Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 17

HEIMILISBLAÐIÐ
141
brátt verða að velli lagðir, ei' vor synduga borg hefir
fengið refsingu".
,,Ó, eg vildi óska, að þú gætir slept þessari hégóm-
legu von úr sálu þinni, Zadók. Ó, að Guð vildi opna
au8’u þín fyrir hinu raunverulegá ástandi þjóðai'
voiTar nú og framtíðarhorfum hennar. Þjóðin er sek,
syndabyrðin hvílir enn á niðjurn Abrahams; eg' titra,
Þegar eg tala, en eg verð að segja hið sanna. Eg
veit, að blóð Krists hreinsar land vort og þjóð af
Þeirri synd, er hún gerði sig seka í, er þeir hrópuðu:
»Blóð hans komi yfir oss og börn vor“!
»Salóme!“ hrópaði Zadók bæði hissa og' óttasleg-
mn, „tók eg rétt eftir því, sem þú sagðir!“
j.Horf þú ekki skelfdur á mig, bannfærðu ekki
úeyjandi konu þína, þótt hún játi, að ódauðleikavon
hennar sé bygð á lífi og dauða Jesú. Fyrir friðþægj-
andi blóð hans hefi eg fengið fyrirgefningu allra
minna synda og í hendur hans fel eg anda minn, því
hann hefir endurleyst mig“.
í’á hrópaði Zadók: „Ó að eg skyldi lifa það að
^eyra þessa játningu á vörum ástkærrar eiginkonu
nnnnar. Ó, þú Guð feðra minna, nú er bikar sorgar
nunnar barmafullur. Salóme, Salóme, og þetta kem-
Ur H'á þér, sem altaf hefir gengið við hlið mér og
aldrei gefið mér neitt tilefni til misþóknunar alt til
Þessarar stundar. Eg hugði, að trú Abrahams væn
eina stoðin þín í ellinni og að við mundum hittast í
skauti Abrahams, ef eg dæi í sömu trú. En hvar er
nú von mín? Þú hefir svikið Drottinn og farið að til-
^iÖja mannlega veru, þú reiðir þig ekki lengur á
Hrottinn, heldur á krossfestan afbrotamann".
Salóme titraði ákaflega. Hún bjóst við, að Zadók
niundi reiðast mjög, er hún játaði trú sína á Jesúm,
°§' þess vegna hafði hún frestað því dag frá degi;
en hún hafði ekki búist við, að orð hans lýstu svona
újúpri sorg, svo að henni lá við að hugfallast og varo
orðfall í svipinn. Hún leit hrygðarsvipinn á manni
sínum og hún bað í kyrþey um kraft á þessari
stundu. Drottinn heyrði bæn hennar og veitti henni
újörfung að nýju. Ilún lagði veiku höndina sína á
úönd Zadóks og greip svo fast um hana, sem hún
úafði framast megn til, eins og hún væri hrædd, að
úann mundi frá sér fara í reiði, og síðan mælti hún:
>,Zadók, eg hefi unnað þér hugástum og þú mér.
a’Ú hefir verið markmið lífs míns að vera þér til
£leði, því miður! Eg er hrædd um að eg hafi líka
úti í bylnum. Hún var komin til að
beiðast hjálpar!
Hún stökk aftur og aftur öfug út
í náttmyrkrið og bylinn, og kom svo
í dyrnar aftur og stóð svo ýlfrandi
og dinglaði rófunni. Já, prestur var
ekki í neinum vafa um, að lnin var
komin til að beiðast hjálpar. Og hann
var ekki lengi að hugsa sig um. Hann
vissi skyldu sína og kallaði á dreng
af Rauðskinnakyni, og skipaði hon-
um að beita hundunum fyrir sleðann.
Að lítilli stundu liðinni var alt til
taks. Sleðinn var kominn að dyrun-
um, og fyrir honum voru 7 rösklegir
lmndar, og á sleðanum var Ivfjakassi,
flaska og tvær ullarábreiður. Prestur-
inn og drengurinn settust svo á sleð-
ann. Júnó stökk á stað á undan, en
hundarnir komu þjótandi á eftir með
sleðann.
Ekki sáust neinsstaðai' í snjónum
hin minstu merki pess, að menn eða
skepnur hefðu verið þar á ferð. En
Júnó hikaði ekki vitund; hún skund-
aði þráðbeint að markinu; stundum
hljóp hún svo langt á undan, að luin
hvarf sýnum; hræðslan hjá henni var
svo mikil um það, að hún mundi ekki
koma nógu fljótt, en svo kom hún
aftur til baka, til að vísa hinum hund-
unum til vegar í fannkynginu og
moldviðrinu.
Svo vissi enginn fyrri til, en að
sleðinn var stöðvaður skyndilega, og
lá nærri, að hann lenti yfir Júnó, þar
sem hún var að krafsa ofan í fönn-
ina af kappi, alveg eins og hún væri
óð. Rauði drengurinn stökk þá til og
kipti sleðanum aftur á bak, en prest-
ur fór að hjálpa Júnó til að grafa
með rekunni sinni, sem hann hafði
haft með sér.
Loks rak Júnó upp gól af gleði,
því að nú var hún búin að finna lík
ástvinar síns og húsbónda. Hún más-
aði og þefaði, og réði sér okki fyrir