Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 15
HEIMILISBLAÐIÐ
180
skyldu hans, er borgin væri hernumin, og að Títus
Sæfi þá skipun, að hermennirnir gerðu engar árásir
a hús Zadóks fyr en fjölskyldan hefði fundið örugt
hæli.
Títus varð fúslega við þessum tilmælum hans:
Var nú bústað prestsins lýst rækilega fyrir hermönn-
Unum og þeim bannað, að viðlagðri dauðahegningu,
a’ð gera þar nokkrar árásir.
Það var í júlí, sem Rómverjar tóku Antoníakast-
ala. En ekki var alt fengið með því. Títusi kom nú í
hug, að hinir miklu fórnardagar Gyðinga færu nú í
hönd, en nú hefðu þeir engin dýr til fórnar. Tók
hann þá það til ráðs, að senda Jósef á fund Giskala
Weð þá orðsendingu, að hann skyldi láta þá fá fórn-
ai'dýr til musterisins, ef hann vildi berjast utan
n>usterisins og bjarga svo musterinu frá eyðingu.
En þessum kostum tók Giskala fjarri, kvað must-
ermu engin hætta búin, því að það væri hús Jahve
°g Drottinn mundi halda verndarhendi yfir því. Síð-
an formælti liann Jósef og' kallaði hann heigul og
hmdráðamann og slapp Jósef nauðulega úr höndum
hans.
En er Títus sá, að þeir vildu hvorki hlífa sjálfum
Ser> fjölskyldum sínum né hinu helga musteri, þá
réð hann af að halda umsátinni áfram. Skipaði hann
há liði
sínu til atlögu að næturþeli og hét öllum
heim verðlaunum, sem sköruðu fram úr að hreysti.
En Gyðin gar voru nú vakandi og börðust sem óðir
væru og svo fór, að Rómverjar unnu ekkert á og
Ul‘ðu enn frá að hverfa.
Títus lét þá jafna nokkru af Antoníkastala við
•lorðu og byggja breiða víggirta braut upp að must-
er!Sfjallinu alt að musterisveggnum og þar lét hann
ltera mörg vígi, þrátt fyrir allar ónáðir af hendi
Gyðinga.
Næsta daginn var þessu eyðingarverki haldið á-
D'am; skelfdust borgarbúar mjög við þessa framrás
Dandmannanna. Margir lifðu þó í þeirri hégómlegu
G'ú, að musterið mundi aldrei falla í hendur heið-
uk?ja; Drottinn mundi sýna mátt sinn og frelsa hinn
'lelga stað frá eyðingu. Zadók og Javan voru þeirrar
Gúar og voi'u stöðugt að hughreysta vini sína með
P(uri'i tálvon. Þeii' voru báðir í musterinu og tóku
happsamlega þátt í ýörninni.
Að kvöldi kom Zadók heim til sín og hrygði þær
Eiaómí, Salóme og' Debóru með því að segja þeim
hún sá húsbónda sinn, og stökk upp
sem hún væri alveg frá sér numin;
en þar sem hún gat ekki orðið [iess
vör, að hann tæki eftir hcnni, þá
labbaði hún í hægðum sínum á eftir
honum, eins og hún var vön. Þau
héldu svo áfram í skafrenningnum,
og er þau komu upp í heiðarbrúnina,
fór að verða nístingskalt; þar var alt
eins fyrii’ augum þeirra í náttmyrkr-
inu, svo að algáður maður hefði átt
fult í fangi með að rata.
Pegar Murray lagði af stað, allur
riðandi og reikandi, stóð prestur
þeirra Nome-búa, Van, í húsdyrum
sínurn í útjaðri borgarinnar. Rrestur
kallaði til hans, en hann hefði alveg
eins getað kallað til stormsins. Júuó
ein svaraði með angistarlegu gelti og
stökk fram fyrir húsbónda sinn, eins
og til að fá hann til að snúa við og
leita húsaskjóls hjá prestinum.
En það var með öllu árangurslaust.
Múrray hafði nú einu sinni tekið það
i sig, að halda heim til sín og Júnó.
Engin önnur hugsun gat rutt sér til
rúms í drykkjudofnum heila hans, og
nú gat enginn stöðvað hann. Júnó
rann á undan, því að hún rataði af
eðlisávísun sinni. Pað hlýtur að liafa
verið sjötta skilningarvitið, sem nú
leiðbeindi Murray, því að hann hafði
ekki hugmynd um, að Júnó væri meö
honum.
Júnó gerði nú l'yrst þaö, sem húu
gat til að fá liann til að snúa aftur,
því að áður en langt um leið, skall
á blindhylur. Ilún stökk upp eftir
honum og sleikti hann í framan, hún
glepsaði í hendurnar á honuin, hún
hljóp og stökk í kringum hann, til
að koma vitinu fyrir hann, en alt
kom fyrir ekki.
Pegar þau voru komin svo sem
timtung mílu vegar frá Nome, þá gat
Murray ekki lengur á fótunum staðið.
Hann lineig meðvitúndarlaus niður á