Heimilisblaðið - 01.09.1917, Page 4

98
HEIMILISBLAÐIÐ
öllu striti sínu, sem hann streilist við undir
sólinni? Ein kynslóðin fer og önnur kemur . . .
Allar ár renna i sjóinn, en aldrei verður sjórinn
fullur“.*)
Það voru þessu líkar hugsanir, sem komu
munkunum til að ganga með lokuðum augum
gegnum klausturgarðinn, svo að þeir sæu ekki
fegurð blómanna, er raska fnundi guðsfriði
hjartna þeirra. Og það er sama hugsunin, sem
hertekur hugi þeirra, er liðið hafa skipbrot og
glatað öllu, — og þessa hugsun munu flestir
einhverntíma verða varir við.
Það eru líka mikil sannindi fólgin í því,
sem i sálminum stendur. Hún er alsönn nið-
urlags-ályktunin um dýrðarsæluna á himnum.
Og það eru að minsta kosti hálfgild sannindi,
sem sögð eru um hið jarðneska, fallvaltleik þess
og fánýti. Og mundi það vera úr vegi, að ráða
unga' og ástríðuríka fjörkálfinum til að lesa pré-
dikarann, eða að fara út í kirkjugarðinn, taka
vel eftir því, sem þar ber íyrir augu og minn-
ast þess, að þær myndir eru líka sannar.
Ber það ekki stundum við, að sá, sem af
öllu hjarta þráir frið við Guð, snýr baki við
heiminum og afneitar þvi nær öllu, sem hans
er? — og fer hann ekki rétt að ráði sínu?
Er nokkur sá hlutur til, er verða megi í vegi,
þar sem Guð leitar að mannssálinni?
Það er ómótmælanlegt, að þessi há-alvar-
lega afneitunar-stefna gagnvart hinu jarðneska
hefir sannleik í sér fólginn; högum manns get-
ur verið svo háttað, að hún sé honum mikils-
verð og réttmæt.
En þegar því hinsvegar er haldið fram, að
alt jarðneskt sé einskis vert, þá rís hugur vor
til andmæla og vér þykjumst hafa á hraðbergi
góð svör og gild.
Vér svörum meðal annars á þessa leið:
„Það, sem þú heldur frani, má til sanns vegar
færa, en alskostar rétt er það ekki, — ekki
nema hálfsögð sannindi. Og ekki er það í sam-
ræmi við bíblíuna.
Þú nefnir meðal annars vinnuna og kall-
ar hana hégóma (sbr. 3. vers sálmsins). En
Jesús segir sjálfur: „Vinnið meðan dagur er“.
Hann talaði um vinnu föður sins og sínaeigin.
Vinnan var hans matur og drykkur, og hann
kallaði menn til samvinnu. — Fjármunum
velurðu hnjóðsyrði, og hví skyldum vér ekki
samsinna því, að þeir séu „það goð, sem gjarn-
ast er dýrkað, en völtust er stoð“ (4, v.); en
Jesús kendi oss að hafa þeirra góð not, sem sé
þau, að afla oss vina með þeim, tengja með
þeini vináttubond, sem héldu út yfir gröf og
dauða. Heiður telurðu lítils verðan (5. v.).
En forfeður vorir nefndu hann þó „blómlegasta
tréð i skóginum", og postulinn áminnir oss um
að kappkosta „það sem dygðugt er og lofsvert“.
Og loks segir þú svo sakfellandi:
Þú holdsgleði hætt,
Þú hefir svo margan að endingu grætt,
Já, tendrað þann neistann, er svikinni sál
að siðusta gerst hefir eílífðar bál;
I háskann þú leiðir, þó hýrt brosir nú;
Burt, hégómi þú
Það má vel vera, að þú hafir rétt að mæla;
en mundi nú þessi „gleði“ alment vera slíkt
tál, sem hér er lýst? Spyrjið ungu hjónin í
Kana, sem Jesús blessaði með því að sitja brúð-
kaup þeirra, og þau munu svara: „Það getur
ekki verið hjúskaparást, sem þú átt við, því að
hún hefir engan beiskan keim“.
Hvað Kingo snertir, ^þá mun það vera ó-
hugur hans sjálfs á hinu jarðneska, sem kem-
ur fram í sálniinum. En vér þekkjum einnig
annan sálm eftir hann, þar sem hann kveður
við annan tón;
Enn hraðar sólin sér af svefni að kalla;
Býst gulli brekkan hver og brúnir fjalla.
Gleð þig, mín sál, og minst Guðs miklu gæða,
. Og hef þig hált frá jörð
1 helgri þakkargjörð _
Til himinhæða.*)
í þessum sálmi syngur hann lífinu lof —
svo glaður og þakklatur, einnig fyrir hin jarð-
nesku gæðin.
Sannleikurinn er sá, að vér lítum á hlutina
öðrum augum er tímar líða og ástæður breyt-
ast. Oss er það Ijúfast, að þakka fyrir Iífið.
*) Préd. 1, 2—7.
*) Nr. 511 f Sálmnbókinni. — Þýðing St. Thorarensen,