Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 16
140
IIEIMILISBLAÐIÐ
frá, hve Rómverjum hefði orðið mikið ágengt og
hve mikið mannfall hefði orðið í liði Gyðinga.
Sárast af öllu þótti Zadók, ef kona hans dæi, áður
en hún sæi Messías koma í dýrð sinni og gæti þá
tekið þátt í fögnuðinum yfir hinu nýja konungdæmi.
Einu sinni mintist hann á þetta áhyggjuefni sitt
við Salóme. Þá svaraði hún:
„Ó, Zadók, minstu ekki á viðreisn ísraels við mig.
Við eigum ekki annars að vænta en volæðis, þó að
við svo lifðum langan aldur. Eg fer nú bráðum frá
þér, elskaði Zadók; eg lifi í von um fögnuð sem er
betri en unaðssemdir þessa heims. Eg veit, að þú
harmar mig, og ekki gæti eg litið fram á skilnað
okkar með gleði, ef eg hefði eigi þá öruggu von, að
þú hittir mig þar innan skamms, sem enginn skiln-
aður er framar til“.
„Eg vildi óska, að bjarta vonin þín mætti rætast“,
svaraði Zadók, „óska þess, að við mættum éiga vist
saman í bústöðum Guðs. En eg gæti af hjarta óskað
þess, að við ættum lengur saman að lifa hér, svo að
þú gætir með mér séð Messías koma í skýjum him-
ins til að endurreisa ísrael og setjast í hásæti Da-
víðs“.
„Zadók, eg veit nú, að Messías kemur ekki í dýrð
fyr en á efsta degi. Nú ganga þeir hörmungadagar
yfir ísrael, sem hinir helgu spámenn vorir hafa fyrir
löngu fyrir sagt, og langt er enn til endurreisnar
Israels".
„Hver hefir innrætt þér þessa trú?“ spurði Zadók,
„Eg er hræddur um, að þessi hugarburður sé kom-
inn frá Naómí. Þú varst áður vön að fallast á eftir-
væntingu vorra lærðustu manna um komu Messías-
ar. Vorar helgu ritningar segja skýlaust, að svo
muni fara, sem vér vonum. Núverandi þrengingar
þjóðar vorrar eru það tákn tímanna, sem sýna glög;t,
að von þjóðar vorrar er ekki til ónýtis. Á hverri
stundu mun höfuðengillinn koma í skýjunum og
seg'ja óvinum vorum, að hann, sem í hæðum ríkir,
sé að koma til að frelsa sína útvöldu þjóð frá ofsókn-
um. Salóme, eg vænti hans á hverjum degi og* á nótt-
unni líka, til að vera viðbúinn að grípa fyrsta geisl-
ann af ljósinu mikla, sem boðar komu hans. Það er
þetta, sem heldur mér uppi í öllum þessum ógnum,
sem eg sé daglega; þess vegna skelfist eg ekki af
framgang'i fjandmannanna. Eg veit, að þeir munu
injúka og djúpa fönnina. Júnó togaði
þá í fötin hans, sleikti andlitið og
hendurnar, stakk trýninu inn í skegg-
ið og reyndi með öllu móti að vekja
hann, en það dugði ekki. Snjónum
hlóð nú niður, svo að hann fenti í
kaf, allan nema andlitið; þar sleikti
Júnó allan snjó burtu. — Svo fór
hún að ýlfra og spangóla, eins og
úlfarnir forfeður hennar, þegar þeir
voru í nauðum staddir. Hún rak upp
langdregið neyðaróp, og Imgði víst,
að einliver kynni að heyra það þar í
grendinni og þá koma til hjálpar. En
þegar enginn svaraði margítrekuðu
neyðargóli iiennar, þá sleikti lnin enn
snjóinn frainan úr liúsbónda sínuin
og þaut svo í einu hendingskasti
lieim til Nome aftur.
Van prestur var nýkominn hcim
frá miðnætur-messunni sinni. Hann
var áhj'ggjufullur út af ferðamannin-
um, sem engan hafði nema rakka sér
fylgdar, og nú var á ferð uppi í heið-
inni á annari eins nóttu. Ifann vissi,
að í slíkuin kafaldsbyl hlaut hver og
einn að berjast upp á líf og dauða,
sem úti væri. Hann kraup því til
bænar í kofa sínum og bað Guð að
leiða þossa veslinga báða á öruggan
stað. — En á meðan hann var að
biðja, heyrði hann ámátlegt gól úti
fyrir dyrum, og rétt á eftir var klór-
að rösklega í hurðina, og spratt prcst-
ur þá tljótlega á fætur og flýtti sér
að Ijúka upp. >Sá hann þá, að sami
rakkinn stóð fyrir dyrum úti, sem
hann hafði séð fara með húsbónda
sínum út í myrkrið og storminn. Ilann
sá að hún hríðskalf öll og starði á
hann, og þótt honum sem hann sæi
blika á rauða demanta, er hann leit
í augu hennar í Ijósbjarmanum. Bæn-
araugun liennar gcngu lionum til
hjarta. Húsbóndi hennar var að verða