Heimilisblaðið - 01.04.1915, Blaðsíða 2

26
HEIMILISBLAÐIí)
hjá henni og næstu götunum stóðu 100 þúsund-
ir, sem ekki komust inn. Og samt reyndu þeir
að taka þátt í bæn og söng þessarar alvarlegu
og hátíðlegu þjóðmessu. Lík var guðræknin í
RheimS' og þó átakanlegust í Mecheln í Belgiu.
Eins var guðræknin mikil í Berlín; fullar kirkj-
ur og fult kring um þær. „Þegar stríðið hófst,
þá fyltust kirkjurnar — — — af innilegustu
guðrækni, og eilífðarvissu“, segir frægasti guð-
fræðingur Þýzkalands.
Englandi er Iýst eins og þjóð sem liggur á
bæn“. „Aldrei hafa trúlífsöldur þjóðarinnar ris-
ið eins hátt og nú. I bæði smáum og stórum
borgum í öllu landinu eru stórar og smáar kirkj-
ur altaf opnar, og þar er biðið fyrir eiginmönn-
um, sonum og bræðrum i stríðinu. Ogásunnu-
dögum eru kirkjurnar troðfyllri en þær nokk-
urn tíma hafa verið“.
„Svona“ segir Söderblom yfirbiskup, „rekur
stríðsþrautin sálirnar allsstaðar til Guðs“. „Sál-
in er neydd til að nálgast Guð. Hún lifir í
lofthafi sjálfsafneitunar, hreysti og hjálpsemi á
báðar síður, og þetta skerpir sjón hennar til að
sjá „hið eina nauðsynlega". Þvi segir Louis
Pcisleur: „lífið í hættunni er lífið sanna, lífið
mikla, lífið sjálfsfórnanda, líf fyrirmyndar sem
ávöxt ber“.
Um efasemdirnar i byrjun stríðsins, og
svo trúvakninguna sem síðan kom, segir Söd-
erblom: „Þeir sem sjá neyðina, freistast til að
efa. Þeir sem standa i miðri neyðinni, finna
Guð“. (Sjá For Kirke og Kultur, des. 1914).
V.
. EkM spillir trúrœknin œttjarðarástinni.
I sama hefti F. K. K. er talað um að 160
prestar í Berlín hafi sótt um hjá kirkjustjórn-
inni að mega fara í stríðið sem hermenn. Og
einn er þegar farinn og féll 4. nóv.
Enskir prestar sumir vilja sama, og einn
er þegar farinn í stríðið. Stúdentar og meðlim-
ir í K. F. U. M. hafa þúsundum saman boðið
sig fram í stríðið. Prestar vilja fara að bera
byrðar hernaðarins eins og aðrir.
A Frakklandi eru prestar síðan 1905 varn-
arskyldir. En berjast nú með mesta áhuga, og
Jiykja hermanna hugaðastir. Einu sinni þegar
herdeild ætlaði að hopa, æddi prestur fram á
móti fjandmönnum sínum og sagði: „Eg er
prestur, eg óttast ekki dauðann“.
Annar prestur franskur, Iá handarvana á víg-
vellinum, en reisti sig upp og sagði við þá sem
lágu þar deyjandi: „Eg er prestur, meðtakið
blessun mína“. Og svo rétti liann upp handar-
stúfinn og blessaði þá.
Þetta og annað því líkt hefir vakið lotning
fjölda Frakka fyrir prestastétt ríkisins, já fyrir
kirkjunni sjálfri. Frh.
ísland bannland.
Þegar bindindisstarfsemin hófst á landi hérr
voru þeir ekki allfáir, er hentu gaman að þeim
mönnum, er fyrir henni stóðu. Þeir menn þóttu
ekki í húsum hæfir, sem ekki neyttu áfengis í
þá daga.
En þetta breyttist alt smámsaman. Bind-
indishreyfingin fór eins og logi yfir akur, og
víðast voru menn, er tóku henni tveim hönd-
um, og voru svo andlega þroskaðir að eygja
hugsjónir hennar.
Og nú hefir hún orðið yfirsterkari og það
sannast hér, að það góða og rétta sigrar að
lokum.
Bakkus er nú landrækur ger, og við vonum
það og óskum, að hann haldi hér ekki innreið
sína framar.
Enn þá má sjá leifar áfengisnautnarinnar
hér, og enn sviður í sárin, sem undan henni
blæða. — Ennþá á margur um sárt að binda
af hennar völdum. Enn þá sjáum við móður-
ina, sem fyrir örlög fram misti einkasoninn sinn
á bezta aldri, af völdum hans — sjáum hana
grátbólgna sitja við leiði sonarins, sem allar
vonir hennar bygðust á, sem hún hafði hugs-
að að yrði sín stoð og stytta á elliárunum, þeg-
ar máttur hennar var að þrotum kominn, —
og sem hún hugsaði að síðustu sólargeislarnir
stöfuðu af — áður en hún legði yfir hafið.
Já, hvar sem við lítum, þá sjáum við inn-
sigli þessa herskáa óvinar, — Bakkusar — sjá-
um þau jafnvel á ómálga barninu.