Heimilisblaðið - 01.01.1934, Blaðsíða 16
16
HEIMILISBLAÐIÐ
in ógnandi í eyra hans. »Ef Sídíinn neit-
aði að koma, átti ég að segja: »Nakhla
vill fá að tala við Sídíann undir eins, við-
víkjandi hörundsflúrs-merki Sídí Sassí.«
Sendimaðurinn þaut burt eins og ör-
skot og hvarf í vafningsviðinn.
Bó hafði staðið í skugganum við gos-
brunninn og kom nú á móti Caverley.
»Hvað er að?« spurði hún. »Þér lítið út
eins og eitthvað hafi komið fyrir yður?«
»Hörundsflúrsmerki!« sagði hann eins
og við sjálfan sig. »Hvað í ósköpunum
átti hann við með því?«
Hann leit í áttina til hæðarinnar hinum
megin tjarnarinnar. Svo sagði hann í óá-
kveðnum róm: »Ég held að það sé bezt að
ganga úr skugga um þetta.«
»Um hvað?« spurði Bó.
»Mér er ekki um að láta yður verða ein-
samla eftir hérna. Það er betra að þér
farið með mér.« Hann leit á hana og var
í vafa um, hvað gera skyldi. »Það væri
ef til vill réttast að fara einsamall,« sagði
hann hikandi. »En á hinn bóginn — mað-
ur má þó æfinlega taka með sér þrælinn
sinn, hvert sem er.«
»Hvert eigum við að fara?«
»Ég á að fara á; stefnumót,« svaraði
hann, »og ég er neyddur til að fara.«
»Hvei's konar stefnumót?« spurði hún
með ákafa.
Hann ypti öxlum. »Það get ég ekki sagt
yður, af því ég veit það ekki sjálfur. Ég
finn bara á mér, að það er einhver óvænt
hætta í aðsígi. Ég neyðist til að grenslast
nánara eftir, hvernig í þessu liggur.«
I háa sefinu hinum megin tjarnarinnar
fundu þau bundinn hest með silfurbrydd-
um hnakk og háum söðulhnappi. Caverley
steig á bak, og Bó klifraði á bak fyrir aft-
an hann. Það var indælt kvöld til útreiðar,
þótt mjög væri á huldu um afleiðingarn-
ar af þessari ferð þeirra. Caverley gaf
hestinum lausan tauminn og naut í full-
um mæli vindsvalans, sem strauk um enni
hans.
Þau riðu í spretti upp hlíðarslakka, þar
sem úlfaldar og geitur lágu jótrandi í gras-
inu. Þegar upp á risið kom, var gróðrin-
um lokið, og hesthófarnir glömruðu á hörðu
grjótinu. En þar virtist enginn nálægur,
er veitti því eftirtekt.
Caverley stefndi beint á gorkúlumynd-
aða byggingu, sem stóð á einni af fjar-
lægustu hæðunum framundan. Hann hafði
oft veitt byggingu þessari eftirtekt, og
hann vissi, að þetta var gömul gröf ein-
hvers ræningjahöfðingja frá löngu liðnum
tímum. Vinjafólkið forðaðist þennan stað.
Það var sagt, að þar væri fult af djöfl-
um og illum öndum. Og ef Nakhla hefði þá
dirfzku og hugrekki til að bera, að hún
þyrði að fara þangað alein að næturlagi,
þá var hún sannarlega kona, sem hvggi-
legast var að sýna nærgætni og virðingu.
Þegar þau nálguðust hæðina, stöðvaði
Caverley hestinn og stökk af baki. »Bíðið
hérna,« sagði hann við Bó og gekk svo
það, sem eftir var leiðarinnar.
Þessi gamla höfðingjagröf líktist lágum
varðturni með kringlóttu þaki,, er slútti all
langt út yfir á alla vegu. Caverley staul-
aðist upp brekkuna og hafði einhvern
óþægindabeyg af því, að hann, sem var
svo hár vexti, hlyti að sjást óraleiðir, er
hann bæri við bláan himininn.
Hann nálgaðist nú gömlu steinbygging-
una skuggamegin. Þar ríkti djúpur graf-
arfriður umhverfis. Tvö forfáleg steinþrep
lágu upp að dimmum bogagöngum á milli
tveggja súlna úr sandsteini. Hann gat ekki
undir eins greint hvort þar væri nokkur
maður, en alt í einu varð hann þess var,
að þar stóð hjúpuð vera og hallaði sér
yndislega upp að veggnum í bogagöngun-
um. —•
»Er það Sídíinn?« var sagt með fagurri
röddu og hljómþýðri, sem frekast gat hugs-
ast. —
Caverley nálgaðist gætilega. Grönn og
smávaxin kona í ljósum búningi kom svíf-
andi úr myrkrinu. Hreyfingar hennar voru
mjúkar og yndislegar. »Er það Sídíinn?«
spurði hún aftur í sama tón, en þó dá-
lítið djarflegar en áður. Svo svifti hún
blæjunni frá andlitinu með snöggri og
óþolinmóðlegri hreyfingu eins og barn.
Caverley sá fyrir sér fölt, sporbaugs-
lagað andlit. Varirnar voru dökkrauðar og
fagurlega bogadregnar með skýrum og
ákveðnum dráttum, sem nú voru hálf
brosleitir. Nefið var lítið og ljómandi fall-
egt, og augun voru dökk með löngum svört-
um augnahárum, sem að vísu huldu augna-
ráðið að nokkru leyti, en gátu þó ekki falið
að fullu leyti hin athugulu augu.
»Er þetta Nakhla?« spurði hann.
»Hver annar en Nakhla myndi áræða
að stelast burt úr innri hallarsölunum?«
mælti hún. »Og hver annar en Sídíinn
myndi hafa hugrekki til að koma, er hún
bað hann þess?«