Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 14

138
HEIMILISBLAÐIÐ
sem nú fyltu huga hennar. Hún gat ekki sofið dúr
nóttina eftir það, er hún heyrði sagt frá afdrifum
Maríu og Davíðs, en Naómí grét litla frænda sinn.
Það sama kvöld gróf Giskala með mönnum sínum
undirstöðiina undan borgarveggnum, sem vígvélar
Rómverja hvíldu á; hrundi þá múrinn með miklum
gný.
Rómverjar ruddust þá inn um skarðið, en Giskala
hafði þá hlaðið annan múr fyrir innan og stóð hann
lengi fyrir þeim, þótt veikari væri.
Marcellus kendi mjög í brjósti um Gyðinga út af
öllu því, sem þeir höfðu orðið að þola. Hann titraði
allur, er hann hugsaði til Naómí, er ef til vill hafði
orðið að sæta sömu forlögum. Honum þótti sem það
væri eina ráðið til að bjarga henni og öðrum löridum
hennar frá tortímingu, að rómverski herinn kæmist
inn í borgina, áður en hungur og flokkabarátta hefði
að fullu unnið sitt eyðingarverk í borginni. Hann
ásetti sér því að ráðast til uppgöngu á múrinn. Tutt-
ugu af varðmönnunum vildu fylgja honum og fána-
beri einn og lúðramaður. Þótti Rúfus mjög til kom’a
hugrekki sonar síns og fylgdi honum því alráðinn.
Þeim tókst að komast upp á múrinn, því að verðirn-
ir sváfu fast af þreytu. Þeir drápu nú verðina óðara;
skipaði þá Marcellus lúðramanni að blása af veggn-
um, svo heyra mætti langar leiðir; vöknuðu þá aðrar
varðsveitir og þutu til að verja múrinn; en Gyðingar
sáu sitt óvænna og flýðu í ofboði, því að þeir vissu
ekki, hve fámenn rómverska sveitin var.
Títus heyrði lúðurhljóminn og siguróp sinna
manna; stefndi hann þá sarnan herforingjunum og
hröðuðu sér að borgarveggnum; sá hann þá •hvar
þeir stóðu hinn hrausti, ungi vinur hans Marcellus
og faðir hans og höfðu reist þar fána Rómverja.
Marcellus sagði Títusi, að Gyðingar væru flúnir;
kom þá Títus og allir hermennirnir upp á múrinn og
settust að í Antoníkastala, áður en Gyðingum gafst
færi á að ráðast á þá. Flýðu þá Gyðingar til muster-
isins, er Rómverjar voru seztir j kastalann, en Róm-
verjar fjölmentu á götunum fyrir neðan vígið.
Nú hófst atlagan að musterinu. En þar var sam-
bandsher þeirra Giskala og Símonar að mæta. Hófst
nú blóðugur bardagi og varð Títus frá að hverfa að
því sinni til kastalans. Títus hrósaði Marcellusi þakk-
látlega fyrir hreystilega framgöngu og leyfði honum
að beiðast einhvers af sér að launum. Marcellus
beiddist þess þá óðara, að Zadók væri þyrmt og fjöl-
henni, og át þá svo’um leið, tii að
svala þorstanuin.
Pegar hún svo loks komst alla leið
til Nome, þá kom hún auga á Murray.
Hann var þar fremstur í llokki gleði-
manna; þustu þeir þar inn í veitiriga-
hús fyr en hún gæti gert vart
við sig. Hún settist þá að vanda við
dyrnar og beið lians þar, og síðan
fylgdi hún honum trúlega úr oinum
stað í annan, en aldrei gaf hann herini
auga. Og hefði Tom Atkins ekki ver-
ið svo hjartagóöur, að víkja að henni
dálitlu af harðíiski, þá liefði hún orð-
ið að sitja banlningruð á varðstöðvum
sínum.
Á gamlárskvöld var hún búin að
sitja 6 stundir fyrir dyrum úti í »Glað-
heimi« og bíða með þolinmæði í kuld-
anum og myrkrinu, þá rak veslings
skepnan upp langt og ömurlegt gól.
Og þó að Murray væri orðinn allur
steindoíinn og rænulítill af svallinu,
þá raknaði hann þó svo úr rotinu
við gólið, að hann kannaðist við, að
hún trygga Júnó hans væri þar kom-
in og væri að kalla á hann. Hún væri
að biðja hann að korna aftur heim
til sín og Iraheiðarinnar.
Jæja, hann ætlaði þá að gera það
fyrir hana. Hann spratt upp af stóln-
utn og teygði úr sér, þó dofinn væri
og dasaður, og brölti út úr dyrum
og lagði þegar af stað í langferðina
heim til sín, þótt það væri hin mesta
hættuför yfir endalausar snjóbreiður
og í myrkrinu, nætur og daga; var
því ekki um aðra birtu að ræða en
stjörnuljós himinsins. Engum kom til
hugar að letja hann fararinnar. Nú
var öllum sama um hann, því þeir
voru búnir að hafa út úr honum
hvern eyri. Svo lagði hann út í
dimmu heimskautanóttina, og út í
hana hafa svo margir lagt áður og
aldrei komið til baka.
Júnó gólaði upp af fögnuði, þegar