Heimilisblaðið - 01.01.1934, Blaðsíða 20

20
HEIMILISBL AÐIÐ
Á ferðalagi.
Ferða hrejrpir fögnuð önd,
fúlum sleppir trega,
þannig »kreppu« kvala-bönd
kyrkjast heppilega.
Sál mín hlcer við livert mitt stig,
liyllist kœrum vonum;
norðursblærinn baðar mig,
brjóst mitt nœrist honum.
Inn í svalann ihnar frá
ungum bala flóa, —
lífið talar til mín á
tungum dala-skóga.
[Lögberg]. Pálmi.
hélt Nancy áfram, »sem lækni á ég við,
eins og þú veizt heimsækja tveir læknar
oft hvor annan. Dr. Tournier ætlar að
skrifast á við Katrínu. Hún hefir þegar
fengið bréf frá henni fyrir utan það, sem
hún skrifaði henni um borð í skipið, þe&-ar
hún sigldi frá Frakklandi.«
Sennilega hefði Nancy ekki getað fært
fram neina málsvörn fyrir heimsókn vin-
konu sinnar, sem betur hefði náð að sigra
varfærni hans en þessa. Dr. Lynn Bruce
bar sérstaka virðingu fyrir frönsku kon-
unni, sem án þess að láta bugast hafði, af
sérstakri vangá, verið sett læknii' við að-
al-herstöðvarnar og unnið þar karlmanns-
verk í stríðinu. Hann hafði nokkrum sinn-
um komist í náin kynni við hana við lækn-
isstörf sín á sömu slóðum. Hugsunin að
hlusta á bréf, sem hún hafði skrifað, vakti
áhuga hjá honum — og áhugamál hans
voru nú ekki orðin mörg. Það var tæpast
hægt að neita sér um það — og heldur
ekki Nancy — þegar tækifærið bauðst.
»Hva,r er vinkona þín?« spurði hann
kuldalega. Hann hefði kosið að sjá bréf-
ið, án þess að vinkonan fylgdi því, en sýni-
lega var þetta tvent óaðskiljanlegt.
Hún verður hérna í bænum næstkom-
andi fimtudag — hún kemur frá New
York. Hún kom frá Frakklandi fyrir fá-
um dögum. Áður en hún fór til Frakk-
lands, hafði hún búist við að setjast ao
í Denver; nú óskar hún heldur að setja
sig niður nálægt austurströndinni. Hana
langar til að hitta þig, vegna þess hve
mikið orð fer af þér sem barnalækni. Hún
hefir í hyggju að leggja sérstaka stund
á að lækna líkamslíti og þá sjúkdóma, sem
við þau eru tengdir. En auðvitað vill hún
ekki troða sér inn á þig — án þíns leyfis.«
»Uppskurðir á líkamslítum,« sagði hann
og var mjög ákafur, »væri nægjanlegt
kunningsskapar-skilyrði, um stundarsakir.
Það málefní myndi opna okkur eðlilega leið
til dr. Tournier. Jæja. En gættu þess,
Nancy, að heimsóknin verður að vera
stutt.«
»Þess skal gætt,« lofaði hún.
Hann spurði hana ekki að því, hvað það
væri, sem hún hefði fundið þess vert að
starfa fyrir. Hann lét sem hann héldi,
að alt samtalið hefði verið í þeim eina til-
gangi að kynna dr. Katrínu Ferris fyrir
honum. Hann félst á það — vegna dr.
Julie Tournier; hennar líka hafði hann
aldrei þekt. Hver, sem ætti því láni að
fagna að verða aðnjótandi þeirrar hylli að
fá bréf frá henni átti aðgang að einka-
umhverfi hans, hennar vegna.
Nancy hvarf fljótlega á bi'ott. Hún hafði
þá gáfu, að hafa á tilfinningunni, hvenær
samtali skyldi hætt. Sú gáfa hafði aldrei
gert henni meira gagn en einmitt nú á
heimili þessa óviðfeldna manns, sem ósk-
••.('•i ekki samtals við nokkurn.
Hún mætti dr. McFarland á ganginum.
Hann var að koma að utan og reyndi að
stöðva Nancy, en hún f'lýtti sér fram hjá
honum um leið og hún rétti honum hend-
ina og sendi honum bros; nú hafði hún
öðru að sinna. Hann spurði hana, hvernig
hún stytti sér stundir. Þá vildi það til, sem
hann hafði aldrei áður reynt af konum
- hún bauð honum góða nótt fyr en nauð-
synlegt var að gera það. Þá kallaði Mc
Farland á eftir henni: »En þér komið aft-
ur niður.«
Hún sagði um leið og hún hristi höfuðið:
»Því miður get ég það ekki í kvöld. Eg
þarf að flýta mér að skrifa bréf.«
Bréf! Þessar gömlu afsakanir! Hann
horfði undrandi á eftir henni. Auðsjáan-
lega var henni alvara. Einu sinni vildi það
þó til í veröldinni, að kona, sem sagðist
þurfa að skrifa bréf, í raun og sannleika
ætlaði sér að framkvæma það, sem hún
sagði. McFarland hélt vonsvikinn leiðar
sinnai' inn í lestrarstofuna.
Frh,