Heimilisblaðið - 01.01.1934, Blaðsíða 21

HEIMILISBLAÐIÐ
21
ÓKEYPI
GÖMUL SAGA FRÁ HOLLANDI
Endurminningarnar frá dvöl minni í
Widerburg fyrnast ekki, þótt langt sé nú
umliðið, en eru ennþá mér til blessunar og
gleði.
Hvað ytra útlit þessa bæjar snertir, þá
myndi flestum fátt um finnast, en mér
þótti hann þó einstaklega viðkunnanlegur.
Hann getur ekki stært sig af fögru um-
hverfi með skógarhæðum og yndislegum
dölum. Pað eru þokugráir móar, sem um-
lykja skiplagslausar húsaþyrpingarnar á
alla vegu; á sumrin gefur þó að líta bylgj-
andi kornakra hér og' þar á stangli. Frá
íbúðarhúsunum heyrast ekki önnur hljóð,
liðlangan daginn, en hvíldarlaus slög ótal
vefstóla.
íbúarnir flestir eru iðnaðarmenn, fátæk-
ir og ómentaðir, og voru þeir alt annað
en aðlaðandi, þegar ég fyrst kom þangað.
Þeir höfðu áhyggjur og margskonar mót-
læti, en þá skorti mjög þolgæði; þeir voru
áhugasamir um margt, en ekki um þá
hluti, sem eru huldir sjónum manna; þeir
voru fíknir í lífsþægindi og gróða, en
skeyttu engu þeim fjársjóðum, sem hvorki
mölur né ryð fá eytt. Tómstundum sínum
vörðu þeir líkt og skepnurnar, sem ekki
sækjast eftir neinu fram yfir það, að full-
nægja þörfum líkamans.
Lesendunum verður það nú líklega fyrst
á, að spyrja, hvað valdið gat svo hryggi-
legu andleysi fólksins í Widerburg, og því
næst, hvernig- á því stóð, að ég. varð svo
hugfanginn af þessum bæ. Fyrri spurn-
ingunni er auðsvarað. Bæjarbúa hafði ár-
um saman skort leiðtoga og hirðir, er með
dæmi sínu gat opnað augu þeirra fyrir
farsælli og meiri framtíðarmöguleikum en
þeim, er lýkur á grafarbakkanum. Þeir
höfðu svo æfða sjón að þeir greiddu hik-
laust fínustu þræði vefsins þó í hálfrökkri
væri, en þeim var ekki gefið að geta séð
veg lífsins. Hvað síðari spurningunni við-
víkur, þá verður henni ekki svarað í stuttu
máli, en þolinmóður lesandi mun sannfær-
ast um það af eftirfarandi frásögu, að
mér er, ekki að ástæðulausu, ljúft að minn-
ast dvalarinnar í Widerburg.
Adrian frændi minn hafði verið þjón-
andi prestur um langt skeið í litlum bæ,
sem þó var afar mannmargur. Fimtugur
að aldri varð hann að segja þessu erfiða
embætti af sér, sökum brjóstveiki, en það
var hrygðarefni mikið þeim öllum í söfnuði
hans, er elskuðu Frelsarann, - - um þao
get ég borið í heyranda hljóði, og legg ég
þó ekki í vana minn að hrósa nánum ætt-
ingjum. Hann hafði lítilsháttar eftirlaun,
er hann flutti aftur til átthaga sinna og
settist þar að hjá foreldrum mínum. Ég var
þá drenghnokki, tæpleg'a tólf ára gamall.
Það þótti okkur mikil Guðs blessun, þegar
þessi trúi þjónn hans kom í okkar hús.
Það var eins og ljós, sem lengi hefir verið
byrgt, rynni upp á okkar kyrláta heimili.
Við eignuðumst nú gleðina í samfélagi
Drottins, og höfðum meira yndi af orði
hans en öll auðæfi veraldarinnar geta veitt.
Móðir mín, sem var mjög gætin húsmóðir,
sagði að gjöldin á hverri viku hefðu að
vísu tvöfaldast eftir að frændi minn kóm
í húsið, en hann brýndi það stöðugt fyrir
okkur, sem skrifað stendur, að »ókeypis
hafið þér meðtekið, ókeypis skuluð þér af
hendi láta«. Aftur á móti lýsti faðir minn
því yfir á gamlárskvöld, — en hann hélt
nákvæman reikning yfir tekjur og gjöld,
að sakir blessunar Drottins hefðu árs-
tekjurnar tvöfaldast nákvæmlega. Það var
því með fullu samþykki móður minnar að
ritningargreinin hans frænda varð kjörorð
okkar á ári komandi.
Frændi minn veitti mér tilsögn í latinu
og' grísku, þau árin, sem hann dvaldi hjá
okkur. Þegar ég fór í háskólann, til að
stunda guðfræðinám, gaf hann mér inn-