Heimilisblaðið - 01.09.1917, Síða 3

Til skáldsiss
Stepháns G. Stephánssonar.
Velkominn til vorra Jieimal
vitringur og skáldasjóli;
dýrsta er fékst oss gáfu að geyma,
gull, frá þinum kvœðastóli.
Skýrst þú hefír skálda vorra
skýrt oss hvernig lifs er vaka,
Setur bekk með Sögu-Snorra,
syni Grítns og N/áli spaka.
Lands um kostí og leiðir Vnnar
„langförullu þú frœðslu gefur,
útvörður, sem íslenzkunnar,
áratuga verið hefur.
Lósturjörðin fagnar syni
frœgð er vann með hug og tungu.
Þegin Ijóð frá þekkum vini
þakka jafnt þeir gömlu og ungu.
17. júni 1917.
M. Gíslason.
Himinn og jörð.
„Já, það, er kætir oss bezt og bætir
hveit böl, sem mætir,
er tállaus trygð,“
Hvernig er háttað sambandinu milli hins
jarðneska og hins himneska?
Vér getum naumast hugsað oss það markað
skírari litum en gert er í þessum sálmi
Thomasar Kingos :*)
*) ísr. 328 í Sálmabókinui — þýðÍDg H. Hálfdánarsonar.
Far, veröld, þinn veg,
Að vera þér háður nú afsegi eg;
Þeim byrðum, sem þú hefir bundið á mig,
Eg burt snara frá mér og einskis met þig.
Eg hverfa vil frá þér og hafna þér nú;
Burt, hégómi þú.
Meiningin er ótvíræð. Þegar frá byrjun
sálmsins og til enda syngur skáldið þennan
heim og alt sem honum tilheyrir til moldar.
Alt er það einskis vert, að þvi er honum finst:
Ó, veröld, hve valt
Og vesælt og fánýtt er glysið þitt alt;
Ei annað en brothætt og gljáandi gler
Og glæsileg vindbóla’ og skuggi það er;
Eí annað en hismi, þótt hnoss sýnist nú;
Burt, hégómi þú. I
Hér er ekkert að villast á. En sé nokkur
í vafa um hugsanir skáldsins, þá fari sá hinn
sami rneð honum sálminn á enda: Alt er til
tínt, sem heimurinn hefir að bjóða, hvert tang-
ur og tegund, öllu brugðið upp í dagsbirtuna
og það skoðað í krók og kring. Og hvað er
það, þegar það er skoðað ofan i kjölinn?
Hégóminn einber! Og siðan er þvi öliu— ögn
fyrir ögn — varpað niður í gröf gleymskunnar.
Að lokum hringir skáldið klukkum himnaríkis i
síðasta versinu; fangað stefnir þrá hans — „í
frelsarans skaut“:
Um endalaus ár
Þar eilífa miskunnin þerrar nn'n tár,
Þar sumar ei þrýtur og dagur ei dvín,
Því dýrðarsól eilíf þar vermir og skín.
Ó, sigur, ó, fögnuð, að flytjast úr þraut
í frelsarans skaut!
Vér könnumst víð þessar hugsanir. Þær
hafa lengi verið til meðal hugsandi manna.
„Aumasti hégómi“, segir prédikarinn; „alt er
hégómi“! Hvaða ávinning hefir maðurinn af