Heimilisblaðið - 01.11.1928, Qupperneq 13
HEIMILISBLAÐIÐ
137
hans fyrir augum hans. Þá vöknuðu borgarbúar af
dvala og maður nokkur, Judas að nafni, réð það at
Weð nokkrum öðrum að gefa turna borgarinnar upp
við Rómverja; en Títus tók því hikandi. En þá kemst
Símon að þessu, og lætur þá óðara drepa Júdas og
alla fylgismenn hans og fleygja líkum þeirra út yfií'
aiúrana til Rómverja.
Nú tóku menn að flýja á náðir Rómverja, en það
var um seinan; sumir þoldu eigi matinn, sem þeim
var gefinn af hermönnunum; en suma drápu her-
niennirnir í von um, að þeir hefðu gleypt gullhnúða
eða gimsteina, eða létu Araba og Sýrlendinga vinna
þau níðingsverk.
Þe gar Títusi var sagt frá þessum hryðjuverkum,
þá varð hann reiður og lét riddara sína drepa morð-
lngja þessa; en þeir voru fleiri en nokkur leið væri
drepa þá alla; skipaði þá Títus svo fyrir, að hver
Sa skyldi dauða deyja, er gerði sig sekan í slíku og
þvílíku ódæði. En þó tókst honum ekki að öllu að
,<0ma í veg fyrir þetta, því að gullástin var hjá mörg-
Urrt sterkari en óttinn fyrir dauðanum.
Nú var hörmung borgarinnar komin á hæsta stig.
Hún var ægilegur vottur um réttlátan refsidóm
Guðs. Enn bárust borgararnir á banaspjótum; en
utan borgar lá her Rómverja öllum megin.
Þau frú María og Davíð dóu bæði úr hungri. Za-
úók vissi með hverjum atburðum það varð, en vildi
eig'i segja dóttur sinni þá hryllilegu sögu. Naómí
aR af ætlað drengnum mat, því að hann var eftir-
iætið hennar; en svo hafði hann ekki komið' í tvo
úaga og því spurði hún föður sinn, hvað valda mundi.
þ"n hið sanna var, að María hafði myrt drenginn sinn
°S svo sjálfa sig á eftir.
Auðvitað átti María kost á að vera með Zadók með
drenginn og fá þar viðurværi; var henni boðið það
aftur og aftur, en hún var of stór til að þiggja það.
þ’Parneytnin á heimili Zadóks var líka svo gagnstæð
uiunaðarlífi hennar, að henni fanst sem hún stæði
undir þungum dómi, er hún var með þeim Naómí og
Salóme. Og svo greip örvæntingin hana. Hún var
ægdegt dæmi þess, hve djúpt mannssálin getur sokk-
úú’ ef hún gengur ekki Guðs verndandi náð á hönd
c,8 forlög hennar sýna, að það vei rættist, sem hinir
01'nu spámenn höfðu hrópað yfir Jórsölum.
Salóme varð æ máttfarnari dag frá degi, en hún
lessaði Drottin fyrir það, að hann skyldi vera svo
uuskunnsamur að nema sig burtu frá ógnum þeim,
»Já«, sagði hann við Júnó, »þú
veizt svo vel, að eg er gainall og
einmana og heíi engu minni mætur
á húsbónda þínum en þú sjálf. Og eg
veit, að Guð hefir gefið þér þessa
livöt, sem enginn maður veit dæmi
til annars eins. Pú hefir í luiga að
bjarga Murray^á þinn hátt. Guð lijálpi
þér til þess. 0, Murray, eg vildi óska,
að þessi mæta skepna mætti leiða
þig heilan heim aftur, eins og hún
hefir svo oft gert að undanförnu!«
Aldrei höfðu jóliu verið haldin jafn
tryllingslega í Nome, eins og nú.
Murray skorti ekki félaga, hvorki'
menn né konur, sem væru honum
innan handar uin það að sólunda öllu
því fé, sem liann liafði atlað sér und-
anfarna mánuði með súrum sveita,
bæði með gullgrefti og loðdýraveiðum.
Hann reikaði nú úr einum stað í
annan í sex daga og drakk og spil-
aði og sólundaði peningum á báðar
hendur, þangað til hann átti ekki
einn eyri eftir.
Nú var honum öllum lokið, hann
gat nú ekki svallað lengur og sat og
svaf eins og drukkin rotta í gömlum
hægindastól hjá ofninum í »Glaðheimi
námumanna«, cr svo var nefndur. Þar
var dimt í kringum hann.
En út úr þessu ægilega myrkri
kom að lokum lifandi vera. Það var
ekki annað en tík, er ætt sína átti
að rekja til úlfanna í Alaska, en
Murray hafði tamið liana og alið hana
upp, þangað til hún var orðin lieið-
virð skepna, iioll og trú húsbónda
sínuin. —
Þrjá daga og þrjár nætur rakti hún
slóð húsbónda síns í snjónum. Þegar
hún var búin að fá vissu sína um
það, að Owen Kerrigau mundi annast
um hvolpana hennar, þá lagði hún
af stað að leita að Murray. Ilún nam
við og við staðar, til að naga af snjó-
kekkina, sem settust á lappirnar á