Heimilisblaðið - 01.11.1928, Side 21

IIEIMILISBLAíÐIÐ
145
til þeirrar stundar, er eg fæ að hitta alla ástvin,
niína í ríki Guðs á himni, já, alla, því að eg finn,
nð enginn sá muni glatast, sem Guð hefir gefið méi
að elska, Maðurinn minn hefir leitað Drottins í alhi
einlægni, og góði hirðirinn er sí og se leitar hinna
týndu, mun og finna týnda soninn minn og beia hanri
á örmum sér heim til föður síns“.
„Ó, mamma! en sú sæla von! en hve orðin þín
styrkja mig, hefja fallinn huga minn. Ó, hveisu feg-
in vildi eg eigi nú þegar fylgja þér upp til hinna
sælu bústaða, þar sem allri baráttu er lokið! En.hve
eg verð einmana þegar þú ert frá mér farin!“
„Nei, barnið mitt, starfi þínu hér á jörðu er ekla
lokið enn. Eg fel þér á hendur ástkæran föður þinn.
Vertu honum það, sem þú hefir verið honum, og
hann mun blessa þig, eins og eg hefi blessað þig“.
Salóme lá nú um stund hljóð með augun aftur, en
hún lauk þeim upp, mælti hún:
„Heyr þú! orustugnýrinn er þagriaður, stríðið er
úti í dag. En hví kemur Zadók ekki ? Hvernig skyldi
honum hafa vegnað í þessum blóðuga bardaga ! Æ,
Naómí, nú grípur ótti hjarta mitt!“
Salóme hafði heyrt rétt — það var orustuhle
komið þann daginn. En er þeir Zadók og Javan ætl-
uðu að skunda heim, sjá þeir hvar eldbjarma lýstur
upp yfii’ Davíðsborg. Þeir sáu skjótt, að fangelsio
var að brenna. Sá hluti borgarinnar var enn í hönd-
um Símonar, og fangelsið fult af mönnum úr flokki
Giskala. Javan flaug óðara í hug, að Zelótar hefðu
kveikt í fangelsinu til að frelsa með því móti félaga
sína. Javan kvaddi nokkra af mönnum sínum 1
skyndi til fylgdar við sig, veik sér að föður sínum
°S mælti: „Þú verður að fara heim, faðir, einn þíns
liðs, því að í fangelsinu er maður, sem ekki má
hrenna inni“. .
„Iiver er það, sopur minn! Eg hélt, að enginn at
vinum þínum sæti þar. En hvað um það, eg ætla að
fylgja þér og hjálpa þér til að frelsa hann frá svo
skelfilegum dauða“.
„Nú máttu vera við því búinn að hitta mann, sem
þú hefðir ekki búist við að sjá framar i þessum
. heimi. Þeófílus er á lífi, það er hann, sem eg er að
flýta mér að hjálpa“.
„Þeófílus á lífi!“ hrópaði Zadók, „en segðu —
„Ekki núna, því nú er hver stundin dýr“.
óg hann skundaði af stað og þá bar brátt að
fangelsinu.
Yíir lieiin því hlæðii'
hefndum og kvalræði.
llla’ eru allir stæðir,
eins og liennir kvæði.
o. v.
Skuggsjá.
Auðménnirnir á Englandi tíðka uijög
þá íprótt, að elta uppi refi ríðandi;
en almúgabændur eru ekki hrit'nir al
pví, síður en svo. Pað er nærri því
talinn glæpur, að skjóta reíina, l>ví
að íþróttamennirnir eiga að hafa sér
það að gatnni, að elta reíina tii dauða
með liestum sínum og hundum. Þess
vegna eru reflr sveitabændunum ícglu
leg plága, einkum þeim, sem hafa
hænsarækt. 1 greifadæminu Kent mistu
nokkrir hjáleigubændur 400 hænsa á
tveimur árum í ginið á refunum. En
er þeir kærðu það fyrir landsdrotni
sínum, þá svaraði liann, að þeir gætu
flutt þangað sem engir reíir væru.
petta svar þótti einum þeirra ekki
ná nokkurri átt, og eitt sinn er hann
kom að ref óvörum, sem var í hænsa-
garði hans, þá skaut hann reíinu og
hengdi svo refinn og hsenun^ npp í
tré eitt við þjóðveginn, hengdi aug-
lýsingu á tréð, svo látaudi: »Staöinn
aö verki og drepinn«.
Dr. Harvey J. Howard, prófessor
við læknaskólaun í Peking (í Kína)
var dæmdur til dauða af kínverskum
ræuingjum. Eða með öðrum orðum.
hann var handtekinn og þá latinn
umsvifalaust vita, að harin yrði skot-
inn þegar í stað. Hann var látinn
standa upp við niúr hjá kistu einni.
Honum flaug þá í hug, að hann mundi
geta keypt sér líf með vænni fúlgu
af peningum. Honum tókst að telja
ræningjaforingjanum trú um, að vinir