Heimilisblaðið - 01.04.1915, Síða 3

HEIMILISBLAÐIÐ
27
En nú er þessum einvaldskonungi, sem set-
ið hefir hér að völdum um langa tíð, hrundið
af stóli.
En baráttunni má ekki hætta. Hún verður
að standa nokkura mannsaldrana enn, þar til
skaðsemi áfengisins er komin svo inn í meðvit-
nnd manna, að menn forðist það.

grœðurnir.
Eftir
3Í3 Rider Haggard.

]
m
Garnli maðurinn horfði á hann með gleði-
svip.
Margir af þeim, sem mest og bezt hafa bar-
íst fyrir bindindisstarfsemina á landi hér, eru
nú í valinn fallnir. En við minnumst þeirra
nú, er bannlögin ganga í gildi, með þakklátum
huga. Við þökkum þeim öllum fyrir vel unnið
starf, fyrir árvekni þeirra og trygð við mál-
staðinn — þökkum þeim fyrir frækornið sem
þeir sáðu og hlúðu svo vel að, en sem nú
-er orðið að stóru og voldugu tré, sem borið
hefir þennan ávöxt — bannlögin.
Þá ber okkur ekki sízt að þakka honum,
sem bar gæfu til að fá þessu máli ráðið til
lykta — sem fékk lögin staðfest af konungi.
honum sé heiður og þökk fyrir vel unnið verk.
Blessuð sé minning hans.
„Eg þakka Guði, sem gefur líf og dauða,
fyrir það, að þú ætlar að hafa það af að lifa“,
tók hann til máls. „Þú ert sannarlegt hraust-
menni; samboðið barn Saxlendingnum Norman
d’Arcy Uluins. Já, jafnvel einn hinn fremsti
þeirra.“
„Talaðu ekki þannig,“ greip Godvin fram í,
Að minsta kosti er þar einn fremri,“ og hann
þrýsti hendi Wulfs, „það var Wulf sem ruddi
mér braut gegnum hóp óvinanna. Eg man það
að eins að hann lét mig á bak brúna hestinum,
og [skipaði mér að halda mér fast í faxið og
hnakkinn. Svo man eg eftir ópi hans: „d’Arcy!
Mætið dauðanum!“ Eg sá sverðin leiftra á lofti
umhverfis okkur; það er hið síðasta sem eg
man.“
Bannvinur.
Hendur og tungu hæfir vel í hóf að stilla,
forðast skyldi alt hið illa
og aldrei milli vina spilla.
Uott er að hafa létta lund,
liknarfúsa’ og blíða,
og að láta enga stund
■ónotaða líða. Guðm.
Við lestur Þyrna.
Léttir og gleður lundina
að láta bögur fjúka,
styttir marga stundina
stakan yndis-mjúka.
Guðm.
„Eg vildi að eg hefði getað tekið þátt í
þeim bardaga“, sagði d’Arcy og hristi höfuðið.
„Það er sárt, börnin mín, að vera gamall og
lasburða og finna það á sér að gamla herópið
mundi aldrei framar koma fram yfir varir mín-
ar, aldrei framar fá brugðið sverði mínu í bar-
daga. Eg er ekkert annað en blaðlaus, brolinn
trjástofn, — þó — hefði eg að eins vitað! “
„Pabbi! pabbi!“ sagði Rósamunda og vafði
handlegg sínum um háls hans. „Talaðu ekki
þannig. Þú gerðir það sem þér var mögulegt.“
„Já, að vísu, en eg hefði viljað gera meira.
0 að St. Andrés veitti mér þá ósk að deyja
með sverð í hönd og herópið á vörum mínum,
en ekki svona eins og úttaugaður striðshestur
við stall sinn. Fyrirgefið ákafa minn, en börnin
mín, eg öfunda ykkur sannarlega. Þegar eg fann
ykkur liggja meðvitundarlaus í faðmlögum, gat
eg grátið af reiði yfir því að slíkur bardagi
skyldi hafa verið háður skamt frá húsi mínu
án þess eg gæti tekið þátt í honum.“
„Eg veit ekkert hvað gerst hefir“ sagði
Godvin. „Hvernig ættir þú að vita það, sem