Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 19
HEIMILISBLAÐIÐ
143
Hvað getur það verið í þessari nýju kenningu, er
getur svo náð algjörlega tökum á sálum manna?
hugsaði hann. Naómí var nú altaf dutlungafull og
akaflynd stúlka, en það muhdi eg hafa svarið fyrir,
að þú gætir hneygst að hinu sama. IIví léztu mig'
ekki vita þetta, jafnskjótt sem efasemdirnar tóku að
laska sálarró þinni? Þá hefði eg óðar þaggað þær
niður og þú hefðir aftur náð feðratrú þinni“.
»Eg óttaðist reiði þína, Zadók, því eg vissi', hve
Handsamlegur þú varst fagnaðarboðskapnum. En
eg1 las sjálf lögmálið og rit spámannanna, eg rann-
sakaði ritningarnar með brennheitri bæn og eg sá,
að þær töluðu allar um líðandi Frelsara“.
»Já, Salóme, eg skal lesa það, sem þú kallar hið
°pinberaða orð. Eg veit, að Naómí á handrit af því,
en bezt hefði það víst verið, að eg hefði fargað því
fyrir löngu. En nú ert þú búin að lesa það, kona mín,
skal eg lesa það líka, ekki þó til að láta sannfær-
ast, heldur til að eiga hægra með að eyða öllum þeim
mnihaldslausu draumum, sem nú hafa fjötrað sálu
Mna“.
»Guði séu þákkir, Zadók! Lestu það, og þá skiftir
^11 vissulega skoðun. Eg er nú sælli, en eg hefi verið
lnanuðum saman, því að nú hefi eg opnað hjarta
m’tt fyrir þér, og eg hefi von um, að þú munir kom-
ast til minnar trúar“.
Zadók gekk þá burt í skyndi og inn til Naómí;
*at hún þá og var að lesa í guðspjalli Matteusai'.
Un leit upp óttablandin, er hann gekk inn. Iíann
Segir henni þá í fám orðum hvað fram hafi farið
mi‘li Sln og móður hennar og biður Naómí að fá sér
°Jílna. Naómí rétti honum hana fagnandi og þakk-
aði Uuði fyrir það, sem gerst hafði, þrátt fyrir sorg-
aisvipinn, sem hún sá á föður sínum. Hún skundaði
na léttum fótum til móður sinnar, til að setjast við
)umið hennar; en þá svaf hún í sælum friði eins og
bam.
1‘enfíhis n lífi. Daudi Salóme.
, l’að er þá fyrst frá Rómverjum að segja, að þeir
löfðu náð fastri bólfestu í Antonía-kastala og á
anða svæðinu milli hans og musterisins. Milli kast-
a ans og musterisins lágu dýrleg súlnagöng. Nú þótti
nskala þau göng greiða Rómverjum aðgöngu að
musterinu, svo að hann lét kveikja í þeim og brenna
UPP til ösku. En Rómverjar vöruðust ekki þetta
hægt að lýsa, er hún kom hlaupandi
á móti börnunum sínum, og þá varð
fögnuður þeirra ekki minni, þessara
litlu og loðnu hvelplinga. Peir hentust
og sentust liver yíir annan þveran af
kæti. Og fögnuði Murrays verður held-
ur ekki lýst, þegar hann gat með
fullu ráði virt þessa ánægjulegu sjón
fyrir sér! Hann Ijómaði allur af
fögnuði.
»Ó, Murray, gamli vinur, en livað
við höfum þráð að sjá þig aftur«,
mælti Kerrigan. »Guð minn góður,
en hvað það gleður mig, að þú ert
farinn að rakna við aftur. Hvolparnir
hennar Júnó og eg höfum sængað
saman á hverri nóttu, síðan hún færði
mér þá uppi á Iraheiðinni. En búnir
eru þeir að éta allan harðfiskinn minn,
sultargarnirnar þær arna, svo að eg
var til neyddur að takast ferð á
hendur til bæjarins, til að útvega mér
nýjan matforða, og varð eg þá að
hafa þá með inér. Þegar þú ert orð-
inn heill og hraustur, þá förum við
allir heim aftur, og þá verður þér
sennilega tekið tveim höndum af lags-
bræðrunum, Murray. Veiztu, að það
var Júnó, sem bjargaði lííi þínu?«
álurray vissi það, þegar hann rakn-
aði við aftur. Þá hafði Van prestur
sagt honum alla söguna, og þeirri
sögu gat hann ekki gleymt.
Nú lá hann þarna og hélt í hönd-
ina á Owen vini sínum, og horfði ást-
araugum á móðurina tryggu, sein nú
var öll í því að þjóna hvolpunum
sínum, og féllu þá tvö stór tár niður
eftir vöngunum á honum.
Nú liðu sjö ár frá því er Júnó
bjargaði lífi húsbónda síns, en sagan
um það gleymist ekki. Hún mun ávalt
geymast í hjörtum þeirra, sem ból-
staði eiga í þessum óblíðu heimskauta-
héruðum. Þegar miðsumarsólin varpar
sínum ldýju geislum niður á göturnar
í Nome, þar sem Júnó vermir gamla