Heimilisblaðið - 01.03.1936, Qupperneq 17

HEIMILISBLAÐIÐ
47
Aldrei hafði hann séð jafn mikla fólks-
umferð um strætið.
Hann mætti ýmsum beztu kunningjum
sínum og fór með þeim víða, — í hús, þar
sem hann hafði aldrei fyrri stigið fæti.
Ha,nn var kyntur fjölda tigánna manna og
talaði við þá hispurslaust, eins og jafn-
ingja sína. Hann vék sér' að lögregluþjóni
éinum. og vakti athygli hans á húsi, sem
haltaðist svo mikið, að búast mátti við, ao
það hryndi þá og þegar. Lögregluþjónn-
inn fór að skellihlæja, en maðurinn sagði,
að lögregluþjónninn yrði þá að bera á-
byrgð á slysum, sem af þessu gæti hjotist,
og tók að því vitni. Þessu lauk með handa-
lögmáli, en einn hinna tignu félaga hans
samdi um sættir og sefaði lögregluþjón-
inn.
Svo kom hann inn í sal, þar sem verið
var að skemta með söng og hljóðfæraslætti.
Þar var skrautlegt inni og margt manna.
Síðast söng hann sjálfur og hlaut mikið
lof fyrir. — Enn koro hann, með hinum
nýju vinum sínum, í hús eitt, þar sem hon-
um virtist sérstaklega mikið um að vera,
því að þar var sægur fagurra og skraut-
búinna kvenna. Hann talaði við þær u,m
alla heima og geima og sagði þeim frá
Henríettu sinni.
Það var koroið langt fram á nótt, þegar
hann kom heim til sín. Fjöldi fólks fylgdi
honum heim að húsinu og kvaddi mann-
söfnuðurinn hann með drynjandi húrra-
hrópum. Hann hélt þá ræðu og bauð þeim
öllurn að koma heiro til sín daginn eftir
og borða hjá sér morgunverð. Mannfjöld-
inn hrópaði ný, en tvístraðist síðan, og hélt
hver heim. til sín.
★
Konan hans stóð í efsta stigaþrepinu.
fiegar hann kom.
Hún var í millipilsinu., með ilskó á fót-
unum og í röndóttu nátt-treyjunni, og hélt
henni saman yfir brjóstunum roeð annari
hendinni, en hélt á lampa í hinni.
»Hvar í ósköpunum hefirðu verið, mað-
ur?«
Hann nam staðar í miðjum stiganum og'
breiddi út faðminn móti henni.
»Henríetta mín,« varð honum að orði,
»perluhænan mín--------rósin mín — —.«
Hún tók í annan handlegginn á honum
og- dró hann með sér inn fyrir,
»Ástin mín —_ — yndið mitt — —.«
Hann hengdi hattinn á snaga, hallaði sér
upp að veggnuro og sparkaði fótunum,
hverjum í annan.
»Hvað értu að gera, maður?« spurði
konan.
»Ég er að taka af mér aurskóna,« hvísl-
aði hann.
»Þú ert ekki á neinum aurskóm,« mælti
hún, og þerraði um leið af sér tár, sem
hrundu niður kinnar henni.
Þau fóru nú inn í stofuna og konan lok-
aði dyru.num inn í barnaherbergið. Af þvi
reiddist maðurinn og skipaði henni að opna
dyrnar samstundis.
»Eg vil sjá börnin mín,« sagði hann
»Taktu lampann Henríetta og farðu á und-
an.«
Hún hlýddi honum. —- Hann stóð um
stund og horfði á drengina, og varð klökk-
ur. En alt í einu birti yfir svip hans og
hann brosti. Hann lyfti upp hendinni, í
aðvörunar-skyni og mælti:
»Hafðu ekki hátt, Henríetta, svo að þú
vekir ekki höfðingjana iitlu.«--------—
»Hvar hefirðu annars alið manninn í
kvöld?« spurði hún, þegar þau voru kom-
in inn í dagstofuna aftur.
Hann lagði hægri hendina á brjóst sér,
horfði á hana með rembings-svip og svar-
aði mynduglega:
»Henríetta, — ég var úti í bæ.«
»Gu,ð minn góður, hvað er það, sem
gengur að þér?«
Hún lét fallast niður á stól, grátandi og
kveinandi. En hann fór að ganga um gólf
og bai- sig fyrirmannlega.
»Settu þig niður, Henríetta. — Seztu