Heimilisblaðið - 01.01.1934, Side 27
HEIMILISBLAÐIÐ
27
prédikunina, sem ég- hafði tekið saman
á háskólanum, og sem prófessorinn hafði
lokið á miklu lofsorði, enda var vel til
hennar vandað frá upphafi til enda. Þó
ég- segi sjálfur frá, er mér óhætt að
fullyrða, að ég talaði með hita og- tals-
verðri ákefð, en ekki varð ég þess þó var
að áheyrendunum hitnaði um hjartaræt-
urnar nokkuð að mun, því miður. Ekki datt
mér þó í hug að kvarta yfir því við frænda
eftir á, ég vildi ekki fyrir nokkurn mun
að það kæmist upp um mig, hve vonsvik-
inn ég var yfir að áheyrendurnir tóku mér
engu betur en honum; mér var ómögulegt
að vera eins lítilþægur og hann, ég hafði
vænzt þess, að gerður yrði góður rómur
að ræðu minni. Það særði mig þó mest
af öllu, að frændi minn mintist ekki einu
orði á ræðuna, hvað þá að hann léti svo
lítið að þakka mér fyrir hana. Ég gat ekki
varizt því, að að mér setti megna ógleði.
Eg fór yfir prédikunina í huganum, ef
ske kynni að honum hefði mislíkað eitt-
hvað sérstaklega.
»Þú hefir verið óvenjulega fálátur í
dag,« sagði frændi um kvöldið er við sát-
um undir borðum. »Ertu ef til vill lasinn?«
Þetta reið baggamuninn, enda hafði hall-
ast á hjá mér allan daginn. Ég fékk ekki
dulið vonbrigði mín lengur.
»Það kom mér ekki á óvart,« sagði
frændi og brosti. »Það er í rauninni frá-
bærlega torvelt að gefa án þess að vænta
sér endurgjalds í neinni mynd, eða finst
þér ekki? Þú hefir erfiðað í allan dag og
lagt mjög hart að þér, en án þess þó að
hafa fengið nokkura þóknun frá tilheyr-
endum þínum. Nú muntu ekki taka þér
það nærri að þeir færðu þér hvorki pen-
inga né gjafir, því þú hefir ásett þér að
ávinna þá sjálfa en ekki eigur þeirra. En
einhvers æsktir þú þó fyrir erfiði þitt;
en það má nú segja að sé léleg þóknun,
ef þakklæti eða viðurkenning lýsir sér ekki
svo mikið sem á svipbrigðum eins einasta
manns.«
»Þó ekki væri meira vænzt en slíkra
svipbrigða, þá mundi það þó auka manni
þor og vera til uppörfunar,« svaraði ég
hálf vandræðalega.
»En þú hefir nú ekki farið alveg á mis
við slíka uppörfun, eða hvað heldurðu?«
»Við hvað áttu, maður?« spurði ég með
ákefð, því nú bjóst ég satt að segja við,
að ræða mín fengi verðskuldað hrós.
»Hafir þú brennandi áhuga fyrir mál-
efni hans, sem kallaði þig til þessarar
þjónustu, þá ætti það að vera þér næg
uppörvun, að hann líti til þín með vel-
þóknun.«
»Það er auðvitað satt,« sagði ég nokkuð
dræmt, »en þeirrar uppörfunar verður
maður því miður svo sjaldan var hér í
heimi.«
»Það gefur að skilja. Hans ljúfu ásjónu
sjá aðeins augu trúarinnar. Og því trúir
þú þó líklega, að Drotni hafi vel líkað verk
þitt fyrir hann í dag, og að það hafi verið
honum þóknanlegt?«
»Já, vissulega,« svaraði ég, en með nokk-
urri óvissu.
»Hvers vegna ertu ekki ánægður með
það? Hvers er þér vant, og um hvað ann-
að hirðirðu, sértu alveg viss um það?«
Mér varð svarafátt, því satt að segja,,
var ég kominn í talsverðan bobba, en vissi
þó ekki hvaðan á mig stóð veðrið.«
»Benjamín,« sagði frændi með miklum
innilegleik, »ég veit ekki, vinur minn, með
vissu, hvort þér er alveg óhætta að treysta
því, að ræðan þín í dag hafi þóknast
Drotni. Segðu mér nú í einlægni, hvort þú
hugsaðir meira um Drottinn en um sjálfan
þig, á meðan þú talaðir? Hvort hugsaðir þú
meira um þinn eiginn heiður eða andlega
neyð tilheyrenda þinna?« Frli.
Kvöldstjarnan mín.
Lýsir tjöldin loftsins hrein,
Ijoss í öldu hjúpi,
stjarna, er völddn á þar ein
yfir kvöldsins djúpi.
[Lögberg]. Pálmi.