Heimilisblaðið - 01.01.1937, Qupperneq 23

HEIMILISBLAÐIÐ
23
— Hiín kennir mér að sauma og líta
eftir börnum og þess háttar. Það er alt
svo leiðinlegt.
— Færð þú ekki að læra fleira? Geng-
ur þú ekki í skóla?
— Til allrar hamingju var ég nú laus
við hann í vor. Mér finst leiðinlegt að
læra.
— Hvað finst þér þá skemtilegt?
— Svo margt annað, en það fæ ég ekki.
En heyrið þér, það eruð þér, sem spyrjið,
en ég sem svara. Á það ekki að vera gagn-
stætt ?
— Nú er það mitt að spyrja, en bráð-
um getum við haft verkaskifti á því.
— Jæja, spyrjið þér þá! sagði Inga,
sem enn þá einu sinni lagði bönd á óþol-
inmæði sína.
Gamla konan leit niður eftir óþroskuð-
um líkama Ingu litlu, og athugul augu
hennar uppgötvuðu sitt af hverju. Hún
sá ljósbláa silkibandið um hálsinn, hnýtt
í slaufu undir öðru eyranu, sá beltið vera
hert allt of mikið að mittinu og hún sá
mjóu, þunnu skóna klemma litlu fæturna.
I einu orði sagt, hún sá margt, sem bar
vott um barnalegan hégómaskap.
— Þér þykir gaman að vera í falleg-
um fötum?
— Já, þykir ekki öllum það?
— Þér þykir meira varið í að fötin
klæði þig vel, heldur en að þau séu sterk
°g hlý?
— Já, auðvitað. Það versta, sem ég veit,
eru ljót föt, og ef þau endast lengi, þá
fæ ég svo sjaldan ný.
Gömlu konunni fanst nú hún hafa spurt
nóg. Hún horfði á Ingu með ‘íhugunarsvip,
en augu hennar lýstu jafnframt með-
aumkun.
— Svo þig dreymir um framtíðina. —
Hvað viltu vita um hana?
Það færist líf í Ingu. Loksins fékk hún
að spyrja. Það var bara svo mikið, sem
hún vildi vita. Á endanum gat hún kom-
^ því saman í eina spurningu:
— Verð ég hamingjusöm?
— Hvað kallar þú hamingju?
Inga varð aftur að íhuga, hvað hún átti
að segja. Það var nokkuð, sem hana lang-
aði til að spyrja um, en hún kom sér ekki
að því að gera það beinlínis, heldur fór í
kringum það.
— Fæ ég það, sem ég óska mér?
— Það getur vel verið að þú fáir það,
sem þú óskar eftir. En þú verður tæplega
hamingjusöm fyrir það.
— Hvers vegna ekki?
— Vegna þess að þú kant ekki enn
þá að óska.
— Kann ég ekki að óska? Jú, það
kann ég sannarlega. Ef það væri nóg að
bara óska, þá yrði ég áreiðanlega ham-
ingjusöm.
— Þú kant ekki að óska, hélt sú gamla
áfram, vegna þess að þú veist ekki, hvers
þú þarfnast. Þú óskar ekki hins rétta.
— Hvers á ég þá að óska?
— Ekki að fá það, sem þú óskar þér,
heldur að óska eftir því, sem þú færð.
Því það er það bezta.
Með undrun í bláu augunum sínum leit
Inga á gömiu konuna. En hún svaraði
þessu undarlega ráði engu orði.
— Giftist ég bráðum?
Nú bar hún djarflega upp þá spurningu,
er hún rétt áður var of feimin til að koma
fram með.
— Viljir þú endilega giftast fljótlega,
þá getur það sjálfsagt orðið, því þú hefir
ýmislegt til að bera, sem karlmönnum
geðjast að.
Inga roðnaði af ánægju yfir hólinu og
varð nú djarfari að spyrja.
— Verður það af mikilli ást?
— Það er mjög vafasamt, held ég, ef
þú giftir þig fljótt.
— Ekki? hrópaði Inga sneypt og ekki
ánægð.
— Sú, sem álítur það vera sjálfsagt að
aðrir vinni fyrir henni og gefi henni alt,
sem hún þarfnast, og sem ekki þakkar
fyrir það, hefir vanþakklátt hjarta, og í
slíku hjarta rúmast ekki mikil ást.