Heimilisblaðið - 01.04.1915, Blaðsíða 4

HEIMILISBL AÐIÐ
hefir verið meðvitundarlaus, allan þennan mán-
uð,“ sagði d’Arcy. Rósamunda getur sagt þér
það alt, en legstu útaf á meðan og hluslaðu á.“
„Sagan er ykkar en ekki mín“, sagði Rósa-
munda. „Eg knúði hest miun sporum út í sjó-
inn, eins og þið báðuð mig, og þó bárurnar
næsturn lykjust yfir höfði mér er eg kom út í
og eg losnaði við hestinn, komst eg á bak hon-
um aftur, og þar sem hann hlýddi orðum mín-
um og taumhaldinu, synti hann hiklaust áfram
yfir víkina, en vegna þess að hann synti dá-
lítið út á hlið, gat eg séð hvað gerðist á brúnni.
Eg sá óvinina ráðast á ykkur og suma þeirra
falla fyrir sverðum ykkar, eg sá ykkur sækja
áfram, og láta svo síga undan og loks sá eg
Wulf láta Godvin á bak; eg vissi að það var
Godvin af því hann var látinn á bak brúna
hestinum, svo hleyptuð þið eftir brúnni og hurf-
uð sjónum rnínum. Eg var þá svo sem hundr-
að metra frá hinu landinu, en Gráni var orð-
inn mjög þreyttur; hann var orðinn svo djúp-
syndur að höfuð hans huldist tvisvar af bylgj-
unum, en loks kom hann fótum fyrir sig. Eftir
ofurlitla hvíld braust hann gegnum leðjuna, og
þegar hann náði þurru landi skalf hann og
nötraði af þreytu og hræðslu. Þegar hesturinn
var ofurlítið búinn að kasta mestu mæðinni,
hélt eg áfram og kom heim þegar myrkrið var
að skella á. Eg mætti pabba í hliðinu þar sem
hann var að bíða okkar, en nú verður hann að
halda áfram sögunni.“
„Það er ekki miklu við að bæta,“ sagði
d’Arcy, þið munið víst eftir því, vinir mínir, að
eg vildi ekki láta Rósamundu fara að tína blóm
við altari St. Péturs, seni er i níu rnílna fjar-
lægð. En vegna þess að lítið er hér til tilbreyt-
inga, leyfði eg henni að fara, en hún hafði
ykkur sem fylgdarsveina. Þið munið víst líka
að þið ætluðuð að fara herklæða lausir, og
tölduð það heimsku er eg sneri ykkur aftur til
þess að klæðast þeim. Það var verndarengill
okkar er blés mér því í brjóst, því heíðuð þið
verið án herklæða lægjuð þið nú báðir dauðir.
Mér kom Lozelle riddari í hug þenna morgun,
og hótanir hans eftir að hann var gróinn sára
sinna er Godvin veitti honum, þar sem hann
lofaði að koma aftur og nema burt frænku
ykkar, hvað sem við gerðum til þess að hindra
það. Að vísu höfum við heyrt að hann hafi
farið til Austurlanda til þess að berjast við
Saladín, eða með honum því hann hefir ætíð
svikari verið. Þó svo væri er altaf hægt að
komast þaðan ; þessvegna bað eg ykkur að taka
vopn ykkar með, það var eins og mig grunaði
að eitthvað kæmi fyrir, og eg efast ekki um að
þessi fyrirsát er að hans ráði.
„Það býst eg við,-‘ sagði Wulf, „þvi eins og
Rósamunda veit, nefndi túlkur ókunna manns-
ins Lozelle riddara við það riðinn, að ílytja
meyna burt“.
„Vai' þessi „herra“ austurlenskur?“ spurði
Andrevv d’Arcy ákafur.
„Hvernig ætti eg að geta sagt um þaðr
frændi, þar sem andlit hans var þakið grímu
og hann talaði með túlk? En nú bið eg þig um
að halda áfram með söguna sem Godvin hefir
ekki heyrt.
„Hún er stutt. Þegar Rósamunda hafði sagt
sögu sína, sem eg skildi að eins litið eitt af,
því stúlkan var frávita af sorg og angist yfir
því, að á ykkur var ráðist á steinbrúnni, safn-
aði eg þeim mönnum er eg gat. Eg skipaði
henni að vera hér og hugsa um sig sjálfa, sem
hún var ófús til. Síðan lagði eg af stað að leita
ykkar, hvort sem þið væruð dauðir eða lifandi,
Það var dimt en við riðum hratt, þvi við
höfðum Ijósker með okkur, og á leiðinni vökt-
um við fólk á öllum þeim bæjum er við fórum
hjá þar til við komum þangað sem vegirnir
mætast við grafirnar. Þar fundum við brúnan
hest — hestinn þinn, Godvin — svo særðan
að hann gat ekki gengið, og sveið mér þá sárt
því eg bjóst nú við að þið væruð báðir dauðir.
Svo héldum við áfram þangað til við heyrðum
hest hneggja og þar fundum við rauða klárinn,
sömuleiðis mannlausan, hann stóð við vegbrún-
ina og hengdi niður höfuðið.
„Það liggur maður á jörðinni hjá honum
og heldur í hann!“ hrópaði einhver. Eg hljóp
þá af baki til þess að gæta að hver það væri
og fann ykkur þá báða í faðmlögum meðvit-
undarlausa, ef ekki dauða, sem var eins liklegt
eftir sárum ykkar að dæma. Eg bað bændurna
að taka ykkur upp og bera ykkur heim, en aðra