Heimilisblaðið - 01.04.1915, Blaðsíða 5

HEIMILISBL AÐIÐ
29
sendi eg til Stangate að biðja ábótann og Stefán
níunda, sem er læknir, að koma hingað sem fyrst
og binda sár ykkar, en við héldum áfram til
þess að hefna ykkar ef við gætum. Við kom-
umst að steinbrúnni við vikina en sáum þar
ekki önnur vegsummerki, en nokkrar blóðslett-
ur, og, sem okkurþótti undarlegast, fundum við
sverð þitt, Godvin, þannig stungið á milli steina
að oddur þess sneri upp og á sverðsoddinum
var dáiítill skrifaður pappírsmiði."
„Hvað var skrifað á hann?“ spurði Godvin.
„Hérna er hann,“ sagði föðurbróðir hans,
um leið og hann tók miða upp úr vasa sínum.
„Lesið Iiann eitthvert ykkar sem gengið hafið í
skóla, því eg sé svo illa.“
Rósamunda tók við miðanum og las það
sem á hann var letrað. Það var skrifað á
frönsku, með æfðri hendi, en auðsjáanlega í
flýti. Orðin voru þessi:
„Sverð hetjunnar. Grafið það með honum
ef hann er dáinn, en ef hann lifir — sem eg
vona — þá fáið honum það aftur. Það er ósk
herra míns, að þessi heiður veitist hraustum ó-
vin, sem tiann máske einhverntima síðar mætir.
Hug Lozelle eða annar.“
„Alls ekki Hug Lozelle, heldur einhver annar,“
sagði Godvin, „því fyrst og fremst kann hann
ekki að skrifa, og þó hann kynni það, mundi
hann aldrei skrifa svo riddaraleg orð.“
„Orðin eru að vísu riddara samboðin, en
verk höfundarins sýndu alt annað“, sagði d’Arcy,
„enda tek eg ekki þessi orð sem sannleika."
„Túlkurinn taldi manninn sem herra sinn,“
skaut Wulf inn í.
„Já! trændi, en honum mæltir þú. Þetta er
viðkomandi manni er Godvin hefir átt að mæta,
manni sem vill láta skrifarann sína honum sér-
stakan heiður“.
„Máske skrifar hann þannig til þess að villa
okkur“.
„Máske, og máske ekki. Þetta veldur mér
a*t heilabrotum. Hverjir þessir menn eru hefi
eg ekki enn getað gert mér grein fyrir. Það
sázt bátur stefna til Broodwell — og þessa
sömu nótt, sem á ykkur var ráðist, hafði bátur
sést sigla suður eftir, meðfram St. Péturs-grynn-
ingunum, og stefna að skipi er lá fyrir festum
við Foulsnesodda. Hvaða skip það var, hvað-
an það kom eða hvert það fór, veit enginn, þó'
fregnin um bardaga þenna hafi vakið töluverða
eftirtekt“. Framh.
jjagstjni,
Það ríður á, að fara vel með efni sín. En
sparnaður er ekki sama sem nízka og örlæti
er ekki sama sem eyðslusemi. Hinn rétti sparn-
aður er, að verja hverjum eyri þannig, að sem
mest gagn komi i staðinn. En til þess þarf
meiri hæfileika en margur hyggur. Hægara er
að neyla sér um öll þægindi lífsins. En það er
enginn hagnaður, því það veldur þröngsýni og
lífsleiða og gerir lífið að þungri byrði.
Að halda vel á, er að „sniða sér stakk eftir
vexti“, eyða engu til einkis og gæta þess, að
fá jafnan í aðra hönd það, sem einkum er til
sannra nota. Það þarf að greina hið þarflega
frá hinu ólijákvœmilega, sem að sjálfsögðu
gengur fyrir. Það getur stundum verið þarf-
legt að gera sér glaðning til hressingar; en
stundum getur það verið gagnslaust eða skað-
legt. Og stundum getum vér haft gott af þvi,
að neita oss um venjur vorar. Verkefnið er,
að finna út, hvað í raun og veru er til gagns eða
gleði, og hvað ekki.
Þegar urn hagsýni er að ræða, þá erjafnan
litið til peninga eða peningavirðis. En hagsýni
gripur yfir fleira. „Maðurinn lifir ekki á einu
saman brauði“. Andinn þarf sina næringu. Og
hún er innifalin í því, að lifa í kærleikssam-
bandi við náungann, gleðjast með glöðum, hryggj-
ast með hryggum og í einu orði finna til þess,
að vér erum allir limir á einum líkama. Spari
maður þetta, hugsi hann eingöngu um sjálfan
sig og sína nánustu, þá verður hann sí óánægð-
ur og líður aldrei vel. Þá er hann eigingjarn,
misskilur tilgang lífsins og er sjálfum sér verst-
ur. Sparaðu ekki að næra anda þinn á kær-
leikanum. Þá mun lif þitt ná tilgangi sínum.
Lauslega þýtt af Br. J.