Heimilisblaðið - 01.01.1934, Blaðsíða 12

12
HEIMILISBLAÐIÐ
»Hvað er um að vera!« öskraði Tagar.
»Skilaboð, herra! Skilaboð til höfðingj-
ans!«
»Hvaða skilaboð? Hvað vill hann?«
»Það er Lorg, herra!«
Varðmaðurinn færði sig til, og þá sást
einkennileg mannvera kom haltrandi inn
á völlinn.
Það var ræfilslega klæddur maður, ryk-
ugur og skitinn frá hvirfli til ilja. Hann
slagaði áfram, hrasaði og hélt báðum hönd-
um um bringspalirnar, eins og hann ætl-
aði að springa.
»Vatn!« stundi hann upp.
»Lorg!« Tagar þeytti vínkönnu sinni frá
sér, og hnefar hans kreptust og opnuðust
á víxl. »Hvar er þrællinn minn? Komdu
með hann, strokufantinn! Á þessari hátíð
í kvöld skai hann deyja hundraðfalt!«
Einn hermannanna rétti vínbrúsa að
stynjandi ræflinum, sem stóð með lafandi
tungu eins og hundur, en hann þorði ekki
að bragða á því, fyr en hann hefði svarað
Tagar. Hann skjögraði í áttina til hans
og seig saman eins og blaut dula fyrir
framan hann.
»Miskunn, herra. Miskunn! Ég hefi hann
ekki!«
»Hefirðu hann ekki!« Tagar öskraði
eins og gammur, sem missir af bráð sinni.
»Og þú kemur hingað aftur til mín ein-
samall! Þú dirfist ....!«
»Miskunn!« Lorg engdist sundur og sam-
an á rauða teppinu. »Zaad ibn Dheila hefir
þræl þinn!«
»Zaad!« Tagár stökk á fætur. Af öllum
þeim víniöngum, sem hann hafði helt í sig
voru ekki önnur merki sýnileg en á aug-
um hans, sem loguðu af hatri og bræði.
Hann var alveg stöðugur á fótunurn, og
rödd hans var ískyggilega róleg og köld.
»Þú segir, að Zaad hafi tekið þræl minn!«
»Ekki tekið, heldur bjargað, herra! —
Bjargað!« stundi Lorg upp.
»Hvað ertu að segja?« spurði Tagar. Og
röddin var djúp og æðisþrungin.
»Zaad ibn Dheila og menn hans komu
rétt í því, að við Hassan og Nurda vorum
að ná tökum á þrælnum þínum. Þeir skutu
Hassan og Nurda og létu þá liggja eftir
í eyðimörkinni. Ég flýði eins og af tók, meö
fimtíu á hælunum á mér.«
Hver einasti þeirra, sem í samsætinu
voru, hafði nú stokkið á fætur. Allir gláptu
á Lorg. Það var svo hljótt, að maður gat
greinilega heyrt sogið í honum, þegar hann
dró andann. Tagar benti honum að standa
upp.
»Heimtaðirðu ekki þræl minn af Zaad?«
spurði hann.
»Nurda kallaði upp, rétt áður en hann
var drepinn, að það væri þinn Tagars
— þræll!«
»Þetta verður stríð,« tautaði Alí Móhab
og glotti harðneskjulega.
»Segðu mér alla söguna,« mælti Tagar.
»Það er lítið að segja, herra,« mælti
Lorg. »Zaad kom með fimtíu hermenn. Viö
vorum rétt á hælunum á þrælnum, þegar
Khadrim-mennirnir réðust á okkur. Þeir
höfðu legið í leyni undir sandöldu einni.
Þegar Hassan og Nurda féllu, sneri ég við
úlfalda mínum til að færa þér fréttirnar.
Þeir eltu mig. Ég leit aftur og sá að þræll-
inri var í fylgd með þeim. Þeir höfðu lát-
ið hann fá byssu, og hann skaut líka á
eftir mér.«
Tagar hvæsti eins og hann væri að
kafna.
»Ég reið úlfaldahryssunni minni, henni
Fala, og þið vitið allir, að hún var frá á
fæti. Þeir hittu hana þrisvar sinn-
um, en ég var góðan spöl á undan. Og þeg-
ar tunglið kom upp hættu menn Zaads
eftirreiðinni. Fala steyptist dauð niður
skömmu seinna, og ég varð að halda áfram
gangandi alla leið hingað.«
Tagar benti með þumalfingrinum á mat-
arleifarnar. »Éttu og drektuk sagði hann
í skipunarróm.
Síðan gekk hann fram og sópaði burt
með fætinum bæði diskum og skálum. »Nú
er þessari löngu bið lokið,« sagði hann.
»Ég hefi verið altof þolinmóður. N úer það
búið! Nú heimta ég bæði Zaad og Khadr-
im!«
Allur hópurinn rak upp tryllingslegt
hróp. Það var hið gamla heróp Zouaíanna.
Það bergmálaði kuldalega milli hinna háu
múrveggja.
»Stríð!« tautaði Ali Móhab harðánægður,
og glitti í gular tennur hans í tunglsljós-
inu.
Rödd Tagars skar eins og hnífur gegn
um allan hávaðann og hrópin. »En hinn
hvíta hund, hinn kristna þræl, sem strauk
frá mér, honum skal' ég ná fyrst af öll-
um.«
Æðarnar á enni hans og gagnaugum
þrútnuðu og urðu svartbláar á lit, eins og
bræði hans og heift hefði gengið honum
í blóðið og litað það. Zaad ibn Dheila hafði