Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 18
142
HEIMILISBLAÐIÐ
hugsað meira um að gleðja hig en Drottinn, Guð
minn. Getur þú ímyndað þér, að mér hafi verið hægð-
arleiki að taka aðra trú en þá, sem þú hefir, er eg
vissi að mundi vekja þér harm og .reiði? Eg hefi
lengi, mánuðum saman, barist gegn þeirri sannfær-
ingu, sem gagntekið hefir sálu mína; en Drottinn
varð mér yfirsterkari, hann vildi ekki láta mig ganga
fram í villu og vantrú; hann hefir smám saman eytt
þeim hleypidómum, sem voru í sál minni, og birt
mér veginn til sáluhjálpar í Jesú Kristi, sínum ein-
getna syni. Ilægra væri mér að líta upp í heiðau
himin á miðjum degi og sjá þó ekki sólina, heldur
en að lesa og heyra æfisögu Jesú og trúa því ekki,
að hann hafi verið sonur Guðs, hinn fyrirheitni son-
ur Davíðs“.
Zadók svaraði engu, hann var hræddur um að
liann gæti ekki stilt skap sitt. Þá mælti Salóme:
„Það var orð Guðs, ritað af þjóni Jesú, og skilið
eftir til huggunar öllum börnum Guðs, sem olli þess-
ari breytingu í sálu minni. Og hlustaðu nú, Zadók,
á bæn mína. Þetta er í síðasta sinni, sem eg fæ færi
á að biðja þig, láttu það ekki verða fyrstu bænina,
sem þú synjar mér um. I nafni Guðs sáttmála vors
bið eg þig að þú lesir guðspjallið og hlustir á það,
sem Naomí segir þér; en fremst af öllu bið eg þig,
að þú snúir þér sjálfur í bæn til Drottins og biðjir
um, svo að þú getir veitt sannleikanum viðtöku, þvi
að þá veit eg, að þú munir öðlast trúna. Eg veit, að
þá sér þú, að Jesú frá Nazaret er hinn fyrirheitni
Messías. Hafa spámennirnir ekki skýlaust boðað, að
hann mundi verða fyrirlitinn af mönnum eða verða
harmkvælamaður? Zadók, þú þekkir orð spámanns-
ins Jesajasar; getur þú lesið þau svo, að þú sjáir
ekki hve dásamlega hann segir fyrir pínu ' Jesú og
dauða? Ó, ef þú aðeins vildir trúa því, að hann var
særður vegna þ i n n a synda og kraminn vegna
þ i n n a misgerða, þá mundir þú finna hvíld sálu
þinni, fyllast þeim fögnuði og friði og auðmjúkri til-
biðjandi þakklátssemi, sem engin trú önnur getuv
nokkurntíma veitt þér. Hjartkæri ástvinur, lofa þú
mér því að verða við þessari ósk minni. Eg er svo
veikburða, að eg get ekki talað, annars mundi eg
gera það sjálf með fögnuði“.
Zadók komst við af alvöru hennar og undraðist
djörfung hennar og sárarþrek, þar sem hún var að
dauða komin.
kæti. Þeir prestur og drengurinn rauði
lyftu nú Murray upp í hlýja og mjúka
sleðann. Fletti prestur óðara frábrjósti
Iians og hlustaði eftir hjartslættinum.
Hann heyrði votta fyrir honuin o
vissi þá, að Murray var ennpá á lífi.
Ilann helti nokkru af hressingar-
drykknum inn milli vara lians og
tanna, sem hann svo kyngdi niður.
Erfiðast var að opna tennurnar, pví
að hann hafði níst peitn svo fast
saman. En pað sást brátt, að drykk-
urinn hafði lífgandi áhrif á hann, J*ví
sem næst gegnkaldan af frostinu.
Nú réð Júnó sér ekki fyrir fögnuði.
Hún Id.jóp frá Murray til prestsins og
sleikti pá í framan til skiftis og hend-
ur peirra, og néri hausnum við hand-
legg prestsins, eins og til að votta-
honum pakklátssemi sína. Ileimferðin
gekk einkar greiðlega; pá purfti ekki
að liotta á hundana, pegar heim á
leið var snúið, og Júnó teygði skrokk
og pandi lappir við hliðina á sleðan-
um. Aldrei linti hún á sprettinum, og
var altaf svo sem álnar langt frá
höfðinu á Murray.
Murray lá nú dauðsjúkur á sjúkra-
húsinu í Nome hálfan mánuð, og ka-
pólsku systurnar hjúkruðu hónum.
Upp frá pví fór hann smám saman
að hjarna við. Júnó fékk pá að vera
hjá honum, og allan tímann vék hún
aldrei frá lionum, að heita mátti.
Þarna vakti hún yfir húsbónda sínum
sjúkum daga og nætur með óprjót-
andi trygð. Þegar óráð var á honum,
pá kallaði hann stundum á hana, og
pað gat komið tárunum fram í augu
manns, að sjá, hve blessuð skepnan
gerði sér mikið far um að láta liann
vita, að hún væri hjá honum.
Owen Kerrigan var fyrsti maður-
inn, sem var leyft að koma inn til
Murrays, og með hoiium komu svo
allir hvolpar Júnóar inn í stofuna til
sjúklingsins. Fögnuði hennar cr ekki