Heimilisblaðið - 01.01.1937, Síða 21

H EIMI Lil S B L A ÐIÐ
21
SPÁDÓMUR
EFTIR E. BESKOW
Inga var óánægð með hlutskifti sitt í
lífinu. Hún þráði eitthvað, sem gæti breytt
ÖUu til batnaðar fyrir sig. Pví hún var
enn þá svo mikið barn, að hún hélt., að
öll breyting hlyti að vera til hins betra.
Hina raunverulegu foreldra hafði Inga
aldrei þekt En hún átti fósturí'oreldra,
sem höfðu tekið hana að sér nýfædda.
Þá voru þau sjálf barnlaus. En síðan höfðu
þau eignast börn, og m.eð þeim haí'ði þaö
komið, sem gerði hið viðkvæma hjarta
Ingu litlu biturt: mismunurinn á þeim og
henni. I raun og veru var enginn mismun-
ur gerður á þeim, En skaplyndi Ingu var
þannig, að hún gerði rpikið úr ölliu, sem
hugsast gat að væri skakt og leitaði eftir
ástæðu til óánægju, Á unglegu andliti henn-
ar var stöðugur óánægjusvipur, er bar vott
um mjög slæma skapsmuni.
Hún var þó ekki svo mjög að hugsa um
hið yfirstandandi, þar sem hún nú gekk
eftir veginum, er lá til húss spákonunnar.
Það var framtíðin með öllum sínum mögu-
leikum, sem hún nú hugsaði um. og sá í
hillingum. Hún hafði barnslega trú á það,
að framtíðin yrði bjartari en hið yfir-
standandi, og að hún mundi bera í skauti
sér alt það óákveðna, sem. hún óskaði eftir.
Inn í þetia óþekta vildi hún endilega fá að
skygnast. Og’ þar sem hún gat ekki sjálf
lyft blæju framtíðarinnar, fór hún til spá-
konu.
Það. var engin ástæða til að Inga viltist,
því svo greinilega hafoi henni verió sagt
til vegar. Fyrst átti hún að í'ara yfir
brúna, svo með fram ánni vinstra megin,
síðan m,illi tveggja bóndabæja, svo í gegn
um hlið inn í kúahagann og að endingu
gegnum annað hlið og inn í skóginn, þar
sem hún átti stöðugt að halda til vinstri
handar. Stígirnir í skóginum voru margir
og gátu verið. villugjarnir. En héldi hún
altaf til vinstri, var henni sagt, kæmi hún
að bæ við enda fjallsins. Þar á bænum var
gömul kona, sem. sagt var að gæti spáð í
spil. Nú var Inga á leiðinni til hennar,
til að ,sjá inn í. framtíðina, er hún þráði
svo óstjórnlega mikið. Hún fór eftir þeim
leiðbeiningum, sem hún hafði fengið. Inni
í skóginum hélt hún trúlega til vinstri
handar. Henni fanst vegurinn langur. Lík-
lega hefir henni fundist hann lengri vegna
þess, að hún var hrædd um að villast. Henni
l'anst hann langur og erfiður, eins og veg-
skothvellirnir bergmáluðu á milli fjallanna.
»Þetta heíÖi ég svarið við himin og jörð,
að þér gætuð skotið svona, þó ég vissi að
þér væruð góð skytta,«
Tom hló glaölega um leið, og hann setti
aftur riffilinn á sinn stað. Þetta mundi fá
þá til að hugsa sig um, áður en þeir kæmu
of nærri. Þeir mu.ndu gefa honum svolitið
svigrúm, og það var einmitt það, sem. hann
þuirí'ti með í héraði, sem hann var jafn-
ókunnugur, og á hesti, sem hann þekti
ekki.
Hann gaf honum, lausan tauminn, og svo
riðu þeir niður fyrir hæðina. Og mennirn-
ir bak við þá héldu nú áfram að elta þá.
En Tom eyddi ekki miklum hugsunum, á
þá. Viðburðirnir í Carlton mörkuðu marg-
ar myndir í huga hans, en upp úr þessu
öllui kom ein mynd í Ijós, sem hafði brent
sig’ í sálu hans.
Það var myndin af ungu stúlkunni á
silfurgráa hestinum. Það var hennar
vegna, sem, hann hafði lagt alt þetta á sig,
og sem mundi koma öllu í uppnám um alt
héraðið. Hann hafði yfirunnið .hinar gífur-
legustu hættur, og nú gat hann líka fært
henni að gjöf uppfyllingu heitustu óskar
hennar.