Heimilisblaðið - 01.03.1936, Qupperneq 19

HEIMILISBLAÐIÐ
49
Loksins vaknaði maðurinn við ógurlegah
gaurag-ang. Þóttist hann aldrei fyrri hafa
heyrt slík læti.
Hann þaut fram úr rúminu og hélt báo-
um höndum um eyrun, því að skarkalinn
var svo mikill, að hann hélt að hljóðhimn-
Urnar myndu springa. En svo áttaði h,ann
sig á því, að hávaðinn myndi vera í dyra-
bjöllunni, og lagði sig þá út af aftur, því
að hann átti ekki á öðru von, en að ein-
hver myndi vera heima, til þess að fara
til dyra.
En það vild,i nú svona til, að það var eng-
inn heima, annar en hann sjálfur, — og
hringt var látlaust og æ ákafar. Og ekki
var nóg með það, að hringt væri dyra-
bjöllunni, það var líka barið á útihurðina,
og það svo hraustlega, að maðurinn hélt,
að hún myndi verða mölbrotin, þá og þegar.
Hann sá því þann kost vænstan, að fara
til dyra, — og fór það berfættur og skjálf-
andi.
»Hver er þar?« kallaði hann.
Um leið var lamið slíkt bylmingshögg
á. hurðina, að húsið lék á reiðiskjálfi. Hann
Þorði ekki að spyrja. í annað sinn, en opn-
aði dyrnar í hálfa gátt.
Hann hrökk aftur á bak cg rak upp óp.
Uti fyrir stóð risavaxinn maður, grá-
klæddur, ófrýnilegur og illilegur. Ilann bar
á herðum sér þunga byrði, sem h,ann létti
af sér og lét á herðar manninum.
»Herra minn, —- þetta hlýtur að vera
einhver misskilningur,« varð manninum að
orði. Hann kiknaði í knjáliðunum undir
byrðinni.
Grái maðurinn svaraði engu. En neðan
úr stiganum heyrðist óskaplegur gaura-
gangur. Op: upp kom annar grár risi, —-
og á hælum honum sá þriðji. Báðir voru
þeir illúðlegir og báðir báru þeir þungar
byrðar, sem þeir veltu jiegjandi yfir á
herðar mannsins. En hann sligaðist undir
Þ«im og baðst vægðar. Risarnir litu ekki
við honum, en sín á milli fóru ]ieir í áflog
°g lauk þeim með því, að þeir ultu allir
ofan stigann, en maðurinn þaut inn í svefn-
herbergið, örvita af ótta, og skildi við and-
yrisdyrnar galopnar.
Skömmu síðar kom konan hans heim.
»Hefir nokkui' komið hingað?« spurði
hún á meðan hún var að taka af sér hatt-
inn.
Honum rann kalt vatn milli skinns og
höi'unds, en hann svaraði engu.
»Vinnukonan hefir þá enn þá einu sinni
gleymt- að loka dyrunum,« sagði hún. »Mér
þykir vænt um, að ég er búin að segja
henni upp vistinni, trassanum.«
Hann reis upp og settist á rúmstokkinn,
tók buxurnar sínar og fór í aðra skálm-
ina.. En það setti að honum skjálfta og
honum fanst sér líða svo illa, að hann hætti
við að fara í hina..
»Mér er ákaflega ilt í höfðinu,« sagði
hann.
En hún vafði handleggjunum um háls
honum, kysti hann og grét glðeitárum.
»Guði sé lof fyrir það, að þú ert búinn
að fá vitið aftur, vinurinn,« varð henni að
orði. »Æ, - Guði sé lof. Legðu þig út af
aftur. Eg lét þá vita af því, á skrifstofunni,
að þú værir veikur og gætir ekki komið
þangað í dag.«
»Nei, nei,« sagði hann, felmtraður, —
»það er alveg ófært.«
Og hann fór að klæða sig. En konan
hjálpaði honum, það sem hún gat og var
glöð í bragði.
»Ég fór í gærkveldi til hennai; frænku
minnar,« mælti hún, — »og fékk hjá henní
þrettán dali hand,a skóaranum, svo að nú
þarftu ekki að hafa áhyggjur út af þeirri
skuld lengur.«
»Þa.kka‘þér fyrir, Henríetta,« sagði hann
í hálfum hijóðum.
Hann tók svo h<a.tt sinn, - stafinn fann
hann hvergi, — og fór krókaleiðir til skrif-
stofunnar.
Theodór Árnason þýddi.