Heimilisblaðið - 01.01.1934, Blaðsíða 22
22
heimilisbLaðið
siglishring, er ég hef borið æ síðan. Inn
í hringnum er áletrað: »Ökeypis hafið þér
meðtekið«, en utan á, hann er grafin mynd
af Samverjanum miskunnsama, með þess-
ari yfirskrift: »Ökeypis skuluð þér af hendi
láta«.
»Benjamín,« sagði frændi minn að skiln-
aði, »gerðu þér far um að draga að, því
])ú getur fengið allar nauðsynjar vægu
verði; Guð gefi að þú verðir vel birgur
að öllu þegar þú kemur aftur, svo þú getir
látið eitthvað af hendi rakna fyrir lítið«.
í svip vissi ég alls ekki við hvað blessað-
ur öðlingurinn átti með þessu, en mér skild-
ist það, ])ó síðar yrðii, eins og góðfús lesai i
mun brátt komast að raun um.
Frændi undi ekki lengi á heimili mínu,
eftir að ég var farinn í háskólann. Hann
var orðinn því svo vanur að ég snerist í
kringum hann liðlangan daginn, og undi
nú illa einveru og iðjuleysi. Eitt sinn
snemma morguns snéri hann sér til móð-
ur minnar og sagði: »Systir mín, ég held
ég eiri nú ekki að vera hérna lengur. Drott-
inn hefir að vísu gefið mér sínar gjafir
fyrir ekhert, en þó ekki til einskís. Eg
er líka talsvert farinn að ná mér og ætti
því að geta gert eitthvað lítilsháttar til
gagns. Mér er sagt, að í Widerburg sé mik-
ill skortur á Guðs góða orði, og að einn
vei'kamann vanti tilfinnanlega í þann vín-
garð. Ég fer nú þangað og ætla að biðja
þig' að vera mjer hjálplega með að taka
saman farangurinn minn.«
»Ekki nema það þó!« hrópaði móðir mín
upp yfir sig óttaslegin, »til Widerburg
á heimsenda.«
»En ég hefi heyrt að Widerburgarmenn
séu niðui'sokknir í veröldinni miðri,« sagði
frændi og brosti, »og' ég- spái að ekki tak-
ist áreynzlulaust að draga þá upp úr og fá
þá til að flytja,.«
»En, góði minn, það hefir enginn fengist
til að vera þar,« sagði móðir mín.
»Það mun rétt vera,« svaraði frændi,
»enda gerðist engin þörf á að ég færi þang-
að, sem allir vilja vera. Á ég þá við, að ekki
þurfi að leita að því, sem er fundið, held-
ur hinu glataða.«
Ef frændi áformaði eitthvað, þá þýddi
ekkert að mögla á móti því. Viku síðar
var hann fluttur alfari til Widerburg, og
hafði fengið þar ódýrt húsnæði hjá kenn-
aranum. En ég hélt náminu áfram unz því
var lokið, með þeim árangri, að prófdóm-
endur mínir létu sér vel líka. Á þeim tím-
um gekk miklu betur að undirbúa sig til
að gegna einhverri stöðu, heldur en að fá
stöðuna. Ég hafði það alt til að bera, er
köllun mín krafðist; eins aðeins var mér
áfátt, nefnilega köllunai' frá einhverjum
söfnuði. En hún lét bíða eftir sér,, og liðu
svo margir mánuðir að enginn söfnuður
sendi mér veitingarbréf; munu lesendur
mínir geta nærri hvernig mér var innan
brjósts allan ])ann tíma. Nú skilst mér,
eftir nánari yfirvegun, að þessi kvalafulla
bið var náðai'samleg ráðstöfun Guðs.
Eitt sinn snemma morguns verður mér
litið út um gluggann og sé þá póstþjóninn
koma. Hann kemur inn að vörmu spori og
afhendir mér stórt skjal. Ég kem ekki upp
einu orði fyrir hjartaslætti. En vonbrigðin
urðu þess nieiri þegar ég sá að þetta var
ekki veitingarbréf safnaðarnefndar, held-
ur heimboð frá frænda mínum í Wider-
burg. Segir hann í bréfinu að verk hans
þar hefði blessast dásamlega þegar í byrj-
un, af því, að það hefði mætt megnri mót-
spyrnu. Hvers vegna skrifaði hann »af
því«; og komst þannig að orði, að mér var
það óskiljanlegt? Síðar skildist mér þó ao
sólargeislarnir komast ekki gegnum ský-
þyknið fyr en komin er hreyfing á þoku-
mökkinn. »Úr því þú hefir ekkert fvrir
stafni, en situr vonandi inni með miklar
birgðir, þá vil ég biðja þig að koma til
mín. Mér er hér mikil þörf á einbeittum
samherja í baráttunni fyrir Drottins heil-
aga málefni. Þú getur fengi fæði hjá mér
og fatnað, svo þú komist af, og rúm til að
hvílast í. Meiru get ég ekki lofað, en sértu