Heimilisblaðið - 01.03.1936, Síða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
43
En hann hrökk skelföur aftur á bak oí>’
náfölnaði.
»Guð gefi, að ég sé ekki að missa vitið,«
varð honum að orði.
Upp úr flöskunni konr vera, sem ekki
var lík neinu, sem hann hafði áður séð.
Það var manns-mynd, í gráum, snotrum
fötum, með mikið skeg'g og viðfeldið augna-
ráð. Fyrst fór lítið fyrir manni þessum,
en hann stækkaði cðum, eftir því, sem
hann mjakaðist upp úr flöskustútnum.
Hann var ákaflega hæverskur, því ao
ihann byrjaði að hneigja sig um leið og
hann rak hausinn upp úr stútnum, Þegar
hendurnar voru komnar upp úr, baðaði
hann þeim út og heilsaði með hinni mestu
hæversku,
Maðurinn á legubekknum nötraði og
skalf af ótta og einblíndi á þetta undur.
En grái maðurinn Jx>kaðist upp úr flösk-
unni og stækkaði.------Hann var nú allur
sýnilegur, og stóð á gólfinu. Svo mikill var
hann nú orðinn vexti, að höfuð bans nam
við loftbitann. Hélt hann þó á hattinum og
laut höfði.
Hann hneigði sig þrlsvar með mikilli
lotningu og hægri hendina á brjóstinu.
»Herra,« mælti hann, — »ég er kominn
til að létta þér lífið.«
»Ég þakka auðmjúklega,« svaraði mað-
urinn í legubekknum, og lét fara svo lítið
fyrir sér sem hann gat. »Það er ákaflega
fallegt a.f yður, en ég veit sannarlega ekki,
á hvern hátt ég hefi orðið maklegur vel-
vildar yðar. En ef þér viljið gera mér
greiða, þá skuluð þér sitja á yður hattinn
og fara héðan,«
Risinn bresti og sló út annari hendinni.
»Herra,« tók h,ann til máls, — »ef þú að-
eins vilt leyfa mér það, þá skal ég taka á
mig peningaáhyggjur þínar, svo að þú get-
ir gert þér glaðan d,ag.«
»Sönn ánægja væri mér að því,« svaraði
maður-inn, sem ekki vildi mæla á móti ris-
anum fyrir nokkurn mun. »En haldið þér
ekki, að þær myndu verða yður til óþæg-
inda. Já .... fyrirgefið .... ég er nú bú-
inn að dragast með þær, síðan ég man
fyrst eftir mér, svo að segja, og þær eru
búnar að gera mig lotinn í herðunum.«
»Vertu óhræddur um það herra,« svar-
aði risinn. »Mér verða þær ekki til þyngsla.
Ég hefi borið byrðarnar þyngri,«
Um leið var sem allmikill þungi væri
lagður á herðar honum. Hann virtist streyt-
ast við hina ósýnilegu byrði, eins og til
þess að hagræða henni. En á því stóð að-
eins andartak. Svo .hneigði hann sig þris-
var, og hvarf í gegnum vegginn, sem lokaö-
ist á eftir honum, og sáust engin vegsum-
merki.
Maðurinn á legubekknum sat hljóður og
starði fram undan sér. Hann starði á vegg-
inn, sem risinn hafði horfið í gegnum og
síðan á flöskuna.
»Guði sé lof fyrir það, að hann fór, <
varð honum að orði.
Og þó að óttinn hyrfi eigi með öllu, þegar
í stað, þá var þó sem af honum væri létt
bjyrði, og hann varð glaður í huga.
Hann rendi í glasið af nýju og lyfti því
upp, móti birtunni.
»Kynlegur drykkur vínið,« tautaði hann.
Og nú fór hann að rifja upp fyrir sér
samtalið við risann. Hann rétti úr sér og
honum óx hugur, smám saman.
»Svei mér þá,« — sagði hann um leið og
hann setti frá sér glasið, án þess að dreypa
á því, — »ég hefi verið heimskingi, að láta
búksorgirnar ná svona miklum tökum á
mér. Er ég fátækari eða ver stæður en al-
ment gerist? Hefi ég ekki alt af borgað
öllum, sem átt hafa hjá mér? Á ég ekki
kunningja að baki mér, ef illa skyldi fara?
Eru ekki til aðrir skóarar í bænum, þó að
þessi snúi upp á sig?«
Hann rak upp hjátur og lét dalinn dansa
á borðinu.
»Hefi ég ekki ennþá dalinn, sem ég fékk
vínið það arna fyrir?«
Hann lyfti aftur glasinu og horfði á það
með unaði. En alt í einu mintist hann ein-