Heimilisblaðið - 01.03.1936, Síða 25

HEIMILISBLAÐIÐ
55
»Bó!« Hann lyfti höfði hennar, unz hann
gat hprft beint í augu henni. »Ég hef ekki
annað að bjóða þér en ánægjuna af því
að grafa í gömlum rústum og allan heim-
inn að hringsóla í, og svo alla þá ást, sem
ég get gefið þér.«
»Hvers meira gæti ég óskað mér?« spurði
-hún.
»Mér datt snöggvast í hug að gera þig að
drotningu yfir Ga,zim,« mælti hann, »en
ég var ekki viss um, hvort þú kærðir þig
um að eiga Sheik fyrir eiginmann. I eyði-
Skugginn
eftir George Owen Baxter.
I.
örlagaríkt mrá.
Hvernig Sylvia Rann gat valið sér fyrir
hetju mann eins og Skuggann, var ráðgáta
hverjum einum-, sero gat ekki lesið í dökku
augunum hennar þrána eftir því að lifa
eitthvað æfintýralegt, eitthvað rómantískt,
eitthvað af því, sem unga stúlku, fæddri
°g' uppaldri í afskektu fjallahéraði, getur
dreymt um. Löngu áður en hún hitti hann
fekk hún ávalt hjartslátt, þegar hún heyrði
aafn hans nefnt, og frá þeirri stundu, sem
hún hafði séð hann og talað við hann, var
friðnum í huga hennar lokið.
Kvöld eitt kom hún ríðandi eftir ein-
roanalegum vegaslóða, sem lá með fram
skóginum og- að húsi uppeldisforeldra henn •
ar, og þar hélt hann kyrru fyrir á hesti
■sínum, að hálfu leyti hulinn af myrkrinu
undir skógarjaðrinum, rólegur, bíðandi, 6-
bilandi — eins og örlaganornin. Hún þekti
hann undir eins, þó að hann hefði aldrei
borið fyrir augu hennar. Eðlishvötin sagði
henni, að þetta væri hann — Skugqinn.
Það var aðeins einn maður, sem nefndut'
var þessu nafni, og menn nefndu það, eins
°g þegar menn nefna djöfulinn. Því að ekki
var til sá glæpur, alt frá morðum að járn-
brautarránum, gem Skugginn fekst ekki
mörkinni gildir garola reglan. Þar á kon-
an. að vei'a manninum undirgefin.«
Ég kýs held,ur fornfræðinginn,« svaraði
hún hæglátlega.
»Kæra Bó, ég elska þig.« Og hann kysti
hana — fyrsta kossinn.
»Það er ekki afleitt að vera þræll,« hvísl-
aði hún, »ef herrann aðeins teku.r þrælinn
sinn með sér, hvert sem hann fer.«
»0g Jietta segir Bó Treves—?«
»Nei — Bó Caverley.«
E N D I R.
við og framkvæmdi með snilli afburða.-
mannsins. Og aðferðir hans voru þannig,
að lögin höfðu enn þá aldrei fengið tæki-
færi til að gera upp reikningana við hann.
Hann hafði enga í vitorði með sér, sem
hægt væri að nota sem millilið til þess að
ná sér niðri á honum. Enga félaga,. Hann
vann ávalt einsamall og upp á eigin spýtur.
Verksummerkin, sem hann skildi eftir sig,
voru alt af verksummerki einstaks manns.
Þar að auki var ekki til sá maður, sem séð
hafði hann ógrímuklæddan. Menn gátu því
ekki haldið sig við annað en hinar ótelj-
andi, innbyrðis ósamhljóða lýsingar á hon-
um, sem gengu ljósum logum um héraðið.
Sumir sögðu, að hann væri grannvaxinn,
aðrir, að hann væri þrekinn. Sumir héldu
því fram, að hann væri risi að vexti —
en hið eina, sem menn vissu um hann með
vissu, var það, að hann reið alt af svart-
dröfnóttum, dökkbrúnum hesti.
Sylvia lét hest sinn undir eins nema
staðar. Hún sneri andlitinu að manninum
inni í myrkrinu. Hún fann ekki til ótta.
Sylvia Rann var fífldjörf að eðlisfari, og
hún elskaði hið æfintýralega, Hverskonar.
verknaðir það voru, sem þessi maður gerði
sig sekan um, gerði hún sér fulla. grein
fyrir. Hún sá aðeins áræðið við það og dáð-
ist að snilli hans og hinu óti'úlega hugviti
og snarræði, sem ávalt bjargaði honum
jafnvel út úr klípum, sem öðrum mönnum
fanst engin leið að komast út úr. Það voru
þessir eiginleikar hjá honum, sem gert