Heimilisblaðið - 01.01.1934, Blaðsíða 13
HEIMILISBLAÐIÐ
18
gert blóðugt á hluta hans, en hatrið þeirra
milli var gamalt, og' Zaad var Bedúíni og
rétt-trúaðúr. En það var ósvífni hins hvíta
þræls, sem æsti hann upp. Það var óþol-
andi að hug'sa til hans. Pessi hvíti þræll,
þessí erlendi hundvr, gat nú hælst um.
Blcðið sauð alveg í Tagar við að hug'sa til
þess, að þessi maður væri enn fleygur og
frjáls og hefði íengið góðar viðtökur hjá
erfðafjanda hans.
»Hver vill kubba hausinn af þræli þess-
um fyrir mig?« hrópaði hann tryllings-
lega. Svo áttaði hann sig og leit á Caverley.
Hann rétti út handlegginn og hjó stál-
harðri klónni í öxlina á Caverley.
»Hér er maður sem enn hefir ekki feng-
ið að reyna sig',« hrópaði hann. »Hann hef-
ir aðeins sýnt okkur nokkrar listir, en
hefir ekkert afrekað enn. Sassí, vilt þú
færa mér höfuð strokuþrælsins?«
Alt kvöldið hafði höfðinginn haft Cav-
erley við hliðina á sér og neytt hann til að
verða sér samferða um neyzlu vínfang-
anna, hvern bikarinn á fætur öðrúm. En
þessir sterku drykkir höfðu alveg þver-
öfug áhrif á þá. Fram eftir kvöldinu hafði
Tagar stöðugt orðið heiftúðugri og hefni-
gjarnari við hvern bikar, en Caverley hafði
orðið djarfur og kátur og gamansamur.
Hann skelti nú upp úr. Skyldi það ekki
vera alveg einsdæmi í mannkynssögunni,
að maður væri sendur á stað til að höggva
höfuðið af sjálfum sér og færa það heift-
úðugum húsbónda sínum?
Tagar hleypti brúnum, og' augu hans
blikuðu ískyggilega. »Hverju svararðu til
þess?« spurði hann.
»Ég þekki ekki þenna þræl!«
»Hann er hvítur maður, kristinn!« Það
lá við, að Tagar hrækti út úr sér orðinu.
»Hann er álíka hár og þú, og hann er al-
veg eins sterkur og þú. Ég spyr þig nú,
viltu færa mér höfuð hans?«
»Já, faðir minn!«
»PÚ verður að sverja þetta!«
Hinn blóðrauði rúbínsteinn, hringur
Kreddachanna, blikaði í blysbjarmanum,
er Caverley lyfti hægri hendi. »Ég set höf-
uð mitt að veði fyrir því, að ég skal hlýðn-
ast skipan þinni. Pað sver ég við nafn
Allah!« Hann leit kaldhæðnislega á Tagar.
»Pú skalt fá að sjá þenna þræl aftur og
gera við hann það, sem þér þóknast, og
þú getur. Ég skal færa þér hann inn í þitt
eigið herbergi, svo að þú getir dæmt hann.«
IX.
Drotning kvennabúrsins.
Hið mikla samsæti, sem stofnað var til
í heiðursskini við heimkomna soninn, hafði
í einu vetfangi breyzt í æðistrylt vígbún-
aðargildi. Skjótráður hershöfðingi myndi
tafarlaust hafa kallað saman hundrað her-
menn á fljótustu úlföldunum og leitast við
að ná aftur Zaad og hermönnum hans, áð-
ur en þeir kæmist aftur til Khadrim. En
Zouaíunum var nú öðruvísi háttað. Áður
en þeir legðu á stað í herferð, urðu þeir
fyrst að hella í sig öllu því áfengi, er þeir
höfðu við hendina og gorta og glamra há-
stöfum og hafa í hótunum við hinn »lítil-
fjörlega og einskisnýta« óvin sinn. Þannig
fóru eyðimerkurbúarnir ætíð að ráði sínu,
og var það ein af ástæðunum til þess, að
þessar ættarerjur gátu oft haldið áfram
í fleiri ættliðu.
Caverley fór að dæmi höfðingjans. Hann
tók þátt í öllum hávaðanum og gauragang-
inum, eins lengi og hann gat, og gortaði
og skrumaði engu síður en þeir, sem lengst
náðu í þeirri list. En er hann að lokum varð
þess var, að Tagar tók að verða út úr ölv-
aður og sljóskygn, sagði hann við sjálfan
sig, að nú væri nóg komið. Hann smá þok-
aði sér út úr þessum ölvaða og hrópandi
hóp, og er hann sá sér færi til þess, gaf
hann Bó merki og læddist svo á brott á
milli sandhæðanna.
»Það gerir ekkert til, þó að þeir sakni
mín héðan af,« mælti hann á ensku og
gerði sér far um að tala sem skýrast og
skilmerkilegast. »Þeir halda þá bara, að
ég hafi lagst út af undir einhverjum runn-
anum til þess að sofa úr mér vímuna.«
Unga stúlkan horfði á hann og brá fyrir
virðingarsvip á andliti hennar. »Eg hefi
aldrei séð annað eins. Ég er búin að ausa
svo miklu áfengi handa yður í kvöld, að
það væri nóg til að fylla heila sundlaug.«
Hann studdi fingrunum létt á öxlina á
henni. »Styðjið mig ofurlítið, þræll!« Svo
deplaði hann augunum og brosti ástúðlega
framan í tunglið. »Ég stend mig ágætlega,
meðan ég get haldið augunum opnum!«
»Hvaða uppþot var þetta áðan?« spurði
hún. »Ég skildi ekki neitt í neinu.«
»Það skal ég segja yður .... það skal
ég segja yður, það verður ófriður. Nú hef-
ir þeim loksins dottið í hug að gera út af
við höfðingjann í Khadrim, Zaad ibn