sínurn marga daga á eftir. Sáu þau Naómí
og Zadók, að hún átti skamt eftir ólifað.
En það var gleði Naómí, að móðir hennar óx að
innra krafti því meir, sem líkamlegu kraftarnir
þverruðu. Það eitt var eftir, að hún bæri góðan vitn-
isburð um náð Frelsarans. Það þráði Salóme nú.
Henni hvarf allur ótti fyrir dauðanum og leit til
dauðastundarinnar með hinni mestu sálarró. Hún
bar ekki kvíða fyrir neinu, nema framtíð Naómí, og
þótt hún reyndi að treysta Drotni og leggja Naómi
í hendur hans, þá gat hún ekki annað en kviðið því
að skilja hana eftir í þessari ógæfusömu borg.
Hörmurif/in d hæ.bta stif/i.
Afleiðingin af innilokunarskipun Títusar kom
bi'átt í Ijós. Hungrið, með öllum þeim ógnum, sem
því fylgja, óx nú hröðurn skrefum. — Ileilar fjöl-
skyldur urðu aldauða og á götunum lágu dauðir og
deyjandi menn hvarvetna, kveinað gátu þessir ves-
lings menn ekki, svo voru þeir magnþrota. Ekkert
heyrðist, nema gargið í ræningjunum, þegar þeir
brutust inn í hús manna. Hermennirnir grófu nú
líkin í fyrstu, til þess að drepsótt kæmi ekki upp;
en svo var því hætt líka og þá varð loftið óþolandi
f.vi'ir nálykt. Gatan meðfram borgarveggjunum var
öll líkum stráð, en hermennirnir gengu á líkunum
með köldu blóði.
Ódáðaverk voru enn unnin. Matthías æðstiprestur
var myrtur og gefið að sök, að hann stæði í sam-
bandi við Rómverja, en áður drápu þeir þrjá sonu
Murrays, sem hefir verið hér á ferð-
inni! Hún hefir auðvitað engan mat
hatida smælingjunum sínum. Það væri
líka ómerkileg möðir, sem ekki vildi
gefa ungunum sínum vitund að éta á
jólunum, og eg fyrirgef henni það
svo hjartanlega«.
Morguninn eftir vaknaði Owen við
það, að Júnó var að góla fyrir utan
kofann lians.
»Guð sé oss næstur!« hrópaði hann,
»hvað skyldi nú vera í efni?«. Hann
flýtti sér í fötin og lauk upp.
Hann starði undrandi á Júnó. Þarna
stóð luin úti fyrir dyruin með einn
hvolpinn í kjaftinum.
Guð minn góður«, hrópaði hann,
»hvað gengur að þér, Júnó'? Komdu
inn til Owen, Júnó, komdu inn, vesl-
ingurinn!«
En Júnó stóð kyr í sömu sporum
og leit á hann bænaraugnm og dingl-
aði rófunni í ákafa. Það var auðséð,
að hún vildi ekki sleppa hvolpinum
fyr en Owen var búinn að átta sig
á því, hvers hún beiddist af honum;
lnin var að biðja hann að taka að
sér hvolpinn hennar, og svo bað hún
sárt um þetta, að harðasti steinn
hefði lilotið að vikna við það: írlend-
ingurinn var ósköp hjartagóður og
skildi bæn hennar undir eins.
»Viltu, aö eg annist litla hvolpinn
þinn, Júnó‘?« spurði hann og klapp-
aði á kollinn á henni; þá slepti hún
hvolpinum óðara og lagði liann fyrir
fætur honum. Hún dinglaði þá þakk-
látlega rófunni og hljóp svo aftur
heiin í hús Murrays. Hún leit nokkr-
um sinnum til baka til Owens, þar
sem hann stóð í dyrunum og þrýsti
gráa livolpinum hennar upp að brjósti
sér. — Að fáuin stundum liðnum var
hún búin að bera alla hvolpana til
Owens; hann vissi ógn vel, hvað
henni mundi hafa í hug komið, og
taldi þetta vera guðlega ráðstöfun.