Heimilisblaðið - 01.01.1934, Blaðsíða 23

HEIMILISBLAÐIÐ
23
ekki búinn að glata innsiglishringnum, þá
lestu áletrunina inni í honum, og láttu mig
ekki bíða lengi eftir þér.«
Efablandinn horfði ég á hringinn, braut
svo bréfið saman og lokaði mig inni á her-
berginu mínu. Ég var að stundarkorni
liðnu sannfærður um, að í mínum sporum
hefði ekki Páll postuli þurft langan tíma
til umhugsunar, og að Drottinn latti mig
þess alls ekki að fara til Widerburg.
Daginn eftir, en það var laugardagur,
lagði ég af stað, og' bar pjönkur mínar all-
ar í herðapokanum, en um kvöldið sat ég
í vistlega litla herberginu hans frænda
míns.
»Það var ágætt!« sagði hann og bauð
mig hjartanlega velkominn. »Hér vantar
ekki verkefni, langi þig til að verða að
liði. Við verðum nú þrír félagarnir, með
okkar kæra bróður, kennaranum. En fyrst
um sinn mátt þú ekki gera ráð fyrir að
fleiri séu á okkar bandi. Eftir langa mæðu
hefir okkur tekist að fá lánað hús til sam-
komuhalda, sem sé hlöðu. Þú ert auðvitað
þreyttur eftir ferðalagið, og skaltu nú unna
þér livíldar. Það hefði annars átt bezt við,
■ að þú hefðir vígt nýja kirkjuhúsið okkar
á morgun.«
Daginn eftir talaði frændi fyrir fullu
húsi áheyrenda, og lét hvergi á sig fá þó
kirkjuhúsið og ræðustóllinn væri hvert með
öðru jafn óvandað. Áheyrendurnir fengu
ekki dulið forvitni sína, enda var það ekki
hversdagslegur viðburður, að messað væri
í Widerburg. Frændi lagði út af orðum
Jesú í Matt. 10, 8: »Ökeypis hafið þér með-
tekið«. Ræðuna man ég næstum orðrétta,
þó mörg ár séu umliðin. Ég get ekki stilt
mig um að birta hér nokkra kafla úr henm,
svo lesandanum gefist kostur á að kynn-
ast útleggingu og skilningi frænda á þess-
um texta.
Eftir að hafa talað um Guð, gjafarann
allra gæða, hélt hann máli sínu áfram á
þessa leið:
»Og' hvað höfum vér svo meðtekið, vinii
mínir? Á hverju áég' að byrja, með hverju
á ég að ljúka þeirri upptalningu, ef engu
er gleymt og ekkert eftir skilið? Þegar
vér fæddumst í þennan heim, var móður-
mjólkin tilbúin, fötin saumuð og vaggan
uppbúin, alt var haft á takteinum og komu
vorrar beðið með óþreyju. Höfðum vjer ef
til vill sjálf búið þannig í haginn? Hverj-
um gáfum vér umboð til að kaupa alt þetta
út í vorn reikning? Elskuleg móðir ann-
aðist oss á æskuárum, og umhyggjusam-
ui' faðir ól önn fyrir oss; oss var séð fyrir
heimili, leikföngum uppeldi og fræðslu, og
vér eignuðumst vini og velunnara. IJverju
höfum vér endurgoldið Guði þessar dýr-
mætu gjafir? Er hægt að nefna upphæð-
ina? Hefir Drottinn vor gert afdráttar-
samning við oss, áður en hann léti sól sína
renna upp yfir oss? Tryg'ði hann sér endur-
greiðslu með afborgunum, áður en hann út-
helti yfir oss yfirgnæfandi blessun, gaf oss
fæði og fylti hjörtu vor fögnuði? Nei, nei,
því er nú öðru nær. Vér öndum og lifum,
neytum fæðu og drekkum, vinnum og drög-
um að og njótum Guðs blessunar leynt og
ljóst, náð á náð ofan, frá morgni til kvölds
frá blautu barnsbeini til elliára. Iíver get-
ur staðið upþ og sagt: Hér er borgun, ekki
ætla ég að skulda neitt.
En hér get ég ekki staðar numið. Vel-
gerðir Guðs höfum vér ekki aðeins endui'-
goldið éngu, en vér höfum launað þær með
vanþakklæti, mótþróa og uppreist. Menn
njóta gæða lífsins alveg eins og þau væru
tilorðin af sjálfsdáðum, og að öðru vísi gæti
það ekki verið, en að sólskin og regn stæði
oss æfinlega til boða. Þegar menn hafa
borðað og drukkið nægju sína, þurka þeir
sér um munninn og ganga til vinnu sinn-
ar, hlæja og ólátast, blóta og ragna, eða
sökkva sér niður í ofát og ölæði og alskonar
óguðleg't athæfi. Og' svo tekur hvað við af
öðru: ösamlyndi milli hjóna, nágranna-
kritur, á einum stað hefir lent í handa-
lögmáli fyrir tveimur ærslaskrípum, á öðr-
um stað hefir verið stolið fé, fatnaði, ávöxt-
um eða því líku. Börnin hafa tæplega lært
að tala, fyr en þau hafa lært blót og for-