Heimilisblaðið - 01.01.1937, Side 15

HEIMILISBLAÐIÐ
15
Ösjálfrátt vék Tom um eitt skref. Pað voru
ekki augu afbrotamanns full aí' þrjósku.
Néi, það var takmarkalaus reiði í augun-
um, því þau ógnuðu jafnvel með því að
clrepa,' — augnaráðið var alveg trylt.
»Þetta er Benn Plummer, sonur hins
æruverðuga gamla Plummers. Hann er frá
g;ó3u heimili, en varð hálfviltur, reið hing-
að og' sprengdi upp peningaskáp, og hér
hcifum við: hann, þótt hann sé reiðubúinn
til að éta okkur alla lifandi. Er það ekki
rétt, Benn?«
En Benn haí'ði strax eftir fyrsta reiði-
u,rrið látið höfuðið hníga, aí'tur í hendur
sér. Hann hreyfði sig ekki og svaraði ekki.
Það var þá þessi maður, ,sem hann átti
að frelsa, hugsaði Tom með sjálfum sér.
»Flestir, sem hér eru, koma langt að, en
þessi einn er afsprengi úr næsta héraði,
þess vegna erum. við nú svo montnir af
bonum. Það er komið, svolítið skap í. hann,
síðan hann kom hingað. Lí.klegast líkar
honum ekki meðí'erðin. Það er ekki likt því,
sem hann hefir haft það áður«.
Þeir gengu áfrarn, en Tom Converse sá
ekki mikið af því, sem var verið að sýna
honum. Heilinn vann af kappi, og þegar
þeir kom.u aftur í skrifstofuna, settist hann
dauoþreyttjur niður. Svo Benn Plummer var
svona villidýr, ætli hann hafi verið það,
þegar hann var settur hér inn? Eða hafði
hann orðið það af pyntingum hér? Yfír-
heyrslur Joe Shriners gátu áreiðanlega
komið mönnum. í þetta ástand.
Hugsanir Toms flugu nú til ungu stúlk-
unnar, sem haí'ði komið honum. út í að
leggj a í þetta verk, sem virtist alveg ófram-
kvæmanlegt. Skyldi hann þá, nokkurntírc.a
fá að sjá hana aftur? Og hvað mundi hún
seg.ja, ef hann nú gæti unnið þetta verk,
rneð öllum þess ógurjegu hindrunum, að ná
Benn, sem var í fangahúsi, sem líktist pen-
ingaskáp úr járni, og varðmenn og sheriff,
sem ekki voru menn, heldur einhverjar
óvættir í mannsmynd?
Hann varð að reyna, það var nokkuð,
sem. víst var. Nú þurfci hann að fá nokkr-
ar mínútur til að hugsa ráð sitt. Samt mátti
hann ekki þegja of lengi. Or því hann
hafði komist inn í fangelsið, varð ,hann að
hugsa fljótt og vel, en ekki eyða tímanum
í óþarfa yfirveganir.
Sheriffinn hjálpaði honuin. til að hefja
samtalið.
»Hvar í bænum býrð þú og fjölskylda
þín?«
»Fyrir innan bæinn«, sagði Tom. varlega.
Varðmennirnir voru farnir á sinn stað.
. »Fyrir innan bæinn. fig skil eiginlega
ekki, við hvað þú átt«, sagði Joe Shriner
og hnyklaði brýrnar. »Þú meinar kannske
innan við klettanefið«.
Skyldi nokkurt klettanef vera þar? Tom
vissi það ekki. Kannske var þetta gildra,
sem hann átti að veiðast í. »Alveg hjá
brúnni«, svaraði Tom. Það hlaut að vera
brú þar nálægt.
Sheriffinn leit á hann.
»Brúnni?« sagði hann. Hvaða brú er það?
Það er engin brú yfir gamla árfa,rveginn«.
Tom fann, að hann roðnaði lítið eitt,
hann greip til örþrifaráðs, til að bjarga
málinu við.
»Það er nú kannske of mikið að kalla
það brú, en það eru nokkrir plankar, sem
liggja yfir um — bara til m.álamynda«.
»Hm!« sagði Joe Shriner og gaf Tam við-
sjárvert auga, sem smaug í gegnum. merg
og bein á Tom.
»Hver hefir búið þá brú til?«
»Það ... það veit ég ekki«, sagði Tom
önugur.
Nú rétti sheriffinn sig í stólnum og staröi
á hann heldur brúnaþungur. Úrslita augna-
blikið var komið. örlög hans, héngu á þræði.
Þetta voru, lengstu sekúndurnar í lífi
Toms Converses. Honum fanst það eins og
heil eilífð.
»Veistu, hvað ég fer að halda?« sagði
sheriffinn svo.
»Nei, ég get ekki látíð mér detta það
í hug«, svaraði Tom.