Heimilisblaðið - 01.03.1918, Side 13

HE IMILISBLAÐLÐ
í ómegin, en Ríkaröur þreif hart i öxl hennar,
og kom hún þá til sjálfrar sín aftur.
„Hlustaöu nú á, Nelly, hvaö eg ætla að segja,
•og geföu vandlega gaurn aö oröum mínum. Ef
■eg ekki kveiki vitann þegar í stað, þá er Edvard
dauðans matur; þá fer ekki hjá þvi að skip hans
farist í nótt og brotni í spón, og engum, sem á
því er, er lífs von. En nú skal eg leggja það á
þitt vald, að frelsa hann o^ skipið og alla þá,
sem innanborðs eru, ef þú vilt.“
„Flýttu þér! Segðu mér, hvernig eg eigi að
fara að því! Segðu mér það fljótt! Dragðu það
-ekki, þangað til að það er um seinan! Hvað á
eg að segja? Hvaö á eg aö gera? Flýttu þér og
miskunaðu mér!“
„Miskuna þér! Já, eg skal miskuna þér líkt
og þú miskunaðir Hrólfi, þegar hann baö þig
um aö elska sig. Líka skal eg segja þér það, að
faðir Edvards var minn svarinn óvinur, og eg
á honum mikið ilt upp að unna.“
„En Edvard er saklaus," sagði Nelly, „og nú
er hann staddur í lífsháska, sem þú getur af-
stýrt!“
„Viltu segja hann saklausan? Er það ekki
honum að kenna, að sonur minn flýr burtu
héðan, frá öldruöum fööur sínum! Þetta á jeg
upp á Edvard, en hann skal fá að kenna á því.“
Nelly lá við örvætingu; hún þreif ljós, sem
stóð á borðinu, og ætlaði að stökkva með það
upp stigann, sem lá upp að vita-luktinni, en Rík-
aröur náði henni ög hratt henni ofan aftur.
„Ekkert liggur á,“ sagði hann. „Leyfi eg þér
að frelsa líf Edvards, þá vil eg hafa nokkuð
fyrir. Lofaðu mér því, að þú skulir ganga að
eiga Hrólf!“
„Nei, nei, því get eg ekki lofað, því lofa eg
aldrei,“ sagði Nelly, aðfram komin af sorg og
Fræðslu.
„Gefðu mér betra svar en þetta, en flýttu
l3ér, þvi bráðum er komið flóð, og aðfallið ber
skipið að klettunum. Kveiki eg ekki vitann, þá
futta þeir ekki innsiglinguna, og þá farast þeir
MHr. Heyrirðu þaö? Ætlarðu að láta þá farast,
þegar þig kostar það ekki nema fáein orð að
frelsa þá?“
45
Nelly fann, hvað þessi krafa Rikarðar fór
fram á; það var hvorki meira né minna en
algjörður og ævarandi aðskilnaður frá þeim, sem
hún elskaði, og æfilöng, óþolandi sambúð með
öðrum, sem hún ekki elskaði.“
„Það væri hrópleg synd,“ svaraði hún grát-
andi, „ef eg gengi að eiga Hrólf, en bæri þó i
hjarta mínu elsku til annars manns. Ó! Ríkarð-
ur! vertu okkur miskunsamur!“
Um leið og hún sagði þetta, kom hvirfilbylur,
sem var svo harður, að þvi var líkast sem hann
mundi taka upp vitaturninn og þeyta honum
upp í loftið. Nelly kveinaði þá upp og sagði:
„Þú, harðsvíraði maður! Ætlarðu að drepa
þá? Þú, sem ert skipaður til að leiðbeina þeim,
ætlar þú að leiða þá í opinn dauðann? Frelsaðu
þá! Gerðu það, gerðu það, svo framarlega sem
ekki vilt baka þér helvíti bæði þessa heims og
annars!“
„Viltu þá sverja mér, að þú skulir ganga að
eiga Hrólf? — Að öðrum kosti ert þú morðingi
Edvards; eg er það ekki.“
Þetta var ógurleg stund fyrir Nelly; hvað
átti hún aö gera; hún liafði engin úrræöi — hún
lét undan. Tár hennar þornuöu alt i einu, og hún
varð föl sem nár.
„Hvað viltu þá að eg segi?“ sagði hún; „eg
verö að láta undan, en guð fyrirgefi þér alla
þá ógæfu, sem þú kemur af stað á þessu kvöldi.“
Hann hafði þá fyrir henni þau orð, er hann
viidi láta hana segja, og hún hafði þau eftir
honum í einhvers konar ofboði; en undir eins
og hún var búin að því, þreif hún ljósið á borð-
inu og stökk upp stigann, upp að vitaluktinni,
og sagði um leið við sjálfa sig: „Það er þín
vegna, Edvard; til þess að frelsa líf þitt, hefi
eg gengið á heitorö mitt til þín.“ Rétt á eftir
var hún búin að kveikja vitann, og nú lagði
geislann frá honum út á sjóinn. Þá fórnaði Nelly
höndum til himins og þakkaði guði fyrir ])á
von, sem hún nú hafði um að Edvard mundi
komast af; en þessi gleði hennar var skanyn-
vinn; rétt á eftir heyrðist brak og brestir og óp
eitt mikið; síðan heyrðist ekkert nema ofsinn í
óveðrinu.
Skonnortan hafði steytt á skeri skamt fyrir