Heimilisblaðið - 01.03.1918, Page 11

HEI’MILI'SBLAÐIÐ
».Er ekkert , sem bindur þig lengur viS þenn-
an stað? alls ekkert? Eg veit þó ekki betur, en
þú eigir aldraðan fööur, sem þér hingaiS til
hefir þótt vænt um. Ætlaröu þá aö fara frá hon-
Ula, sem kominn er á grafarbarminn ? Ætlaröu
at5 láta hann liggja einmana á banasænginni, yfir-
&efinn af öllum? Nei, sonur minn, þessu trúi
eg ekki um þig!“
»,Mér fellur þungt aö skilja viö þig, faöir minn,
eir það veröur nú þó svo að vera; eg verö vit-
stola, ef eg verö hér lengur!“
»Já, já, þetta mun vera alt saman Nelly að
^'enna; hún hefir verið aö strííia þér; á morgun
tekur hún brosandi á móti þér, og þá mun réna
hjá þér ferðahugrinn, spái eg.“
„Nei, mér auðnast það aldrei, að Nelly brosi
v>ð mér. Eg á ekki annars von, en að hún leggi
hatur á mig, ef eg nokkru sinni framar nefni
elsku mina til hennar á nafn við hana.“
Ríkarður gamli gerðist alvarlegur mjög við
þessi orð sonar síns, og eldur brann úr augum
hans.
„Nú, hún mun láta annan sitja í fyrirrúmi fyrir
Þier; það mun vera Edvard; eg skil alt saman.
Þú skalt fá vilja þínum framgengt; þó verður
bað hvorki í dag nje á morgun.“
„Mig langar til að komast af stað héðan sem
fyrst.‘‘
„Fyrst verður þú að fara til Plymouth í er-
mdagerðir fyrir mig; þar verður þú að finna fyrir
u,1g rnálafærslumann nokkurn, sem hefur peninga
n,>na undir höndum; og líklega verður þetta sein-
asta ^ón mín til þín; við sjáumst trauðla frarnar."
Hrólfur lofaði að fara af stað morguninn eftir,
faðir hans lét sem sér líkaði það vel; þó svaf
ann ekki mikið næstu nóttina; hann var alt af
velta þvi fyrir sér, hverjum brögðum hann
.ætti beita til þess að fá Hrólf til að vera
’yrran hjá sér.
„Pað er þá vegna hennar Nelly, sem Hrólfur
af \\ ^ra tra mer' ver®a
ag Vl’ e§i nokkuð við ráðið. Skyldi eg sitja
gerðalaus, og horfa á að þessi Edvard boli son
veit11 UrtU mer ** — Gættu þín, Edvard; hver
nema mér takist það, að fá að hafa son
43
minn hjá mér; hveit veit, nema mér takist að
hefna mín.“
Undir eins og dagur ljómaði morguninn eftir,
fór Hrólfur á fætur. Hann hljóp upp í hálsinn,
þangað sem hann var vanur að fara sér til skemt-
unar; nú fór hann það til þess að kveðja alla
þá staði, sem honum voru kærastir; honum fanst,
sem hann þyrfti að kveðja hvern stein og hverja
þúfu.
Faðir hans sá til hans,og eg gekk á eftirhonum.
Þegar hann var búinn að ná honum, þreif hann
í öxl hans og sagði: „Þú ætlar þó aldrei að gabba
mig, Hrólfur! Það skyldi þó aldrei vera, að þú
ætlir þér ekki að koma aftur! Þú ert þó búinn
að lofa mér, að leysa af hendi þessar erinda-
gerðir fyrir mig, áður en þú ferð alveg burtu
frá mér!“
„Þvi hefi eg Jofað og það skal eg enda; eg
skal bíða í Plymouth þangað til öll skjölin eru
komin í röð og reglu, og svo skal eg koma hingað
aftur, og færa þér þau.“
En faðir hans starði á hann, og var auöséð, aö
hann trúði ekki syni sínurn. Hrólfi mislíkaði það',
og hann sagði: „Það er hart, að þú skulir ekki
trúa mér, faðir minn! Þú skal fá að sjá mig aftur
annaðhvort dauðan eða lifandi. En áður en eg
færi af stað, langaði mig til að kveðja alla þá
staði, sem mér eru kærir, því mér segir svo hugur
um, að eg muni ekki fá betra næði til þess, þegar
eg kem aftur.“ ' -
„Þá færðu nú einmitt best næði til þess, að
ganga þér til skemtunar, og þá muntu hafa Nelly
við hönd þér,“ sagði Ríkarður; Hrólfur svaraði
því engu, en hristi höfuðið. Litlu síðan kvaddi
hann föður sinn, og fór af stað til Plymouth,
Svo leið næsta vikan, að hvorugur kom aftur,
hvorki Hrólfur né Edvard.
Þegar þeir fóru burtu, hafði veðrið verið kyrt
og fagurt, en farið versnandi eftir því sem á
leið vikuna. Nú lá illa á Nelly; hún stóð fyrir
utan kofann og horfði út á sjóinn, í þeirri von
að hún sæi skonnortuna koma; veður var
ískyggilegt, og óskaði Nelly að Edvard næðí
höfn áður en nóttin félli á, því allir bjuggust
við versta veðri.