Heimilisblaðið - 01.11.1928, Blaðsíða 24
148
IIEIMILISBLAÐIÐ
fyiiigefið m'ér, svo að eg geti dáið í friði við alla
rnenn; þá vona eg, að þú einkasonurinn minn, reið-
Frægir dreng-ir.
ist mér ekki?“
„Ó, mamma, mamma! talaðu ekki svona“, hrópaði
Javan örvinglaður, „sviftu mig eigi þeirri von, að
þú deyir í trúnni á Guð ísraels!"
„Sannlega dey eg í trúnni á hann, en hann og
sonur hans eru eitt. Eg blessa þig í nafni hans, hins
eina sanna Guðs. Krjúp nú niður við hliðina á mér,
sonur minn, í trúnni á það, að við munum á sínurn
tíma sjást aftur“.
Javan hlýddi og Salóme leit á hann með sorg-
blandinni ástúð, lagði svo loks hönd sína á höfuð
honum og mælti hátíðlega:
„Guð Abrahams, Isaks og Jakobs blessi þig, elsk-
aði sonur minn, hann opni þér augu fyrir sannleik-
anum og láti okkur aftur hittast í Guðs ríki‘.
Javan gat nú ekki borið þetta lengur og snaraðist
út sem skjótast; myrkt var í sálu hans og eirðar-
laus gekk hann um gólf í herberginu sínu.
Þeófílús fór út á eftir Javan, en þau Zadók og
Naómí urðu eftir hjá Salóme. Alt af dró nær dauða
hennar, en hún talaði við og við og minti Zadók á
heitorð hans um að lesa guðspjallið og vaka yfir Na-
ómí og láta huggast af henni. Zadók hét að gera
sem hún beiddi og því að auki, að hann skyldi leyfa
Naómí að tala um Jesúm við sig og ekki herða fram-
ar hjarta sitt gegn orðum hennar.
Nóttin leið og alt var hljótt og er lýsti af degi
vaknaði Salóme og kallaði upp fagnandi: „Sjá, nóttin
er liðin, dagurinn er í nánd! Lofaður sé Jesús, lausn-
ari minn!“
Þetta voru síðustu orðin hennar og var hún sam-
stundis örend, fyrstu geislar morgunsólarinnar skinu
á fölva ásjónu hennar; þar sást ekki marka fyrir
hinum minstu merkjum böls og sársauka.
Nú gat Zadók ekki lengur borið harm sinn í hljóði;
hann grét eins og barn við banabeð konu sinnar,
þangað til Naómí leiddi hann hóglega út úr herberg-
inu. Skömmu síðar varð hann líka að fara af heim-
ilinu, því að samkvæmt lögmálinu mátti enginn
préstur dvelja undir sama þaki og framliðinn mað-
ur. Hann reikaði nú um göturnar eirðarlaus, meðan
jarðarförin var undirbúin, en hún átti að fara fram
samdægurs að vanda, sakir lofthitans. Eins og nú
stóð á, varð líkið eigi borið um göturnar; varð því
(Endir sögunnar kemur í 1. blaði næsta árg.).
Sænskur drenglmokki, ógn lítill og
lágur í lofti, datt út utn glugga og
meiddi sig mikið; en liann beit á
jaxlinn og orgaði ekki bið ininsta.
Gústaf Adólf konungur horfði á Jietta
og spáði því, að þessi drengur yrði
einhvern tíma mikilmenni. Og þáð
varð. Hann varð síðar hinn frægi
hershöfðingi Svía, Jóhann Banér.
Kona datt í tjörn í einni borginni
á ítalíu; mannfjöldi mikill stóð og'
horfði á, en enginn þorði að henda sér
út í tjörnina til að ná henni. Þá hendir
unglingspiltur sér út í tjörnina nærri
því jafnsnemma og konan datt, og'
fékk lialdið henni uppi, þangað til aðrir
þrekmeiri menn komu til að ná tök-
um á henni. Allir sögðu einum rómi,
að drengur þessi væri áræðinn, hjarta-
góður og skjótur í hreyfingum; en
hugsunarlaus væri hann, því hæglega
hefði hann getað druknað líka. Pessi
piltur var Garibaldi, hin fræga þjóð-
hetja Itala, og þessi auðkenni bar
hann í öllu sínu dáðríka lífi.
Drengur nokkur lagði það í vana
sinn að merja ýmislega lit blóm, tfi
þðss að ná úr þeim litunum, og mál-
aðí svo með þeim litum á hvíta vegg-
ina á húsi föður síns í Tyrol allskonar
myndir, og fjallabúarnir gláptu á þicr
alveg forviða. Þetta var Tizian, mál*
arinn mikli.
Gamall málari stóð og leit á lítinn
dreng, sem var að leika sér að því
aö teikna með pentlunum hans. »Þessi
piltur fer einhvern tíma fram úr mér«,
sagði hann. Og það var orð og að
sönnu, því að drengurinn var Michel
Anrjelo, hinn frægi ítalski málari.
Útgefandi: Jón Helgason.
Prentsmiðja Ljósberans.